Τέλος στην εκτροπή

Η πρόθεση του Κυριάκου Μητσοτάκη από την πρώτη στιγμή ήταν το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων να συσκοτιστεί. Όπως συμβαίνει με τον εγκληματία που συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω, ο πρωθυπουργός που πιάστηκε με τον κοριό στο αυτί πανικοβλήθηκε και αυτό εκφράστηκε σε όλους τους χειρισμούς του. Πίστεψε στ’ αλήθεια ότι με το να ρίξει τον μουτζούρη στον Δημητριάδη και στον Κοντολέοντα θα καθάριζε.

Όμως ο πανικός δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος. Η Ν.Δ. με εντολή Μητσοτάκη έστησε την Εξεταστική Επιτροπή με έναν και μοναδικό στόχο: τη συγκάλυψη.

Από τη μια, η «ομερτά» που βαφτίστηκε απόρρητο, από την άλλη, η άρνηση να κληθούν τα πρόσωπα-κλειδιά.

Και ιδιαίτερα οι επιχειρηματίες, εντιμότατοι φίλοι του Γρηγόρη Δημητριάδη και του Μεγάρου Μαξίμου. Όμως η σιωπή συχνά μαρτυρά πολλά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση προδίδει την ενοχή του Κ. Μητσοτάκη, του ιθύνοντος νου ενός σκοτεινού παρακράτους που παρακολουθούσε τους πολιτικούς αντιπάλους της κυβέρνησης και του ίδιου. Ενός αδίστακτου μηχανισμού που δεν διστάζει να κακοποιεί τη Δημοκρατία, τους θεσμούς και το Κράτος Δικαίου, και που έχει κατατάξει τη χώρα μας δίπλα σε απολυταρχικές κυβερνήσεις. Ενός συστήματος που επιχείρησε να παγιδεύσει για να εκβιάσει τον Ανδρουλάκη, που παρακολούθησε δημοσιογράφους και κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.

Την ίδια ώρα, εκδοτικά-δημοσιογραφικά συγκροτήματα αναλαμβάνουν τον βρόμικο ρόλο να κηρύξουν το «τέλος» του θέματος των παρακολουθήσεων, επιστρατεύοντας δημοσκοπήσεις ως εργαλεία χειραγώγησης και εκβιασμού. Ακρίβεια και αντιδημοκρατική εκτροπή δεν είναι δυο ξεχωριστά ζητήματα.

Είναι ο πυρήνας της στρατηγικής και της πολιτικής σκέψης της δεξιάς παράταξης. Πολλά στους λίγους, στις ελίτ και στους φίλους, ελάχιστα στους εργαζόμενους, τα νοικοκυριά, στους μικρομεσαίους.

Μια βίαιη αναδιανομή υπέρ των φίλων που κάνουν μπίζνες σε όλα τα πεδία. Ο δημοκρατικός κόσμος δεν έχει άλλη απάντηση να δώσει παρά από ένα ηχηρό: τέλος η συγκάλυψη, τέλος το παρακράτος, τέλος η αντιδημοκρατική κατρακύλα.