H βαριά βιομηχανία μας
Το να μιλάς για τουριστική ανάπτυξη ενόσω το αύριο του τουριστικού τομέα είναι άδηλο λόγω των ελληνοτουρκικών, φαίνεται παραλογισμός, όμως αυτή η «προληπτική» συζήτηση καλό είναι να γίνεται για να έχουμε ορισμένα πράγματα ξεκαθαρισμένα για το μέλλον. Μιλάμε λοιπόν για τουρισμό, και μάλιστα για «βιοποικιλότητα και τουρισμό», ύστερα από μια συζήτηση που προκάλεσε ο Κώστας Φωτεινάκης ως εκπρόσωπος των Φίλων της Φύσης την «Ημέρα για τον τουρισμό», δηλαδή στις 27 Σεπτεμβρίου. Μάλιστα, με εισηγητή τον (19χρονο!) Ευθύμιο Ραφαήλ Αγγελή.
Πολλά είναι αυτά που ειπώθηκαν, περισσότερα όμως είναι εκείνα που εκκρεμούν. Να πούμε πριν απ’ όλα για το θέμα της παράκτιας δόμησης, που δημιουργεί κάποια πλεονεκτήματα αλλά μακροπρόθεσμα θυσιάζει τα πιο γραφικά σημεία μιας χώρας; Να πούμε για το θέμα του φαγητού των τουριστών - που προξενεί γέλιο μπροστά στην επιτηδευμένη παροχή ειδών της αλλοδαπής στους τουρίστες; Να πούμε για τη μαζικοποίηση του τουρισμού που θέτει προβλήματα «φέρουσας ικανότητας» και που δοκιμάζεται σκληρά τις περιόδους αιχμής;
Η μαζικοποίηση του τουρισμού είναι από εκείνα τα δεινά που εξαλείφονται μόνο εφόσον αναπτυχθούν και άλλα είδη τουρισμού. Και τέτοια είναι ο ορεινός τουρισμός, ο αγροοικοτουρισμός, ακόμη και ο «ταξικός τουρισμός» - δηλαδή αυτός που προκύπτει όταν το κράτος αποφασίζει να ενισχύσει διάφορους άπορους πολίτες και να τους δώσει το δικαίωμα των διακοπών. Ακόμη όμως ο τουρισμός απομαζικοποιείται όταν εκτείνεται ο χρόνος των διακοπών, όταν οι διακοπές ξεκινάνε τον Μάιο για να καταλήξουν τον Οκτώβριο, χωρίς να λάβουμε υπόψη τις χειμερινές διακοπές. Τελικά, από την όλη συζήτηση έμεινε έξω η βιοποικιλότητα. Η βιοποικιλότητα που μετράται όχι μόνο από τα υπάρχοντα είδη, αλλά και από τις ποικιλίες μέσα στα πλαίσια κάθε είδους. Υπάρχουν περιπτώσεις που οι τουρίστες προστρέχουν σε διάφορα είδη σπάνια ή έστω ενδημικά - δηλαδή συνδεδεμένα με κάποιο χώρο. Αυτό γίνεται στα νησιά Γκαλαπάγκος, απ’ όπου ξεκίνησε την έρευνά του ο Δαρβίνος και τα οποία σήμερα έχουν θέσει (αυστηρές;) ποσοστώσεις για τον τουρισμό. Όμως, για τις περισσότερες περιπτώσεις η ολιγοήμερη παρουσία του τουρίστα και η διάθεσή του να διασκεδάσει ελάχιστα συμβιβάζονται με ένα σχέδιο προστασίας ειδών. Οπότε δεν μένει άλλο παρά η κρατική παρέμβαση, η έκδοση Οδηγιών και άλλων υποδείξεων, ώστε να έχουμε τη βιοποικιλότητα αλώβητη.*