Φράχτης προεκλογικής χρήσης
Στην πραγματικότητα η υπηρεσία που προσφέρει ο φράχτης δεν είναι να εμποδίζει τους παράνομους μετανάστες να μπουν στη χώρα. Είναι να εμποδίζει τις διαρροές προς τον Βελόπουλο. Αλλά και να διαχωρίζει τους «πατριώτες» από τους «εθνομηδενιστές»
Ηκυβέρνηση επιχειρεί να φέρει τον φράχτη του Έβρου στο επίκεντρο της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Το μήνυμα είναι απλό: Ο Μητσοτάκης ενδιαφέρεται για την ασφάλεια της χώρας, ενώ ο Τσίπρας θέλει την Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι. Ενδιάμεση συζήτηση δεν χωράει. Θα μπορούσε, π.χ., να υποστηρίξει κάποιος ότι μια εξελιγμένη χώρα δεν χρειάζεται φράχτη για να μπορεί να φυλάει 180 χιλιόμετρα μεθορίου - μήκος σαφώς πιο εύκολα ελεγχόμενο από τα 3.000 χιλιόμετρα των συνόρων ανάμεσα στο Μεξικό και στις ΗΠΑ. Ότι ακόμα και σήμερα, που ο φράχτης καλύπτει μία μίνιμουμ έκταση για να φωτογραφίζονται οι δεξιοί πρωθυπουργοί μας, δεν μπορείς να πεις ότι τα σύνορα του Έβρου είναι ξέφραγο αμπέλι. Αλλά εδώ δεν υπάρχει χώρος για σύνθετους συλλογισμούς. Εδώ έχουμε να κάνουμε με απλό και ακατέργαστο ακροδεξιό λαϊκισμό: ή θα φωνάξεις ζήτω ο φράχτης ή είσαι με το ξέφραγο αμπέλι, τελεία.
Χέρι-χέρι με τους ακροδεξιούς της Ευρώπης
Ετσι καταρρέει παταγωδώς το διαχρονικό επιχείρημα της Ν.Δ. ότι λαϊκιστές και «τραμπισμός αλά γκρέκα» είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι μόνο τη ρητορική του Τραμπ έχει αντιγράψει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά ακόμα και τις πόζες του στον φράχτη του Μεξικού ξεπατίκωσε. Απέμεινε μόνη της, μαζί με τον Όρμπαν, τη Μελόνι και διάφορους φασίστες να διεκδικεί κοινοτικές χρηματοδοτήσεις για φράχτες, την ώρα που όλες οι ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου συμφωνούν ότι είναι καλύτερο τα ευρωπαϊκά χρήματα να κατευθύνονται σε δράσεις αναπτυξιακού και κοινωνικού χαρακτήρα. Και ο Μητσοτάκης αντέγραψε ακόμα και το ύφος του Ούγγρου πρωθυπουργού, μιλώντας για Ευρωπαίους που πίνουν τον καφέ τους και τρώνε το κρουασάν τους στις πλατείες των Βρυξελλών
και δεν πάνε στον Έβρο να δουν τι σημαίνει να προστατεύεις τα σύνορα της Ευρώπης.
Η πραγματική χρησιμότητα του φράχτη
Ας σημειωθεί εδώ ότι τέσσερα χρόνια ο Μητσοτάκης δεν έχει κουνήσει ούτε το δαχτυλάκι του για να ζητήσει από τους Ευρωπαίους ουσιαστική συμβολή στη διαχείριση του προσφυγικού, αφού η Ελλάδα φυλάει τα εξωτερικά σύνορα της Ε.Ε. Δεν ζήτησε μετεγκαταστάσεις, αναθεώρηση της Σένγκεν, ευρωπαϊκή πολιτική ασύλου, ευρωπαϊκή συμφωνία με την Τουρκία, ενίσχυση των μηχανισμών διαχείρισης. Αυτό που έχει αναλάβει είναι βίαιες και παράνομες επαναπροωθήσεις, που παραβιάζουν συστηματικά το Διεθνές Δίκαιο, κάνοντας την Ελλάδα θέμα στα διεθνή ΜΜΕ και εγείροντας οξύτατες αντιδράσεις από τον ΟΗΕ, τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ακόμα και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Και το ανέλαβε πολύ συνειδητά, γνωρίζοντας ότι σε ένα μεγάλο κομμάτι της εκλογικής του βάσης η βαρβαρότητα απέναντι στους «λαθροεισβολείς» ασκεί γοητεία. Το ίδιο ακριβώς κάνει και με τον φράχτη, προβάλλοντάς τον ως ύψιστο μέσο άμυνας των βωμών και των εστιών μας. Στην πραγματικότητα, η υπηρεσία που προσφέρει ο φράχτης δεν είναι να εμποδίζει τους παράνομους μετανάστες να μπουν στη χώρα. Είναι να εμποδίζει τους ψηφοφόρους της Ν.Δ. να μετακινηθούν προς τον Βελόπουλο. Και, βεβαίως, να διαχωρίζει τους «πατριώτες» από τους «εθνομηδενιστές», αποτρέποντας κάθε συζήτηση ουσίας ενόψει εκλογών.
