5 Οκτώβρη γιορτάζω… Τις υπόλοιπες μέρες ψάχνω σπίτι, ζωή, δουλειά
* O Δημήτρης Παπαδημητρίου είναι πρόεδρος Α΄ ΕΛΜΕ Κυκλάδων
Με λένε Τάσο… Έντεκα χρόνια αναπληρωτής. Τζια, Κάσο, Τήνο, Κρήτη, πάλι Τζια, Μύκονο, Λέρο, Μύκονο. Η γυναίκα μου, σχεδόν εννιά χρόνια αναπληρώτρια. Όταν γεννούσε το τρίτο μας παιδί, πήρα δύο μέρες ειδική άδεια και δύο αναρρωτική. Από αυτές που τις χρεώνουν και δεν πληρώνεσαι κανονικά. Τον είδα τελικά τον μικρό μου να γεννιέται… Μα δεν τον είδα καλά-καλά να μεγαλώνει. Έντεκα χρόνια το ίδιο τροπάρι: απόλυση, ταμείο, δηλώσεις, αγωνία, πρόσληψη, βαλίτσα, αμάξι, ταξίδι, στομάχι «κόμπος», ζωή «ρουλέτα»… Επτά χρόνια μετά καταφέραμε να βρεθούμε στον ίδιο
τόπο, στη Μύκονο… Δεν θυμάμαι αν είχαμε πολλά να πούμε πλέον… Θυμάμαι όμως έντεκα χρόνια, εννέα νησιά, δώδεκα σχολεία, πέντε ψυχές, πολλές ζωές…
Με λένε Τζένη… Εννιά χρόνια αναπληρώτρια, αλλά τελικά διορίστηκα. Δεν έχω παράπονο… Β΄ Κυκλάδων, Ανάφη. Δύο παιδιά, επτά βαλίτσες, ένα γατί, έναν σύζυγο πίσω, τρεις λογαριασμούς απλήρωτους και μια μάνα με προβλήματα υγείας. Πήγα. Εσύ τι θα έκανες; Το ταμείο ανεργίας είναι, όπως και να το κάνεις, λιγότερο από τα 737 του πρώτου μισθού. Δεν άκουσες καλά; 737 είπα… Δεν είναι αυτό όλο το ποσό, 880 είναι όλα, αλλά μέχρι να γίνουν ο υπολογισμός και η εκκαθάριση,
θέλει δουλειά… Νοίκι 300 (και καλά είναι, μην μιλάς…) και για δέκα μήνες παρακαλώ, γιατί έχει τουρισμό και η Ανάφη… Αμέ. Τι νόμιζες δηλαδή; Μπορεί γιατρό να μην έχει, φάρμακα να έχει και να μην έχει (αν έχει μποφόρια στο Αιγαίο, κάνε τον σταυρό σου και εντριβές κάθε μέρα), δασκάλους για τα παιδιά μου να μην έχει, αλλά τουλάχιστον έχει τουρίστες… Έστω δύο μήνες… Τώρα περιμένω γιατί πρέπει να κλείσω διετία για να φύγω πίσω πάλι… Κι ας έχει κενά. Κι ας έβγαλα αυτοάνοσο. Κι ας μείναμε αποκλεισμένοι τρεις βδομάδες χωρίς βαπόρι. Κι ακόμα περιμένω… Και κάνω υπομονή… Αμέ… Εσύ τι θα έκανες;
Με λένε Μάγδα… Τέταρτη χρονιά αναπληρώτρια… Τυχερή όμως, Βοιωτία. Σε πέντε σχολεία πηγαίνω. Κάθε μέρα σε ένα διαφορετικό. Ένα πρωί άργησα λιγάκι, μπήκα σε έναν παράδρομο να κόψω δρόμο, έκανα να πιάσω το τηλέφωνο που χτυπούσε και έφυγα εκτός πορείας… Ξύπνησα ανάποδα σε ένα χαντάκι, με κομμένη ανάσα και τρεις πυροσβέστες να με απεγκλωβίζουν. Διέλυσα ένα αμάξι, ένα λάπτοπ, ένα χέρι και λίγο τον αυχένα μου. Ζήτησα αποζημίωση για εργατικό ατύχημα… Δεν είναι, μου είπανε, ας πρόσεχες… 30 Ιούνη ξαναβγήκα στην ανεργία…
Οι παραπάνω ιστορίες ΔΕΝ είναι προϊόν μυθοπλασίας...