Ατογράφων της Αθήνας
στήριξη, το σινεμά είναι ακόμα εδώ. Οπότε πού αποσκοπεί αυτή η παραφιλολογία ότι οι κινηματογράφοι δεν έχουν πια θεατές; Οι κινηματογράφοι στηρίζουν όλο το κινηματογραφικό οικοσύστημα της χώρας. Πού αποσκοπεί, λοιπόν, αυτό το ιδιότυπο “cinemaassasination”; Όταν κανείς στο παρελθόν δεν μπέρδευε την τηλεόραση με το σινεμά.
Για την Ε.Ε. οι κινηματογραφικές αίθουσες αποτελούν σημαντικό κεφάλαιο και προτεραιότητα. Έχουμε μια Πολιτεία που αυτοθαυμάζεται ως υπέρμαχη της ευρωπαϊκής μας ταυτότητας, την ώρα που μας βυθίζει αυταρχικά σε πραγματικότητες τρίτου κόσμου».
Τέλος, σημείωσε: «Ο τριετής αποκλεισμός των κινηματογράφων έγινε παράλληλα με τον αποκλεισμό του κέντρου της Αθήνας με αστυνομικά μπλόκα, κλούβες, περιπάτους, σκάμματα, τρύπες στην Πανεπιστημίου, σκοτάδι, τα Απόλλων και Αττικόν αφημένα σαν σκιάχτρα. Όσο η πρόσβαση στο κέντρο ήταν αποτρεπτική, οι αίθουσες το κράτησαν όρθιο μέσα στην καλά σχεδιασμένη ερημοποίησή του».
Με τη σειρά του, ο Ανδρέας Κονταράκης της Weirdwave είπε ότι πολύ σύντομα «το Σύνταγμα θα διαβαίνουν μόνο τα τουριστικά λεωφορεία και όχι οι κάτοικοι, καθώς ο μεθοδευμένος εκφασισμός της κοινωνίας θα αυξάνεται». Ενώ δήλωσε με καυστικό τρόπο ότι «σε λίγο θα πουληθεί και ο Εθνικός Κήπος». Στη συνέχεια έκανε την πολύ σημαντική παρατήρηση πως «τα μεγάλα κινηματογραφικά στούντιο των blockbuster κυριαρχούν έχοντας το 80% της διανομής. Επομένως, αν χαθούν οι μονές αίθουσες που στηρίζουν τα έργα τέχνης και όχι μόνο το θέαμα, τότε θα κυριαρχήσει ολοκληρωτικά ένα μόνο είδος μαζικής ψυχαγωγίας». Στο τέλος της τοποθέτησής του μίλησε για την υπεκφυγή της Λ. Μενδώνη, η οποία επικαλέστηκε αδυναμία να παρέμβει εξαιτίας ενός νόμου που προέρχεται από το ίδιο το υπουργείο της.
Στη συνέχεια, ο Γ. Σπέντζος του Ιντεάλ, εμφανώς συγκινημένος και πικραμένος, μας θύμισε την πλήρη απαξίωση των συστημικών μέσων στη μεγαλειώδη συγκέντρωση της Κυριακής, όπου κανένα κανάλι δεν παρευρέθηκε, ενώ χιλιάδες νέοι άνθρωποι περνούσαν το κατώφλι του ιστορικού Ιντεάλ και με θρησκευτική ευλάβεια και υπομονή έβαζαν χειρόγραφη υπογραφή για τη διάσωση του ιστορικού κινηματογράφου, που μετράει πάνω από 100 χρόνια ζωής. Εξέφρασε, μάλιστα, την απορία πώς γίνεται να έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα το REX, το Ωδείο, το Γερμανικό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο και το εστιατόριο Ideal, και ανάμεσα σε τέσσερα διατηρητέα κτήρια ο κινηματογράφος Ιντεάλ να μην είναι διατηρητέος. Επιπλέον, αναφέρθηκε υποτιμητικά στο υπουργείο Πολιτισμού και στον εμπαιγμό από την ηγεσία του. Τέλος, ο έμπειρος αιθουσάρχης και διανομέας δήλωσε ότι δεν τον ενδιαφέρει να έχει ο ίδιος το Ιντεάλ, αρκεί να επιβιώσει η αίθουσα. Ο Σ. Σπέντζος συμπλήρωσε πως χωρίς αίθουσες δεν υπάρχει ελληνική παραγωγή ταινιών.
Οι καλλιτεχνικοί φορείς και τα σωματεία
Ο Κώστας Σταματόπουλος δεν άφησε ασχολίαστη την προκλητική δήλωση του Ν. Γιατρομανωλάκη στο περασμένο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, πως έχουν σπάσει τα στεγανά ανάμεσα στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Δήλωσε, λοιπόν, ότι «οι ταινίες είναι προορισμένες για τη μεγάλη οθόνη και προκρίνουν τη συνάθροιση».
Από την πλευρά των δημιουργών, ο Ζ. Μαυροειδής μίλησε με αριθμούς, λέγοντας ότι η Ελλάδα είναι στον πάτο ως προς την επένδυση στην κινηματογραφία, καθώς τα 2,6 εκατομμύρια που δίνονται είναι μόλις το 1/3 του ποσού που δίνει η Σερβία, επομένως για τους Έλληνες σκηνοθέτες, μετά τον αγώνα δρόμου της παραγωγής, ακολουθεί η ακόμη πιο σκληρή μάχη της διανομής, καθώς δεν υπάρχουν αίθουσες.
Ο κριτικός κινηματογράφου Νίνος Φένεκ Μικελίδης διάβασε τη γραπτή παρέμβαση του Βρετανού σκηνοθέτη Κεν Λόουτς. Παρέμβαση έκαναν σπουδαστές του Πανεπιστημίου Αθηνών, που ανέφεραν ότι η καλλιτεχνική τους παιδεία ξεκινά από τις προβολές της κινηματογραφικής τους λέσχης στην Ίριδα, όπως και φοιτητές της Σχολής Σταυράκου, που μίλησαν για την αξία της κινηματογραφικής αίθουσας, πριν χαρακτηρίσουν ανεπιθύμητο τον δήμαρχο Αθηναίων Κώστα Μπακογιάννη, ο οποίος τους απείλησε γραπτώς για τις καταλήψεις τους.