Φράχτες και Κράτος Δικαίου
Αλλωστε, λίγη ακροδεξιά φρακτολογία δεν πρόκειται να βλάψει ιδιαίτερα την εικόνα του πρωθυπουργού μας στον δημοκρατικό κόσμο εντός και εκτός Ελλάδας. Η κυβέρνησή του έχει γίνει, ούτως ή άλλως, βούκινο διεθνώς για την κατάσταση στην οποία έχει φέρει το Κράτος Δικαίου στη χώρα. Εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης. Κουκούλωμα σκανδάλων.
Αδιαφάνεια. Χειραγώγηση των ΜΜΕ. Παρακολουθήσεις. Ασύδοτη και αχρείαστη αστυνομική βαναυσότητα. Σύγκρουση με τις ανεξάρτητες Αρχές. Θα έχανε τέτοια κυβέρνηση την ευκαιρία να παίξει με τους φράχτες; Αλίμονο. Ας τη χαίρονται οι ακροκεντρώοι που ορκίζονται στον φιλελευθερισμό της και μάχονται αδιάλλακτα τους «λαϊκιστές» του ΣΥΡΙΖΑ. Και που ενοχλούνται πολιτισμικά με τα κεφαλαία του Πολάκη.
Ποιος μιλάει για ξέφραγο αμπέλι
Επί της ουσίας, πάντως, ας είναι κάποιοι λίγο πιο προσεκτικοί όταν μιλάνε για «ξέφραγα αμπέλια». Γιατί είναι οι ίδιοι που άφησαν τα ερευνητικά σκάφη των γειτόνων να αλωνίζουν επί ένα ολόκληρο καλοκαίρι, χωρίς καν να θέσουν θέμα κυρώσεων στην Ευρώπη. Που δήλωσαν υπερηφάνως διά του Γεραπετρίτη ότι πέρα από τα 6 μίλια από τις ακτές μας μπορεί καθένας να κάνει ό,τι θέλει και δεν πρόκειται να ασχοληθούμε. Που προέβησαν σε αποστρατιωτικοποίηση των νησιών διά της πλαγίας οδού, στέλνοντας στην Ουκρανία τα τεθωρακισμένα που στάθμευαν εκεί και τοποθετώντας τα καινούργια στον Έβρο. Πράγματα για τα οποία, αν είχαν γίνει από άλλη κυβέρνηση, θα οργάνωναν συλλαλητήρια και θα ζητούσαν κρεμάλες. Όπως τότε που κατηγορούσαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ότι πούλησε τη Μακεδονία για να αποτρέψει τις περικοπές στις συντάξεις.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα περί φράχτη χρησιμοποιούνται για εσωτερική κατανάλωση προκειμένου να μην υπάρξει συζήτηση για τα ουσιαστικά προβλήματα με τα οποία η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει φορτώσει τον τόπο: την αισχροκέρδεια, τη λεηλασία των εισοδημάτων και της εργασίας, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, την καταστροφή της πραγματικής οικονομίας για χατίρι μιας χούφτας ολιγαρχών, τον ευτελισμό των θεσμών και της Δημοκρατίας. Με τέτοια θα επιχειρήσουν να πάνε μέχρι τις εκλογές. Αλλά η απόδραση από την πραγματικότητα δεν είναι στρατηγική που κερδίζει.