Λευτεριά στη Λολίτα

χρόνια του εγκλεισμού σε μια μικροσκοπική για τις φυσικές ανάγκες της δεξαμενή. Για μία δεκαετία, η Λολίτα μοιραζόταν τη δεξαμενή με μια αρσενική όρκα, τον Ούγκο, που αυτοκτόνησε το 1980 χτυπώντας το κεφάλι του στους γυάλινους τοίχους της φυλακής του. Έκτοτε η Λολίτα βίωσε την απόλυτη μοναξιά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία της. Ο εγκλεισμός, η έλλειψη επαφής με το φυσικό περιβάλλον, αλλά κυρίως η διατροφή με νεκρά και συνήθως κακής ποιότητας ψάρια ήταν οι βασικοί παράγοντες για τα προβλήματα υγείας που η Λολίτα άρχισε να παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια. Προβλήματα που είχαν αποτέλεσμα να ακυρώνονται όλο και πιο συχνά οι παραστάσεις της για το κοινό. Προβλήματα που κάποια στιγμή έσπασαν τα στεγανά των δεσμοφυλάκων εκμεταλλευτών της και αποτέλεσαν αντικείμενο διαμαρτυριών από φιλοζωικές οργανώσεις των ΗΠΑ, που παράλληλα ξεκίνησαν δικαστικό αγώνα για την απελευθέρωση της Λολίτα και υπέρ της επιστροφής της στον μεγάλο ωκεανό.

Μισός αιώνας φρίκης

Παρότι η εκστρατεία για την Λολίτα ξεκίνησε από το 2005, μόλις το 2021 η Εθνική Υπηρεσία Θαλάσσιας Αλιείας των ΗΠΑ αποφάσισε να πάρει επισήμως θέση αναγνωρίζοντας με επίσημη έκθεσή της πως το Miami Seaquarium, η επιχείρηση που την κρατά

πάνω από μισό αιώνα φυλακισμένη, δεν εξασφαλίζει στην όρκα «επαρκή φροντίδα - συμπεριλαμβανομένου του βρόμικου νερού στη δεξαμενή της, της έλλειψης καταφυγίου από τον ήλιο αλλά και το τάισμά της με σάπια ψάρια που της προκάλεσαν σοβαρά εντερικά προβλήματα». Από τις αρχές του 2021 ξεκίνησε και ο διάλογος των φιλοζωικών οργανώσεων με τους ιδιοκτήτες του ενυδρείου ώστε να συμφωνηθεί η απελευθέρωση της Λολίτα. Σύμφωνα δε με την επιστημονική επιτροπή που μετέχει στην ομάδα των υποστηρικτών της απελευθέρωσης της Λολίτα, η μεταφορά της από το Μαϊάμι στον Ειρηνικό Ωκεανό χαρακτηρίζεται εφικτή αλλά και ασφαλής για την υγεία της όρκας.