Κομπάρσος της καρδιάς σου δεν θα γίνω

Του

Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι: οι πρωταγωνιστές της ζωής και οι κομπάρσοι της ζωής. Δεν χρειάζεται να είσαι επώνυμος, σπουδαίος και τρανός για να είσαι πρωταγωνιστής. Μπορεί να είσαι ένας πολίτης μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, που πορεύεται με αξιοπρέπεια και προσπαθεί να αντεπεξέλθει στις δοκιμασίες της καθημερινότητας.

Υπάρχουν, όμως, και οι κομπάρσοι.

Πολλές φορές γνωστοί στο κοινό. Είναι αυτοί που θα ακολουθήσουν πιστά τις οδηγίες των αφεντικών τους, ακόμα κι αν ο δείκτης αξιοπρέπειάς τους βρεθεί στα τάρταρα.

Είναι αυτοί που σε κοροϊδεύουν κατάμουτρα και μετά σου ζητάνε και τον λόγο. Τέτοιοι άνθρωποι ήταν και αυτοί που επιβιβάστηκαν στο τρένο για Θεσσαλονίκη, βγήκαν στην κάμερα ως «επιβάτες», αλλά στο πορτοφόλι τους έκρυβαν την κομματική ταυτότητα της Νέας Δημοκρατίας. Και ξέρετε γιατί είναι κομπάρσοι

της ζωής; Γιατί δεν έχουν ίχνος ντροπής.

Αυτά που περισσεύουν, βέβαια, είναι η ασέβεια και το θράσος κυρίως προς τους συγγενείς των θυμάτων και τα ίδια τα θύματα των Τεμπών. Λίγες εβδομάδες μετά το έγκλημα έρχονται οι συγκεκριμένοι κύριοι -μαζί με τον Γιώργο Γεραπετρίτη, φυσικά- για να μας πουν ότι όλα είναι εντάξει. Και αν είναι όλα εντάξει σήμερα, σαφώς ήταν και πριν έναν μήνα. Άρα, δεν φταίει η κυβέρνηση Μητσοτάκη για ό,τι συνέβη στα Τέμπη, αλλά η κακιά στιγμή και λίγοι ανεύθυνοι εργαζόμενοι. Έδεσε το γλυκό.

Αυτοί παίζουν «κάθε ρόλο τελευταίο» σε ένα κακά σκηνοθετημένο σόου με ενορχηστρωτή την αυλή του Κ. Μητσοτάκη. «Συγχώρα με που φεύγω μα δεν φταίω» είναι ο στίχος που κλείνει το ομώνυμο τραγούδι του Λευτέρη Μυτιληναίου και ενδεχομένως να βγει προφητικό στις 21 Μαΐου, αλλά μόνο κατά το ήμισυ. Γιατί μπορεί να έχουν φύγει, αλλά εμείς θα ξέρουμε πολύ καλά ότι φταίνε.*