Γεωργιάδης «δικαιωματιστής»;

ΗΤέχνη αποτελεί όνειρο, διέξοδο, όραμα και πάνω απ’ όλα έκφραση. Εκπορεύεται από την κοινωνία, αναφέρεται σε αυτή και επικοινωνεί με αυτή. Χρειάζεται απόλυτη ελευθερία για να πετύχει τον εκάστοτε σκοπό της, να καυτηριάσει προβλήματα, να ευαισθητοποιήσει, να συγκινήσει ή απλά να ομορφύνει τα ανθρώπινα.Συχνά δημιουργήματα καλλιτεχνών γίνονται αντικείμενο σχολιασμού και ποικίλων αντιδράσεων. Εδώ όμως δεν μιλάμε γι’ αυτό. Ο δελφίνος Άδ. Γεωργιάδης ασκεί κριτική από την πλευρά του μισητού για την Ακροδεξιά «δικαιωματισμού», όπως υποτιμητικά αναφέρεται, η ίδια, στα κινήματα. Τις τελευταίες μέρες παρουσιάζεται δήθεν προσβεβλημένος και καταγγέλλει όπου βρεθεί τον σεξισμό, που τον ανακάλυψε όλο στον Μιθριδάτη.

Μέλος ο ίδιος μιας κυβέρνησης με υπουργό τη Δόμνα Μιχαηλίδου που στοχοποιεί από το βήμα της Βουλής 12χρονη θύμα βιασμών την οποία εξέδιδε στέλεχος της Ν.Δ. (Μίχος) και δεν τρέχει τίποτα, που φίλοι και συνεργάτες του πρωθυπουργού καταδικάζονται για παιδοβιασμούς και παραμένουν εκτός φυλακής (Λιγνάδης, Ν. Γεωργιάδης), που αστυνομικοί βιάζουν 19χρονη στο

Α.Τ. Ομόνοιας και μένουν ατιμώρητοι, ανακάλυψε τον σεξισμό.

Ο ίδιος ο Άδ. Γεωργιάδης «ξεχνά» ότι μόλις πριν από δύο χρόνια θα ήταν βασικός ομιλητής σε συνέδριο γονιμότητας. Μάλιστα για να το υπερασπιστεί δήλωνε: «Θέλουμε να γεννιούνται Έλληνες». Μπροστά στην ανάγκη να ενδυθεί τον ρόλο του σοβαρού δελφίνου στη μετά Μητσοτάκη εποχή, «ξεχνά» τις σεξιστικές και ρατσιστικές επιθέσεις του απέναντι σε όποιον θεωρεί αντίπαλο; Το να παρουσιάζεται η εγχώρια alt right ως τιμητής των δικαιωμάτων των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ+ πάει πολύ, ειδικά όταν η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αν έχει κάνει κάτι, αυτό βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση. Ενδεικτικά αναφέρω τη μηδαμινή συμμετοχή των γυναικών στην κυβέρνηση, το νομοσχέδιο για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, την κατάργηση της Γραμματείας Ισότητας, τα μεσαιωνικά βίντεο «γονιμότητας» που η κ. Κεραμέως ήθελε να εισάγει στα σχολεία ώστε να διαπαιδαγωγήσει τα νιάτα ότι ο πρωταρχικός ρόλος των γυναικών είναι η τεκνοποίηση.

Ο σεξισμός αποτελεί ένα κυρίαρχο φαινόμενο στην κοινωνία, με τον γλωσσικό σεξισμό να δηλητηριάζει συχνά την καθημερινή μας επικοινωνία. Δεν υπάρχει όμως μόνο στη ραπ ή στη σλανγκ γλώσσα, αλλά σε χιλιάδες ανέκδοτα, γελοιογραφίες, αντιπαραθέσεις, στους χώρους δουλειάς, στον συνδικαλισμό, στον ακαδημαϊκό χώρο και φυσικά στη Βουλή. Αποδεικνύει πόσο βαθιά ριζωμένη είναι η ανισότητα με βάση το φύλο, καθώς και τη δύναμη, την αντοχή που έχουν τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις.

Λύση δεν είναι κανενός είδους «αποκαθαρμός» για χάρη καμιάς πολιτικής ορθότητας, ειδικά όταν μιλάμε για Τέχνη, αλλά ο αγώνας για την υιοθέτηση πρακτικών που θα σέβονται όλ@ σε όλα τα επίπεδα και φυσικά στον λόγο. Αγωνιζόμαστε ενάντια στην πατριαρχία για να εκλείψει η υποτίμηση και οι διακρίσεις εις βάρος των θηλυκοτήτων, των διαφορετικών, των αδύναμων και να κυριαρχήσει μια αντίληψη συμπερίληψης, ορατότητας και σεβασμού όλων.

Αραγε ο Γεωργιάδης «είδε το φως» και όπως πήρε αποστάσεις από τον αντισημιτισμό συστρατεύτηκε τώρα σε αυτόν τον αγώνα;