Ο Μητσοτάκης πηγαίνει τρένο...
Για τη Βρετανία δεν το συζητάμε καν. Τη βασική δουλειά θα την έκανε το BBC και τα ψίχουλα θα τα σκούπιζε ο λαϊκός Τύπος. Οι Βρετανοί λατρεύουν να αποκαθηλώνουν όσους δεν τηρούν στοιχειωδώς τους κανόνες ευπρέπειας, ειδικά όταν παριστάνουν τους συντηρητικούς και τους θεματοφύλακες. Η υπόθεση δεν θα έπαιρνε περισσότερο από a couple of days, όπως λέμε στα Λευκόγεια. Στη Γαλλία θα ήταν ίσως λίγο πιο σύνθετα τα πράγματα, εκεί ο κόσμος αρέσκεται να παίρνει τα κεφάλια των βασιλιάδων, αλλά ο Τύπος είναι πιο αργός και λιγότερο ενθουσιώδης. Η συζήτηση θα κρατούσε μάλλον περισσότερο, αλλά η κατάληξη θα ήταν πιθανότατα η ίδια. Η Δεξιά θα έψαχνε καινούργιο υποψήφιο την τελευταία στιγμή.
Στη βραδύκαυστη Γερμανία, αντίθετα, πρόσφατα υπήρξε διαφορετική στάση. Ο υποψήφιος καγκελάριος των Χριστιανοδημοκρατών Άρμιν Λάσετ ξέσπασε σε χάχανα κατά τη διάρκεια της περιοδείας του στη χτυπημένη από πλημμύρες Ρηνανία-Βεστφαλία, θυμίζοντας, είναι η αλήθεια, αρκετά τον σημερινό Έλληνα πρωθυπουργό. Τα ΜΜΕ τον σταύρωσαν για αυτό, αλλά κατήλθε κανονικά στις εκλογές. Πήρε βέβαια 24%, το χειρότερο ποσοστό στην ιστορία του CDU.
Στις ΗΠΑ όλα θα κρίνονταν από τη χρονική στιγμή. Εάν το συμβάν λάμβανε χώρα κατά τη διάρκεια των προκριματικών εκλογών, ο υποψήφιος θα είχε πάει σπίτι του με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς στεφάνια και λουλούδια. Αν όμως είχε ήδη περάσει τη βάσανο του κομματικού συνεδρίου, θα παρέμενε πιθανότατα να υποστεί το ανελέητο μαστίγωμα των τηλεοπτικών δικτύων και των εφημερίδων.
Και σε γενικές γραμμές, αν ψάξουμε όλες τις χώρες της Γης μία-μία και αναρωτηθούμε τι θα συνέβαινε αν ένας υποψήφιος πρωθυπουργός δήλωνε λιγότερο από έναν μήνα μετά το πιο πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στην Ιστορία της χώρας ότι «οι εξαγωγές πηγαίνουν τρένο», θα βρούμε κάποιες στις οποίες η υποψηφιότητα θα αποσυρόταν άμεσα υπό την πίεση της κοινής γνώμης και την αντήχησή της από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και άλλες στις οποίες ο υποψήφιος θα αφηνόταν να δώσει τη μάχη μέχρι τέλους, έστω και με ψαλιδισμένες τις ελπίδες. Ας πούμε ότι στις μισές θα γινόταν το ένα και στις άλλες μισές το άλλο.
Αυτό που θα δυσκολευόμασταν να βρούμε θα ήταν χώρες στις οποίες θα συνέβαινε κάτι τέτοιο και την επόμενη ημέρα ο Τύπος και η τηλεόραση δεν θα θεωρούσαν ότι έγινε κάτι, πως δεν είναι άξιο σχολιασμού ότι ζητά να εκπροσωπήσει την κοινωνία (αυτό υποτίθεται ότι κάνουν οι κυβερνήσεις στην αστική δημοκρατία) ένας τύπος που δεν διαθέτει τη στοιχειώδη ενσυναίσθηση να μην κάνει λογοπαίγνια με τρένα -και το πόσο τέλεια λειτουργούν- την επαύριο ενός σιδηροδρομικού δυστυχήματος με 60 νεκρούς, ένας τύπος, δηλαδή, που γράφει την κοινωνία στα παλιά του τα παπούτσια σαν Λουδοβίκος, ρισκάροντας να προκαλέσει καταστάσεις σαν αυτές που προκαλούν οι Λουδοβίκοι.
Ζούμε, όμως, σε μια τέτοια χώρα, μια χώρα που έχει αυτόν τον ήλιο και αυτά τα ΜΜΕ, και αυτό καλό θα είναι να μην το ξεχνάμε όταν προϋπολογίζουμε την πολιτική μας δράση.