Λαοκρατία αφού…

το προσέξατε. Ο Μητσοτάκης διαπράττει τελευταία εμφανίσεις χωρίς γραβάτα. Look Τσίπρα, προφανώς κατόπιν οδηγιών των ειδικών της επικοινωνίας.

Και κατόπιν των focus groups, στα οποία οι άπονοι κριτές τον βγάζουν πολύ ψυχρό, πολύ απόμακρο, πολύ δυναστεία, πολύ

«δεν νοιάζεται». Έτσι μας έχει προκύψει κάτι σαν μεσήλικας του λαού, κάτι σαν ένας από μας, κάτι τέλος πάντων σε πιο Μενεμένη και Κερατσίνι. Πρίγκιπας πάντα, αλλά… «το πουκάμισο το θαλασσί, μια φορούσα εγώ και μια εσύ».

Αυτά ως προς την εμφάνιση. Έχουμε κι άλλα όμως, πιο γραφικά και πιο εξωτικά. Μας βγήκε στο πρώτο προεκλογικό σποτ ενδεδυμένος ευπρεπώς και με γαλάζια γραβάτα - έθνος, Μαξίμου και πρωθυπουργικό ζεν. Αλλά με λόγο και θέσεις Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ. «Στις 21 Μαΐου ζητώ την εντολή σας για να κάνουμε πράξη τρεις μεγάλους εθνικούς στόχους: καλύτερους μισθούς για όλους, ένα πιο σύγχρονο και αποτελεσματικό κράτος και τη δημόσια δωρεάν Υγεία που μας αξίζει». Να τρίβεις τα μάτια σου. Όνειρο βλέπω!

Δεν βλέπεις όνειρο. Τον Μητσοτάκη βλέπεις, που ετοιμάζει τον επόμενο εφιάλτη σου.

Και δεν διστάζει να μιλά σαν Βορίδης και να τιμά την 21η Απριλίου. Αλλά και να ντύνεται Τσίπρας, να μιλάει σαν Τσίπρας, να υπόσχεται μέτρα Τσίπρα. «Πιστεύομεν και εις την λαοκρατίαν» είχε πει κάποτε ο γενάρχης των Παπανδρέου υπό την πίεση του εαμικού πλήθους.

Ε, κι αυτός, υπό την πίεση του ΣΥΡΙΖΑ, των επικοινωνιολόγων, των δημοσκόπων -όχι της αυλής, αλλά της πιάτσας- υπόσχεται. Λαοκρατία αφού. Δημόσια δωρεάν Υγεία που μας αξίζει.

Τον είχαμε ακούσει να κάνει κατά το κοινώς λεγόμενο γαργάρα τα περί στρατηγικού επενδυτή στην ΕΥΔΑΠ και στην ΕΥΑΘ. Το νερό θα παραμείνει δημόσιο αγαθό - αυτό είναι το πρώτο συριζαίικο που είπε. Αλλά με τα περί μισθών και ΕΣΥ μέχρι και στον iSYRIZA μπορεί να ζητήσει να γραφτεί. Μιας και δεν φτάσαμε ακόμα εκεί όμως, ας είμαστε σε επιφυλακή.

Αυτός είναι ικανός να ξεπατικώσει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι κρατικοποίησης της ΔΕΗ και πόθεν έσχες του Στάσση.

Και να μας προκαλέσει δίλημμα.

Να τον μηνύσουμε για κλοπή πολιτικής ιδιοκτησίας; Για πολιτική ιδιοκτησία κλοπής; Ή να τον αφήσουμε στην κρίση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών;