Αναπάντεχα γοητευτικό θρίλερ χωρίς τα στερεότυπα του είδους Στα ίχνη του δολοφόνου (To catch a killer)
Σκηνοθεσία: Ντάμιαν Σιφρόν Πρωταγωνιστούν: Σεϊλίν Γούντλεϊ, Μπεν Μέντελσον, Nτάρσι Λόρι
Μια αστυνομική ερευνήτρια, η Έλενορ, σχετικά άπειρη και με αρκετούς σκελετούς στην ντουλάπα της, θα βρεθεί στη σκηνή ενός άγριου εγκλήματος, όπου ένας κατά συρροή δολοφόνος, χωρίς ξεκάθαρο κίνητρο και ιδεολογία, θα σκορπίσει τον θάνατο σε αγνώστους την παραμονή της Πρωτοχρονιάς στη Βαλτιμόρη. Θα ακολουθήσει ένα εθνικό ανθρωποκυνηγητό για να ανακαλυφθεί η ταυτότητα του αινιγματικού ψυχοπαθούς.
Η Έλενορ εμπλέκεται περισσότερο στην υπόθεση όταν την επιλέγει ανάμεσα σε πολλούς ο επικεφαλής της έρευνας του FBI, ο Λάμαρκ, καθώς αντιλαμβάνεται ότι αυτή η κοπέλα είναι η μόνη που μπορεί να «μπει» στο μυαλό του ψυχοπαθούς και να τον συλλάβει. Αυτό που αρχικά μοιάζει με μια άλλη μια αστυνομική έρευνα ρουτίνας στα ίχνη ενός επιδέξιου ελεύθερου σκοπευτή, χάρη στην παρατηρητική σκηνοθεσία του Σιφρόν μετατρέπεται σε ένα εξαιρετικό σκοτεινό θρίλερ. Καθώς ξεδιπλώνονται οι λεπτομέρειες της έρευνας, το πείσμα του σκηνοθέτη να μην ξεπέσει σε κλισέ και ευκολίες είναι αξιοθαύμαστο. Από την ιεραρχία μέχρι την παρακολούθηση των κινητών και από τις λεπτομέρειες της βαλλιστικής μέχρι τη στρατηγική, η ταινία γίνεται τρομερά γοητευτική και υποβλητική. Καθώς η αστυνομία συλλαμβάνει αδιακρίτως κάθε παρανοϊκό δυσαρεστημένο που βλέπει μπροστά της με την αγωνία να ηρεμήσει την κοινή γνώμη, οι ήρωες ακολουθούν έναν πιο μεθοδικό τρόπο. Η αφήγηση διατηρεί μια τεταμένη ατμόσφαιρα με καλοδουλεμένο μοντάζ και φυσικό διάλογο, χωρίς τις συνήθεις ατάκες ανάλογων εμπορικών παραγωγών και χωρίς περιττό «λίπος» στις σκηνές δράσης.
Ο υποτιμημένος Μπεν Μέντελσον δίνει ερμηνεία ζωής στον ρόλο του ο Λάμαρκ. Από τη μία είναι αυστηρός ερευνητής και από την άλλη διακρίνεις τη συμπόνια στο πρόσωπό του. Η Σεϊλίν Γούντλεϊ δίνει μια αλάνθαστη ερμηνεία στον ρόλο της Έλενορ, μιας γυναίκας που βάζει όλο της το είναι στη δουλειά, θυμίζοντας μια νεαρή εκδοχή της Κλαρίς Στάρλινγκ από τη «Σιωπή των αμνών». Τέλος, το παγωμένο κρύο της Βαλτιμόρης αποτυπώνεται άψογα από τη διεύθυνση φωτογραφίας (επιτέλους, ένας κινηματογραφιστής που σε ταινία με serial killer δεν αντιγράφει το «πρασινοσταχτί» εικαστικό ύφος των ταινιών του Ντέιβιντ Φίντσερ). Η ταινία προδίδεται μόνο στο τελευταίο μέρος, που είναι λίγο πιο συμβατικό απ’ ό,τι προηγήθηκε, ενώ δεν καταφέρνει να διατυπώσει το βαρυσήμαντο σχόλιο που θα ήθελε γύρω από την κοινωνική απομόνωση και τη μισαλλοδοξία. Ακόμα κι έτσι, είναι ένα επιδέξια γυρισμένο θρίλερ, με αύρα στοχαστικής ταινίας, που θα κερδίσει ακόμη και τους πιο απαιτητικούς του είδους.