Oι τρεις δισκοκριτικές της εβδομάδας

Ενα έντεχνο συνεταιρικό album, η επιστροφή του πιο επιτυχημένου heavy metal συγκροτήματος και η πιο αναπάντεχη στροφή καριέρας των τελευταίων ετών Είχαν πολλούς λόγους οι Metallica να ανασυνταχθούν σαν φρέσκια ολότητα στο 11ο άλμπουμ τους. Το συγκρότημα αντλεί από το βαρύ, μεταλλικό χρονοντούλαπο μνήμης και επιβάλλει ξανά τα ήθη του. Τα ντραμς είναι αλάνθαστα, οι στίχοι είναι ξανά ταγμένοι στην απόγνωση και τα μανιασμένα σόλο σχηματίζουν ομόκεντρους κύκλους από πυρακτωμένους ρυθμούς. Πραγματικά, ο Kirk Hammett στην κιθάρα κόβει το ηχείο σαν μαχαίρι - ειδικά στο «If darkness had a son».

Οι Metallica συμπληρώνουν 40 χρόνια καριέρας (το ντεμπούτο «Kill ‘em all» κυκλοφόρησε το 1983) και εξακολουθούν να δημιουργούν πεδία ταύτισης και για ακροατές που δεν ορκίζονται στο metal. Όταν μάλιστα ομογάλακτα συγκροτήματα, όπως οι Motley Crew και οι Guns ‘n’ Roses που περιοδεύουν φέτος, παρουσιάζουν ένα θλιβερό θέαμα μπαρμπάδων με περμανάντ στη σκηνή, οι Metallica είναι αξιοπρεπέστατοι στα 60 τους και φοράνε τις δεκαετίες ζωής σαν γαλόνια στο πέτο.

Το «72 Seasons» είναι πολύ πιο ικανοποιητικό από το «Death magnetic» (2008) και το «Hardwired to self-destruct» (2016) που προηγήθηκαν. Η μπάντα εξαπολύει ένα σύνολο από μακροσκελή, βαρυκόκαλα καλούδια με περίτεχνες δομές, γιορτάζοντας το γεγονός ότι μπορεί και αντιγράφει το ένδοξο παρελθόν της με πειθώ. Και παρά τις επαναλήψεις σε επίπεδο ιδεών, ο ογκώδης ήχος τους δεν μοιάζει αναπαλαιωμένος metal ή ξεπερασμένος.

Οχι πως δεν υπάρχουν προβλήματα: o James Hetfield έχει χάσει την έμπνευσή του και μοιάζει σαν να κολλάει αόριστα λέξεις με ομοιοκαταληξία («summarize-patronize») ή επαναλαμβάνει ανόητα αόριστες ρίμες («anticipation in domination»). Το άλλο εμφανές πρόβλημα είναι η ανοικονόμητη δομή των τραγουδιών. Σχεδόν πάντα υπάρχει κάποια παραπανίσια γέφυρα ή μια πολλοστή επανάληψη ενός μεσόρρυθμου ρεφρέν, που χωρίς αυτή το τραγούδι θα ήταν πιο περιεκτικό. Ύστερα από προσωπικές τραγωδίες, την κάκιστη διαχείριση της επιτυχίας, τις καταχρήσεις, τα υπερβολικά δράματα και τις ψυχαναλυτικές συνεδρίες μπροστά στην κάμερα, οι Metallica καταφέρνουν και συμπληρώνουν έναν πλήρη κύκλο ζωής και επιστρέφουν στις ρίζες τους. Είναι δύσκολος ο δρόμος για την κατάκτηση της περίφημης καλλιτεχνικής ωριμότητας. Κι ας έχει τα κακά του αυτός ο προορισμός.