Όνειρα εκδίκηση αιώνες των αιώνων;

Μάλιστα, ενδεχομένως για μεγάλη μερίδα αυτών των εκλογέων η νίκη της Μελόνι να ήταν ο μόνος τρόπος ώστε να βρουν επιτέλους τα δικά τους όνειρα τον δρόμο για να πάρουν εκδίκηση.

Άμοιρο ευθυνών, ωστόσο, δεν είναι ούτε το Δημοκρατικό Κόμμα, αφού όχι μόνο δεν κατάφερε μέσα από τις κυβερνήσεις που ηγούνταν ή συμμετείχε να βελτιώσει τη ζωή των Ιταλών και των Ιταλίδων, αλλά την ίδια στιγμή στελέχη του, όπως ο υπουργός Εσωτερικών Μινίτι της κυβέρνησης Ρέντζι συμμετείχαν τα προηγούμενα χρόνια ως ομιλητές στο φεστιβάλ των Αδελφών της Ιταλίας αλλά και αργότερα σε εκδηλώσεις κατά της «υγειονομικής δικτατορίας» από κοινού με τη Forza Nuova, το επί πολλά χρόνια αδελφό κόμμα της Χρυσής Αυγής, νομιμοποιώντας έτσι στη συνείδηση του ιταλικού λαού τα νεοφασιστικά μορφώματα.

Ως αποτέλεσμα των παραπάνω διαδικασιών, η ιταλική κοινωνία μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια έχει ήδη μετατοπιστεί ιδεολογικά προς τα δεξιότερα. Ενδεικτικά, ενώ το 2018 στα δεξιά και τα κεντροδεξιά του πολιτικού φάσματος αυτοτοποθετούταν το 26% των ψηφοφόρων, σήμερα αυτοτοποθετείται το 29%. Την ίδια στιγμή που στα αριστερά και τα κεντροαριστερά αυτοτοποθετείται μια αντίστοιχη μερίδα (29%), ποσοστό το οποίο, ωστόσο, τέσσερα χρόνια ήταν στο 35% (Σχήμα 1).

Εντέλει, το κόμμα των Αδελφών της Ιταλίας γοητεύει τους Ιταλούς, απευθυνόμενο στους βαθιά ριζωμένους φόβους των τελευταίων που σχετίζονται με το οικονομικό κόστος διαβίωσης, την εργασιακή επισφάλεια, την αίσθηση μειωμένης δυνατότητας επηρεασμού των πολιτικών εξελίξεων και τη συχνή επαφή με την ετερότητα λόγω των μεταναστευτικών ροών, αντιπαρατάσσοντας το όραμα της δημιουργίας μιας πρωταγωνίστριας στην παγκόσμια σκηνή Ιταλίας. Μιας πατρίδας όχι μόνο υπερήφανης και ισχυρότερης αλλά και -τι ειρωνεία!δημοκρατικότερης (βλ. προγραμματική θέση για απευθείας εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από τον λαό) και πιο 3

στοργικής απέναντι στα τέκνα της (βλ. προγραμματική θέση για δωρεάν βρεφονηπιακούς σταθμούς για όλους τους Ιταλούς και τις Ιταλίδες).

Τελικά, οι νεοφασίστες πέτυχαν γιατί συνομιλούν με την πληγωμένη υπερηφάνεια του ιταλικού λαού. Και οι δυσμενείς υλικοί όροι διαβίωσης μπορούν να πληγώσουν όσο τίποτα άλλο την υπερηφάνεια ενός λαού. Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία άλλωστε, το νεοφασιστικό κόμμα κυριάρχησε εκλογικά μεταξύ όσων δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα οικονομικά έναντι όχι μόνο των υπολοίπων κεντροδεξιών αλλά και των αριστερών και κεντροαριστερών κομμάτων (Σχήμα 3). Και τα κακά μαντάτα δεν τελειώνουν εδώ. Το κόμμα των Αδελφών της Ιταλίας κατάφερε να επιτύχει κάτι που κανένα άλλο ακροδεξιό, νεοφασιστικό ή νεοναζιστικό κόμμα δεν μπόρεσε τα τελευταία χρόνια: να κερδίσει σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες (Σχήμα 4), δηλαδή και μεταξύ των νεότερων ψηφοφόρων έως 34 ετών αλλά και των παραγωγικών ηλικιών 35 έως 54 ετών (με το εντυπωσιακό μάλιστα 29% έναντι 17% του Δημοκρατικού Κόμματος). Εν κατακλείδι, το νεοφασιστικό κόμμα έχει μια εξαιρετική ευκαιρία να αξιοποιήσει την εμπιστοσύνη που του δείχνει προσώρας μια σημαντική μερίδα του εκλογικού σώματος και, αναπαράγοντας ταυτίσεις με τις νεότερες ηλικίες, να παγιωθεί στη μακρά διάρκεια ως ο κυρίαρχος παίκτης ενός συστήματος διακυβέρνησης το οποίο αξιακά απεχθάνεται, της Δημοκρατίας. Ο ελέφαντας που για χρόνια βρισκόταν στο δωμάτιο και άλλοι είτε προσπαθούσαμε να τον εξημερώσουμε είτε δεν τον παλέψαμε αποφασιστικά μέχρι τη νίκη με προγράμματα και κυβερνητικές πολιτικές εκτός του πλαισίου του νεοφιλελεύθερου δόγματος, είναι εδώ και διεκδικεί να κυριαρχήσει. Κι αν γνωρίζουμε ότι ούτε από το «μέλλον» ήρθε, αλλά ούτε φυσικά κι «από μέρος που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι», αυτό δεν αλλάζει τη νέα πραγματικότητα: o νεοφασιστικός ελέφαντας ήρθε και θα επιχειρήσει να αξιοποιήσει την ευκαιρία που του δώσαμε.