Ευρωβολέματα
Πριν από αρκετά χρόνια, με αφορμή τις ευρωεκλογές, είχα γράψει ότι τον ευρωβουλευτή τον εκλέγουμε για μια πενταετία και όχι με κριτήριο πώς θα ξυπνήσουμε κάποια Κυριακή. Η Ελλάδα διαθέτει 21 έδρες στο Ευρωκοινοβούλιο και καλό θα είναι να μην τις χαραμίζει.
Οι κατηγορίες κατά του Αλέξη Γεωργούλη είναι ένα ζήτημα που θα λύσουν οι αρμόδιες Αρχές. Αυτό που, ωστόσο, οφείλουμε να σκεφτούμε είναι ότι εδώ και τριάμισι χρόνια η κοινή γνώμη αρκετές φορές θυμήθηκε ότι υπάρχουν κάποιοι ευρωβουλευτές μόνο όταν αυτοί μπλέχτηκαν σε κάποιο υπαρκτό ή ανύπαρκτο σκάνδαλο.
Δεν ισχύει αυτό για όλους. Αλλά ισχύει για αρκετούς. Με άλλα λόγια, αν ρωτήσετε έναν μέτρια ενημερωμένο πολίτη πόσα ονόματα ευρωβουλευτών θυμάται, η καταμέτρηση μάλλον θα σταματήσει στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Μιλάμε για εκλεγμένους αντιπροσώπους που ψηφίστηκαν σε όλη την ελληνική επικράτεια, σε μια χώρα που με συντριπτική πλειοψηφία «μένει Ευρώπη» και όπου γενικά η εντύπωση είναι ότι χάρις στην Ε.Ε. κάποια πράγματα στη ζωή μας έγιναν καλύτερα από ό,τι θα συνέβαινε αν δεν ανήκαμε σε αυτή.
Ξέρει, λοιπόν, ο Έλληνας ψηφοφόρος τι ακριβώς κάνει αυτός που με την ψήφο του τον έστειλε στις Βρυξέλλες; Ξέρει τι του έχουν προσφέρει, πώς τον έχουν εκπροσωπήσει κάθε Γεωργούλης, κάθε Καϊλή, κάθε Σπυράκη; Η απάντηση είναι σίγουρα όχι. Η ευθύνη γι’ αυτό ανήκει σίγουρα σε μεγάλο βαθμό και στα ΜΜΕ, σε μια εποχή που αυτό που αναζητείται είναι το πικάντικο, το γαργαλιστικό, το βραχύβιο.
Αλλά το πρόβλημα αφορά πρωτίστως την πολιτική. Για τα περισσότερα κόμματα στην Ελλάδα ευρωβουλευτής σημαίνει κάποιος βολεμένος μεν, απομακρυσμένος δε. Ευρωβολεμένος και καθόλου ενοχλητικός. Φυσικά υπήρξαν εξαιρέσεις σε αυτό, με πιο τρανταχτό το παράδειγμα του Γιώργου Κύρτσου. Όπως επίσης αποδείχτηκε ότι το «ξεβόλεμα» μπορεί να έρθει πολύ αναπάντεχα.
Στην Αριστερά κάποιοι τώρα κατάλαβαν πόσο σημαντικό ρόλο μπορεί να παίξουν Επιτροπές, όπως η PEGA ή η LIBE, που μέχρι πρότινος αγνοούσαν. Η ευρωομάδα του ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστατεί, έτσι κι αλλιώς, σε πρωτοβουλίες για προοδευτικές συγκλίσεις και αποφάσεις μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο. Σε μια Ευρώπη που στρέφεται όλο και δεξιότερα αυτό είναι καθήκον και υποχρέωση. Που δεν πρέπει να λησμονηθεί στον βωμό της σκανδαλολογίας και του lifestyle.