Ενα ανθρωποκεντρικό δράμα

Η αυτοκρατορία του φωτός (Empire of light)

Σκηνοθεσία: Σαμ Μέντες Διάρκεια: 115΄ Παίζουν: Ολίβια Κόλμαν, Κόλιν Φερθ, Μάικλ Γουόρντ, Τομ Μπρουκ

ΣΕ ΜΙΑ παραθαλάσσια πόλη της Αγγλίας στις αρχές της δεκαετίας του ’80 μια εργαζόμενη στον τοπικό κινηματογράφο θα συνδεθεί με τον νεαρό συνάδελφό της. Τους δύο ήρωες τους χωρίζουν πολλά, όμως θα έρθουν κοντά χάρη στη δύναμη της μεγάλης οθόνης.

Ο Σαμ Μέντες μετά τις υπερπαραγωγές δράσης των Τζέιμς Μποντ και μετά το πολεμικό έπος του «1917» επέλεξε να σκηνοθετήσει ένα ανθρωποκεντρικό δράμα και ένιωσε την ανάγκη να κάνει ένα φορτισμένο συγκινησιακά μελόδραμα, όπως ο Τοντ Χέινς με το «Far From Heaven», με λίγη σινεφιλική νοσταλγία για έξτρα καρύκευμα. Όμως το αποτέλεσμα δεν έχει καθόλου από το πάθος και την αυθεντικότητα Χέινς, και περισσότερο θυμίζει τα συντηρητικά και υπολογισμένα δράματα που κατασκευάζονται με γνώμονα τις οσκαρικές προσδοκίες, όπως το «Majestic» του Φρανκ Ντάραμποντ. Η ταινία «Η αυτοκρατορία του φωτός» δεν πετυχαίνει τους στόχους της και είναι δύσκολο να φανταστούμε γιατί ακριβώς σπατάλησαν ενέργεια τόσο πολλά ταλέντα υψηλού επιπέδου. Ο Μέντες έχει περιγράψει την ταινία ως φόρο τιμής στην ίδια του τη μητέρα και το στούντιο ως μια ερωτική επιστολή στον ίδιο τον κινηματογράφο. Γιατί, λοιπόν, μια τέτοια ταινία που μιλάει για τον ρατσισμό, την ψυχική υγεία και τις ιαματικές ιδιότητες της μεγάλης οθόνης να βγαίνει τόσο απρόσωπη και τόσο άδεια συναισθηματικά; Παρ’ όλη την οπτική του φινέτσα (χάρη στον βετεράνο φωτογράφο Ρότζερ Ντίκινς), υπάρχουν ενδείξεις που μαρτυρούν ότι ο Μέντες έχει τις συγγραφικές ικανότητες που ταιριάζουν με το σκηνοθετικό του ταλέντο. Η καλλιγραφία και η έντεχνη διάθεση παίρνουν το πάνω χέρι από το βιωμένο συναίσθημα και η ταινία μοιάζει με φτωχό συγγενή των πρόσφατων «Fabelmans» του Στίβεν Σπίλμπεργκ.

Η μαγεία του κινηματογράφου είναι το θέμα, αλλά αυτή απουσιάζει, καθώς το σενάριο δεν δένει αποτελεσματικά τα θεματικά του νήματα και είναι πολύ σχηματικό για να συγκινήσει αληθινά. Οτιδήποτε πετυχαίνει το φιλμ σε συγκινησιακό επίπεδο το πιστώνεται απόλυτα η Ολίβια Κόλμαν, που δίνει ζωή στο πλάνο ακόμα και με το παραμικρό της βλέμμα.