Αναμνήσεις από ξηρασίες

Tώρα που η ξηρασία στην Ισπανία πλήττει τις αγροτικές περιφέρειες της Καταλονίας και της Ανδαλουσίας επηρεάζοντας 8 εκατομμύρια ανθρώπους, καιρός να θυμηθούμε τα δικά μας στην περίοδο 1989-1990. Τότε η λίμνη του Μαραθώνα είχε ελάχιστη περιεκτικότητα σε νερό, που άφηνε μάλιστα τα ίχνη της στον περίγυρο της λίμνης. Με το προχώρημα της ξηρασίας εξαιρέθηκαν τα αυτοκίνητα από το πλύσιμο, οι γλάστρες των μπαλκονιών απαγορεύτηκε να ποτίζονται και υπήρχαν σκέψεις για εφοδιασμό της Αθήνας με υδροφόρα πλοία (!). Στη Βόρεια Εύβοια που βρέθηκα, διαπίστωσα ότι όλες οι πηγές απέδιδαν από λίγο έως ελάχιστο νερό.

Ομως η καταστροφή δεν ήταν μόνο ελληνική.

Στη Βουδαπέστη, όπου επίσης βρέθηκα, είχε σοβαρή ξηρασία, μην έχοντας ρίξει βροχή το διάστημα Οκτωβρίου-Μαρτίου, εκτός από ένα ψιλόχιονο. Εκεί όμως που είχε γίνει βιβλική καταστροφή από την ξηρασία ήταν στην Αυστραλία. Δεν ήταν μόνο ένα φιλμ που είχα παρακολουθήσει στο Φεστιβάλ Οικολογικών Ταινιών της Ρόδου, που έδειχνε τη βαθμιαία αποξήρανση του χώρου, των ζώων και τελικά των ανθρώπων, μέσα από τη σταδιακή μείωση της ποσότητας νερού. Επιπλέον, ήταν η ξηρασία της περιόδου 1984-1985 που είχε πλήξει σ’ αυτή τη χώρα μια έκταση ίση με την Ιβηρική Χερσόνησο! Το αστείο όλης της υπόθεσης ήταν ότι όταν ο τότε πρίγκιπας Κάρολος αποφάσισε να επισκεφθεί την Αυστραλία, οι ουρανοί άνοιξαν και έπεσε πολύ νερό. Όμως, όπως έλεγε το περιοδικό Time, επρόκειτο για mixed blessing - για μια ευλογία ανάμεικτη με καταστροφή, αφού προκάλεσε τεράστια διάβρωση του εδάφους…

Στην Ελλάδα έχουμε μια μέτρια μονοετή ξηρασία περίπου κάθε πέντε χρόνια, μια ισχυρή μονοετή ξηρασία κάθε δέκα χρόνια και μια ισχυρή διετή ξηρασία κάθε είκοσι πέντε χρόνια, όπως βεβαιώνει στατιστική εκτίμηση του Ινστιτούτου Μεσογειακών Δασικών Οικοσυστημάτων. Γενικώς με το νερό δεν τα πάμε καλά, αφού σκεφτόμαστε να το εξασφαλίσουμε παράλληλα με κάποιο ποσοστό κέρδους των ιδιωτών (!) και παράλληλα να φροντίσουμε τη βιομηχανία εμφιαλωμένου νερού… Αν κρίνουμε πάντως από τη ζήτηση που έχει το θέμα στην προεκλογική περίοδο, διαπιστώνουμε ότι οι υποψήφιοι κάνουν ελάχιστη μνεία των τεχνικών άρδευσης και των υδροβόρων καλλιεργειών που πρέπει να αντικατασταθούν.

Για να μην πούμε για την ανακύκλωση νερού και την αφαλάτωση, που μπορούν να δώσουν μια προσωρινή λύση.