Ο τρίτος βιασμός

Με την Ελένη. Με τη Γεωργία. Με τη 12χρονη στον Κολωνό. Με τα χιλιάδες θύματα της έμφυλης βίας. Αδιαπραγμάτευτα και χωρίς ερωτήσεις που στρέφουν το δάχτυλο στο θύμα και όχι στον θύτη. Καμία γυναίκα ή παιδί που έχει κακοποιηθεί ή βιαστεί δεν οφείλει απαντήσεις. Ο θύτης οφείλει.

Κι εμείς οφείλουμε μια βαθιά υπόκλιση στην απαράμιλλη γενναιότητά τους να σπάνε τη σιωπή. Διότι το «Γιατί τώρα;», που ακούστηκε και στην περίπτωση της Ελένης, πέρα από ενοχοποίηση του θύματος, είναι ευθεία αμφισβήτηση της καταγγελίας. Η Αριστερά από θέση αρχής ήταν πάντα ξεκάθαρη στα θέματα αυτά και ιεραρχούνται ψηλά στην ατζέντα της. Σε πλήρη αντίθεση με τη Δεξιά, που τα θυμάται μόνο κάθε προεκλογική περίοδο. Οι θέσεις της Αριστεράς για την ισότητα δεν ακούγονται στα κανάλια ακόμα κι όταν παρουσιάζονται επίσημα. Κατ’ αντιστοιχία, η άμεση διαγραφή Γεωργούλη προσπερνάται εύκολα, σαν να μην συνέβη ποτέ. Την επικαιρότητα καταλαμβάνουν νεοφώτιστοι «δικαιωματιστές» προερχόμενοι από την Ακροδεξιά (Γεωργιάδης, Πλεύρης) αλλά και το Κέντρο (Λοβέρδος), οι οποίοι καταγγέλλουν την «υποκρισία» του ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς καμία απόδειξη του φορτώνουν τη διαρροή του ονόματος της καταγγέλλουσας, κι ας πρωτοεμφανίστηκε σε φιλοκυβερνητικά μέσα, ναυαρχίδες της Δεξιάς. Έχουν ως στόχο να πλήξουν την Αριστερά σε αξιακό επίπεδο .

Για να το πετύχουν, δεν ορρωδούν πουθενά.

Εκτός από τον διπλό βιασμό του θύματος από τον βιαστή και τα μίντια, εν προκειμένω έχουμε και έναν τρίτο βιασμό, που συνίσταται στην πολιτική εκμετάλλευσή του με την εργαλειοποίηση της καταγγελίας. Γεγονός που στην προσπάθεια νεκρανάστασης ενός αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου τα συστημικά μέσα το θεωρούν σχεδόν ως αυτονόητο. Αντί, λοιπόν, να επιχειρείται η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης στην έμφυλη βία, οι συζητήσεις αναλώνονται σε μια χυδαία προσπάθεια συμψηφισμού που καταλήγει στο προπαγανδιστικό ακροδεξιό απαύγασμα «Όλοι ίδιοι είναι»...

Πουθενά δεν ακούγεται, για παράδειγμα, τι θα κάνει την επόμενη τετραετία για την αντιμετώπιση της έμφυλης βίας η κυβέρνηση της Ν.Δ. εκτός από υπουργεία δημογραφικής πολιτικής, ή τι έπραξε η απερχόμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη πέρα από συνέδρια γονιμότητας.

Στην πραγματικότητα, ούτε τον όρο έμφυλη βία, όπως και γυναικοκτονία, δεν τολμούν να εκστομίσουν, από φόβο μην δυσαρεστήσουν το ακροδεξιό τους ακροατήριο. Μακάρι η πολιτική αναμέτρηση των ημερών να γινόταν με ουσιαστική συζήτηση για την αντιμετώπιση της έμφυλης βίας και τα κόμματα να κατέθεταν τις προτάσεις τους για την αντιμετώπισή της. Με ποιες δηλαδή συγκεκριμένες πολιτικές θεωρούν ότι θα αντιμετωπιστούν η σεξουαλική παρενόχληση στους χώρους εργασίας, ο σεξισμός, η βία κατά των γυναικών, οι βιασμοί, οι γυναικοκτονίες.

Ισως τότε, αντί να μετράμε θύματα, να υπήρχε ελπίδα για κάποια βήματα προόδου και μια κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης για όλ@. Το θέλουν αυτό οι δεξιοί;