Μαγνητικά πεδία Μια ωδή στη συντροφικότητα
Η ταινία «Μαγνητικά πεδία» του Γιώργου Γούση θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στα φετινά Όσκαρ διεκδικώντας το Βραβείο Διεθνούς Ταινίας Μεγάλου Μήκους
Στην προκειμένη περίπτωση η είδηση χαροποίησε πολλούς. Γιατί η ταινία «Μαγνητικά πεδία» του Γιώργου Γούση, που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στα φετινά Όσκαρ διεκδικώντας το Βραβείο Διεθνούς Ταινίας Μεγάλου Μήκους, έχει διανύσει ήδη μια επιτυχημένη ελληνική διαδρομή και διαθέτει όλα τα συστατικά να συναντήσει το διεθνές κοινό. Είναι μια ταινία που μιλήθηκε και εξακολουθεί να συζητιέται και κυρίως είναι μία ταινία που εξακολουθεί να την αναζητάει το κοινό. Είναι από αυτές τις ταινίες δηλαδή που ακόμα και η ελληνική πλατφόρμα Cinobo να μην την πρόβαλε, οι θεατές θα έβρισκαν τρόπο να τη δουν.
Γιατί άραγε αγαπήθηκε αυτή η ταινία τόσο πολύ; Αυτό που έθιξε ο συχωρεμένος Νίκος Θέμελης στο μυθιστόρημά του «Για μια συντροφιά ανάμεσά μας», ο Γ. Γούσης το έφερε στην εποχή μας σκαλίζοντας τον έσω και τον έξω κόσμο και φέρνοντάς μας
αντιμέτωπους με τον καθρέφτη. Μας βάζει δηλαδή ενώπιους ενωπίω με τη μοναξιά της εποχής και του σύγχρονου ανθρώπου και αφήνει την εύθραυστη ερμηνεία της Έλενας Τοπαλίδου και το ευαίσθητο, στιβαρό παίξιμο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου να συνθέσουν τη δική τους ωδή στη συντροφικότητα. Είτε δει κανείς τα «Μαγνητικά πεδία» ως υπαρξιακό road movie είτε ως μια ευαίσθητα δυναμική πινελιά στον νέο ελληνικό κινηματογράφο, αναμφίβολα θα αναγνωρίσει ψηφίδες ενός πεδίου εν δυνάμει οικείου, που ξέρει να μαγνητίζει. Να ακουμπάει τον θεατή με όσα λέγονται και όσα μένουν στον αέρα, με όσα υπονοούνται και όσα τρέχουν στον δρόμο φορτωμένα στο αυτοκίνητο της Έλενας που διασχίζει την Κεφαλονιά, με τις μύχιες επιθυμίες και τα ανεπιθύμητα, με τον υφέρποντα ερωτισμό του, ακόμα και με τις αμήχανες σιωπές. Πράγματα δικά μας δηλαδή.
«Έχω την αίσθηση ότι οι δύο ήρωες της ταινίας κερδίζουν τον θεατή με την αλήθεια τους, κι αυτός από την πλευρά του κάνει καλή παρέα με την Έλενα και τον Αντώνη. Μοιράζεται μαζί τους αυτό το ταξίδι-ταινία» λέει ο Γ. Γούσης δίνοντας τη δική του εκδοχή για την επιτυχία της ταινίας του.
Ταινία με μικρό μπάτζετ, αλλά μεγάλη καρδιά, τα «Μαγνητικά πεδία» πέτυχαν τον στόχο τους ως προς τη διάδραση με το κοινό. «Τελικά η οικονομική παράμετρος φαίνεται ότι δεν έχει επίδραση στη σχέση που θα αναπτύξει εντέλει το έργο με το κοινό του» λέει ο δημιουργός τους.
Η κριτική στην ταινία του Γούση αναγνώρισε ένα δυναμικό χαρμάνι από Τζάρμους και Τσιώλη. Ένα χαρμάνι που διαθέτει όμως τη δική του προσωπικότητα. Μια ποιητική ματιά που δεν διολισθαίνει στην ακατανοησία, αλλά αφήνει τη φαντασία να αναπνεύσει ελεύθερα μέσα στον ρεαλισμό. Σε κάθε περίπτωση, ο γνώριμός μας από τον κόσμο του κόμικ σκηνοθέτης, αν με τα graphic novel «Ερωτόκριτος» που συνυπογράφει με τους Δημοσθένη Παπαμάρκο και Γιάννη Ράγκο και «Ληστές» με τον Γιάννη Ράγκο μας καλεί να θυμηθούμε στιγμές της λογοτεχνίας και της Ιστορίας, με τα «Μαγνητικά πεδία» κατόρθωσε να ρίξει το δικό του βλέμμα στην ανθρώπινη
ψυχή και με υλικά στέρεα μέσα στη λιτότητά τους να μας κοιτάξει τρυφερά και τίμια. Αυτό το βλέμμα έρχεται στέρεο στη μετέωρη εποχή μας για να πει μια αλήθεια που την έχουμε ξεχάσει. Ότι είμαστε εδώ πλασμένοι από επιθυμίες, ηθική και συναίσθημα, συντετριμμένοι και πένητες, ικανοί όμως να διανύσουμε, αντιηρωικά και ίσως λίγο πένθιμα, τη δική μας διαδρομή.
Η ταινία του Γούση, έχοντας φορτωθεί με βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και στα Ίρις της Ακαδημίας Κινηματογράφου, ξεκινάει τη διαδρομή της έξω από τα ελληνικά σύνορα. «Όποτε η ταινία παίχτηκε σε ξένα φεστιβάλ, αντίθετα με ό,τι περίμενα, οι αντιδράσεις του ξένου κοινού ήταν αντίστοιχες με αυτές του ελληνικού. Μάλλον η ταινία απευθύνεται σε πολύ ευρύτερο κοινό απ’ ό,τι αρχικά πίστευα» λέει ο σκηνοθέτης. Μολονότι η ταινία του διαθέτει και πατρίδα, και ταυτότητα, έχει και όλα εκείνα τα συστατικά για να συνομιλήσει με τον θεατή σε όποιο σημείο του πλανήτη κι αν αυτός κατοικεί, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της οσκαρικής υποψηφιότητάς της.