Είμαστε εμείς
Αν καθίσουμε να απαριθμήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα στη χώρα μας, δεν θα έφταναν τόμοι, όπως η Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια που κάποτε λαχταρούσαμε να αποκτήσουμε.
Αν αναλογιστούμε το μέγεθος ή καλύτερα τα οικονομικά μεγέθη του πληθωρισμού, της ακρίβειας, της φτώχειας, της ανεργίας, τότε θα καταλήξουμε να οδεύσουμε προς ψυχιατρική έρευνα για την αφασία που ζούμε. Αν παρακολουθήσουμε για 20 λεπτά τα πετσοταϊσμένα κανάλια στις βραδινές τους, τάχα, ειδήσεις, τότε θα πάρουμε τα όπλα και θα τραβήξουμε ντουγρού για τα σύνορα να κατατροπώσουμε τον εχθρό.
Αν με τον πρωινό μας καφέ θελήσουμε να κάνουμε ζάπινγκ στα τηλεοπτικά μας πράγματα, τότε θα βγούμε στον δρόμο με ένα πλατύ χαμόγελο ευτυχίας και τις τσέπες γεμάτες τάματα.
Αν στα ερωτήματα που μας θέτει ο άλλος άνθρωπος, ο συνάνθρωπος, ο γείτονας, ο συνάδελφος, η απάντηση είναι «έχει ο Θεός, μωρέ!», ε τότε δεν είναι ο γιαλός στραβός, μάλλον στραβά αρμενίζουμε και μάλιστα ντουγρού για τα βράχια.
Επειδή, όμως, δεν είναι έτσι τα πράγματα, επειδή τα παραμύθια τους έχουν δράκους και μάλιστα από εκείνους που δεν ξαναείδαμε τα τελευταία 50 χρόνια, επειδή καθόλου δεν είναι για χαμόγελα, επειδή ο χειμώνας θα μας πέσει βαρύς, επειδή η τιμή μας ως κοινωνία δεν είναι χαμηλή και επειδή η κοινωνία μας ξέρει από αντίσταση, τότε ο δρόμος είναι ένας.
Είναι ο δρόμος των αγώνων, της αντίδρασης, της σκέψης, ο δρόμος της επαφής με την πραγματικότητα, την αλήθεια. Είναι ο δρόμος της αξιοπρέπειας και της συναίσθησης.
Είναι ο πόλεμος ενάντια στην υποτέλεια και στη μιζέρια, ενάντια σε όλους εκείνους που μας στερούν τη ζωή, την ασφάλεια, την περίθαλψη. Είναι αγώνας να σκοτώσουμε τους δράκους, τα όρνια και τα φαντάσματα.
Να τους ρίξουμε από τον θρόνο όπου τοποθέτησαν τους εαυτούς τους, να πάμε με τους πολλούς, με την κοινωνία, με τα παιδιά που αγωνίζονται για μάθηση δίχως τα όπλα να τα σημαδεύουν, τους εργαζόμενους που βλέπουν τον μισθό τους να εξατμίζεται το πρώτο δεκαήμερο του μήνα, τους γονείς που δεν ξέρουν πού να αφήσουν τα παιδιά τους που έμειναν έξω από τους σταθμούς, τα 3.000 παιδιά που χρειάζονται χειρουργείο και δεν τους δίνεται η ευκαιρία να ζήσουν, τις γυναίκες που τρέμουν τον σύντροφο-μπαμπούλα, τους άνεργους που ζητούν ένα κομμάτι ψωμί και αξιοπρέπεια.
Είμαστε με τους ανθρώπους του πολιτισμού, με τα παιδιά που μας κάνουν υπερήφανους στον αθλητισμό, είμαστε με τους μετανάστες, είμαστε με τη Μάγδα-Μάνα, είμαστε με τη μνήμη του Ζακ, είμαστε με το στήθος που δέχεται τη σφαίρα, δεν είμαστε με εκείνον με το δάκτυλο στη σκανδάλη. Είμαστε με τους απελευθερωτικούς αγώνες των λαών, είμαστε με τη δημόσια δωρεάν Παιδεία και Υγεία, είμαστε με τον δημόσιο χαρακτήρα της ΔΕΗ, είμαστε με τους κατοίκους της Β. Εύβοιας, με τα επαγγέλματα που χάθηκαν και τους ανθρώπους τους. Είμαστε με τα κορίτσια της ΑΜΑΛ των Βασιλικών της Εύβοιας για την «κολεγιά τους».
Είμαστε με τον ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και παλεύουμε για την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη και για τη μεγάλη νίκη. Είμαστε εμείς που θέλουμε να αλλάξουμε αυτό το παιχνίδι και να πετάξουμε την τράπουλα που μας παίζουν. Είμαστε έτοιμοι/ες να σπάσουμε τις αλυσίδες και θα το κάνουμε.