Η ελεύθερη έκφραση στην Τέχνη πάντα θα βρίσκει τον δρόμο της
Οι ενδοοικογενειακές σχέσεις είναι το νήμα που συνδέει τα δύο έργα που σκηνοθεί και πρωταγωνιστεί η Αναστασία Παπαστάθη στο Θέατρο Radar
Α νάμεσα στους «Τρομερούς Γονείς» του Ζαν Κοκτό και στο «Φτερούγισμα» του Βασίλη Γιαννόπουλου, που συνεχίζουν τις παραστάσεις τους από τις 2 έως τις 23 Μαΐου στο Θέατρο Randar, η Αναστασία Παπαστάθη μοιράζεται τη σκηνοθεσία και την ερμηνεία στους πρωταγωνιστικούς ρόλους δύο απαιτητικών έργων, εστιάζοντας στη «γοητεία της άσκησης». Ηθοποιός και σκηνοθέτρια με γόνιμη διαδρομή, ομολογεί ότι «όταν καταπιάνομαι με ένα έργο, προσπαθώ να διεισδύσω στο άγραφο κείμενο, σε ό,τι δεν φαίνεται», αφού «συνήθως όταν φωτίζεται η αθέατη πλευρά, μου δίνει τα στοιχεία ώστε να μπορέσω να ερμηνεύσω τον τρόπο που δρουν και σχετίζονται οι χαρακτήρες».
Η σύγκρουση των γενεών και η σχέση εξάρτησης μητέρας και γιου στους διαχρονικούς «Τρομερούς γονείς» του Κοκτό, η κατάρρευση μιας σχέσης και όλα όσα ήρθε η ώρα να ειπωθούν στο «Φτερούγισμα» του Γιαννόπουλου γίνονται η αφορμή προκειμένου η σκηνοθέτρια και πρωταγωνίστρια να διεισδύσει στις οικογενειακές σχέσεις που ως κοινό νήμα διατρέχει τα δύο έργα. «Τα δύο έργα αλληλοσυμπληρώνονται με τα ερωτήματα που θέτουν» λέει. «Για παράδειγμα, τη σχέση εξάρτησης τη συναντάμε και μεταξύ μάνας-γιου και μεταξύ του ζευγαριού, ο τρόπος αλλάξει. Και έχει ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε πόσους μηχανισμούς μπορεί να εφεύρει ένας άνθρωπος για να εξαρτήσει έναν άλλον άνθρωπο, όχι απαραίτητα συνειδητά. Η χειραγώγηση, ο έλεγχος μέσω της εξουσίας του χρήματος, η ενοχοποίηση είναι θέματα που συναντάμε και στα δύο έργα» εξηγεί. «Φωτίζοντας τις δυσλειτουργίες της οικογένειας, ταυτόχρονα μπαίνουν και ερωτήματα για την εξυγίανσή της. Ο καθένας αξιοποιεί τα ερεθίσματα που δέχεται με τον δικό του τρόπο».
Η Αναστασία Παπαστάθη ερμηνεύει, σκηνοθετεί, γράφει. Ο μονόλογός της «Ανώνυμη Ωδή» βραβεύτηκε το 2000 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου και εκπροσώπησε τη χώρα μας στο Διεθνές Συνέδριο Γυναικών Θεατρικών Συγγραφέων. Η ίδια, ωστόσο, δίνει πρωταρχική θέση στη λειτουργία της ως ηθοποιός. «Μέσα απ’ αυτή την ιδιότητα γράφω και σκηνοθετώ» λέει. Από το 2015 που ξεκίνησε να λειτουργεί το Θέατρο Radar έχει αναλάβει επίσης το δύ
σκολο έργο να συντηρεί μία θεατρική σκηνή στην υδροκέφαλη θεατρικά Αθήνα. «Σε μια πόλη με τόσα πολλά θέατρα και πολύ περισσότερες παραστάσεις είναι δύσκολο να επιβιώσεις από το θέατρο. Κάποτε, όταν κάναμε μια παράσταση, ξέραμε ότι η πληροφορία θα μεταδοθεί από στόμα σε στόμα και θα έχει κόσμο αν είναι καλή. Σήμερα, στην εποχή της εικόνας, η πληροφορία φτάνει ψηφιακά και συναντάμε το φαινόμενο να μην παίζει ρόλο αν είναι καλή μια παράσταση, αλλά αν έχει καλό marketing και πόσα χρήματα έχουν δοθεί στη διαφήμιση. Με αυτά τα δεδομένα, πόσο εύκολο είναι να συναγωνιστεί ένα μικρό θέατρο τις μεγάλες θεατρικές σκηνές και επιχειρήσεις; Παρ’ όλα αυτά, η ελεύθερη έκφραση στην Τέχνη πάντα θα βρίσκει τον δρόμο της» εξηγεί.
«Αναζητώ τον κοινωνικό ρόλο του θεάτρου» υπογραμμίζει η συνομιλήτριά μας. Έτσι, εκτός από τα έργα που παρουσιάζει το Radar, οργανώνει συζητήσεις μετά τις παραστάσεις. «Μετά την περίοδο της καραντίνας, διαπιστώνοντας τα προβλήματα που προέκυψαν στις ενδοοικογενειακές σχέσεις, θέλησα να εμπλουτίσω αυτές τις συζητήσεις με τη συμβολή ψυχοθεραπευτή, ως έναν ανοιχτό διάλογο με το κοινό» εξηγεί, επισημαίνοντας ότι «αντιστεκόμαστε στην εποχή της εικόνας και της απομόνωσης του ανθρώπου. Όπως άλλωστε είχε πει ο Χρόνης Μίσσιος, “η μεγαλύτερη επανάσταση του αιώνα είναι να παραμείνουμε άνθρωποι”».
Στο πλαίσιο της παράστασης με τους «Τρομερούς γονείς» του Κοκτό που παρουσιάζεται κάθε Σάββατο (9 μ.μ.) και Κυριακή (7 μ.μ.), στις 14 Μαΐου θα πραγματοποιηθεί ο τελευταίος ανοιχτός διάλογος με το κοινό, όπου η ψυχολόγος Θεραπεία Στάμου-Μαζαράκη θα συντονίσει τη συζήτηση. «Το Φτερούγισμα» του Β. Γιαννόπουλου παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα (8 μ.μ.) και Τρίτη (9 μ.μ.).