Λύκε, λύκε είσαι εδώ;
Μερικά πράγματα είναι αδύνατο να τα συζητήσεις. Μπορείς, όμως, κάποτε να βρεις το κουράγιο να αφηγηθείς την ιστορία σου». Την τραγική τους ιστορία θα αφηγηθούν η Ντέλα και η Σούκι, 10 και 16 χρονών.
Ένα βιβλίο σκληρό, ρεαλιστικό και ειλικρινές, αλλά ταυτόχρονα ευαίσθητο και διαφωτιστικό είναι αυτό της Kimberly Βradley, που επιβεβαιώνει τον ιδιαίτερο ρόλο της λογοτεχνίας για νέους, ακόμα κι αν η θεματολογία των κειμένων τρομάζει τους ενήλικες.
Η συγγραφέας εξερευνά σε βάθος και παρουσιάζει με ευαισθησία το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών. Η προσέγγιση γίνεται με τρόπο αληθινό και όχι αληθοφανή, καθώς και η ίδια υπήρξε ένα τέτοιο παιδί. Η εσωτερική αφηγηματική φωνή της δεκάχρονης Ντέλα δίνει τη δυνατότητα στη συγγραφέα να κρατήσει τις απαιτούμενες ισορροπίες. Οι δύσκολες αλήθειες θα ειπωθούν με τρόπο απλό, αλλά καίριο (εύσημα στη Β. Τζανακάρη για την πάλλουσα γλώσσα της μετάφρασης). Αξιοποιώντας πλήθος αφηγηματικών τεχνικών, που είναι οι αρμοί που συγκροτούν ένα άρτιο κείμενο, θα μιλήσει και για όσα κινούνται στην περιφέρεια του κεντρικού θέματος.
Ξεκινώντας in medias res, συναντάμε τις αδελφές στο σπίτι της ανάδοχης μητέρας. Με συνεχείς αναδρομές θα μάθουμε τη φρίκη που έχουν βιώσει. Χάρη στους διαλόγους θα θιγούν θέματα που συνυφαίνονται με τη σεξουαλική κακοποίηση, όπως η οικογενειακή παραμέληση, το μπούλινγκ, η συναίνεση, η άρνηση των ενηλίκων να ακούσουν και να πιστέψουν όσα τα παιδιά καταγγέλλουν, η αδυναμία των κακοποιημένων παιδιών στις σχολικές επιδόσεις. Με τον εσωτερικό μονόλογο θα αποκαλύψει τον καθημερινό εφιάλτη των παιδιών χρόνια μετά την κακοποίηση. Το πώς ένα τυχαίο γεγονός ανακαλεί οδυνηρές μνήμες, τη δυσκολία αποδοχής των συναισθημάτων που βιώνουν - συχνά τόσο οδυνηρά, που οδηγούν στην αυτοκτονία.
Η Βradley έγραψε ένα βιβλίο που το σύνολο των χαρακτήρων είναι τόσο άρτια δομημένοι, ώστε μέσα από τον καθένα αναδεικνύονται οι ποικίλες διαστάσεις της κακοποίησης. Η Φρανσίν, η ανάδοχη μητέρα, για το τι σημαίνει γονεϊκότητα, η κυρία Φράμοντ για τον καθοριστικό ρόλο της έγκαιρης ψυχολογικής παρέμβασης, η Νεβέα και η Τίνα για το πλέγμα ασφάλειας που δίνει η φιλία, οι δασκάλες για τον τρόπο που το σχολείο μπορεί να σταθεί αρωγός. Και κυρίως η Ντέλα και η Σούκι, οι ηρωίδες, που διαρκώς αναρωτιούνται για όσα δεν έκανε η μαμά τους για να τις προστατέψει, που εξομολογούνται ότι «ποτέ δεν μπόρεσα να είμαι παιδί» καθώς η κακοποίηση στερεί την παιδικότητα. Οι δύο γενναίες μικρές λύκαινες... Κι αλήθεια, τι ευφάνταστος τίτλος! Η πολυσημία του -η συνύπαρξη του καλού και του κακού- είναι το ερμηνευτικό κλειδί που απογειώνει την ιστορία.
Ωστόσο η Βradley δεν αρκείται να αφηγηθεί απλώς την ιστορία. Εξηγεί γιατί είναι τόσο δύσκολο να μιλήσει κάποιος για τη (σεξουαλική) κακοποίησή του. Μπαίνει βαθιά στην ψυχολογία του ανήλικου θύματος, που έρχεται αντιμέτωπο με ενήλικες καταστάσεις πολύ πριν να είναι έτοιμο, και εστιάζει στη βαθιά ενοχή που βιώνει. Παρά το δύσκολο θέμα, πρόκειται για ένα βιβλίο βαθιά αισιόδοξο, που ενημερώνει, εμψυχώνει και ενδυναμώνει τους αναγνώστες. Γιατί, όπως λέει και η Ντέλα, «ο Κλίφτον είναι παρελθόν. Άφησέ τον εκεί. Μην αφήσεις να σου καταστρέψει το μέλλον».