Και Μυρσίνη εσύ δοξαστική…

Δευτέρας στον προαύλιο χώρο του ΕΑΤ-ΕΣΑ πλήθος κόσμου συγκεντρώθηκε για να αποχαιρετήσει τη Μυρσίνη Ζορμπά, μια σπουδαία Ελληνίδα που αφιέρωσε τη ζωή της στον Πολιτισμό, στη γνώση, στην υπεράσπιση της δημοκρατίας. Πολλοί δεν κατάφεραν να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους ακούγοντας τους ομιλητές, τα τραγούδια της ορχήστρας και την ανάγνωση του τελευταίου γράμματος προς όλους μας, γνωρίζοντας, όταν το έγραφε, τις λίγες ώρες που της απέμεναν.

Μέσα στον «σκληρό δίσκο» του μυαλού μου εισέβαλε και δεν φεύγει με τίποτα το τραγούδι του Μίκη σε στοίχους Οδυσσέα Ελύτη με τη φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση: «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και Μυρσίνη εσύ δοξαστική. Μη, παρακαλώ σας, μη λησμονάτε τη χώρα μου…». Η Μυρσίνη ποτέ δεν λησμόνησε τη χώρα της, τη χώρα μας. Το έκανε με ξεχωριστό τρόπο σε όλη της τη ζωή, με όραμα, ήθος, ευγένεια - και στην τελευταία επιστολή της μας το τόνισε. «Υπάρχει μόνο αυτό που ζεις και που από τη μία μεριά είναι σκοτεινό και δυσοίωνο, μια δυστοπία, από την άλλη είναι η πραγματική ζωή, αυτό το κάθε μέρα που το επιμελείσαι, το φροντίζεις. Το φαγητό, το διάβασμα, ο καιρός έξω από το παράθυρο, τα ωραία λουλούδια, οι φίλοι, οι επικοινωνίες, οι συζητήσεις, τα ενδιαφέροντα πάνω απ’ όλα, η δύναμη των ιδεών, που δεν σταματάει να υπάρχει και που καταφέρνει να εξακτινωθεί πέρα από τον χρόνο..» Ενα κείμενο που ο Αλέξης Τσίπρας χαρακτήρισε συγκλονιστικό, κάτι μοναδικό, τις στιγμές που μας άφηνε, όταν κλήθηκε να αναμετρηθεί με τον μεγαλύτερο φόβο, αυτόν που δεν βρίσκουμε τη λέξη να τον περιγράψουμε.

Στη μητέρα της, που ήταν εκεί, υποσχέθηκα να τιμούμε το έργο ζωής της Μυρσίνης, να το τιμούν τα παιδιά μας και να μάθουν να κάνουν το ίδιο και τα εγγόνια μας.

Εδώ, στη «γενέτειρα της Δημοκρατίας», όπως αποκάλεσαν την Ελλάδα οι New York Times με αφορμή την οργουελική διακυβέρνηση Μητσοτάκη, δεν μπορούμε να αφήσουμε το σκοτάδι να κυριαρχήσει, να μετατρέψει τους πολίτες σε φοβισμένους εξαρτημένους υπηκόους και τις μαφιόζικου χαρακτήρα φαμίλιες να κάνουν το κουμάντο ξεπουλώντας γη και ύδωρ.