Εκλογές και μαζική ακριδόπτωση
Π οιος είναι ιστορικά ο ασφαλέστερος τρόπος να κερδίσεις εκλογές; Μια αναδρομή στο παρελθόν θα πείσει ότι είναι αναμφισβήτητα το να θέσεις τη σωστή ατζέντα, να είσαι δηλαδή αυτός ο οποίος θα μιλήσει στον κόσμο για αυτό που τον ενδιαφέρει, αυτό που συνειδητά ή - συνήθως- υποσυνείδητα θέλει να ακούσει. Η αγνόηση αυτής της απλής πραγματικότητας οδήγησε σε εκλογική ήττα πολλούς πολιτικούς οι οποίοι θεώρησαν ότι μπορούν να εκλεγούν με μια ατζέντα βολική για τους ίδιους, αλλά που δεν είχε πια σημασία. Τα δύο πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο Ουίνστον Τσόρτσιλ και ο Τζορτζ Μπους πατέρας, δύο πολιτικοί που έχασαν τις εκλογές ελάχιστα αφότου είχαν κερδίσει τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο πρώτος και τον Ψυχρό Πόλεμο ο δεύτερος. Όταν ζήτησαν από τα εκλογικά τους σώματα να τους επιβραβεύσουν για τις επιτυχίες τους, δέχθηκαν -τρόπον τινά- την απάντηση ότι η ατζέντα αυτή δεν αφορούσε πλέον κανέναν.
Αν κανείς δεν καταφέρει να θέσει τη σωστή ατζέντα, δηλαδή να μιλήσει στους ψηφοφόρους για αυτό που τους ενδιαφέρει, το δεύτερο καλύτερο που έχει να κάνει είναι να θέσει την ατζέντα. Απλά. Δηλαδή να γίνει αυτός που καθορίζει τη συζήτηση που γίνεται προεκλογικά. Ακόμα και αν η συζήτηση αυτή δεν αφορά στην πραγματικότητα κανέναν -ή σχεδόν κανέναν-, εφόσον κανείς άλλος δεν λέει κάτι πιο ενδιαφέρον, το πλεονέκτημα το αποκτά αυτός που θέτει τα ζητήματα και αναγκάζει τους άλλους να τοποθετηθούν επ’ αυτών.
Ας πούμε, για παράδειγμα, ότι εμφανίζεται ένα κόμμα επιπλοποιών και σαλαμέμπορων, το οποίο θέτει επίμονα τον κίνδυνο να υπάρξει το αμέσως επόμενο
διάστημα στις πόλεις της χώρας βροχή από ακρίδες. Τα υπόλοιπα κόμματα τοποθετούνται, αρχικά για να πουν ότι δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος, εν συνεχεία για να αναλύσουν γιατί δεν υπάρχει αυτός ο κίνδυνος και τελικά για να παρουσιάσουν ένα εμπεριστατωμένο σχέδιο αντιμετώπισης σε περίπτωση μαζικής ακριδόπτωσης. Μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι όσο καλά και αν τοποθετηθούν τα υπόλοιπα κόμματα επί του θέματος, όσον ορθό λόγο και να επιστρατεύσουν, κερδισμένο θα είναι το κόμμα επιπλοποιών και σαλαμέμπορων, το οποίο έγκαιρα έθεσε το ζήτημα. Ας θυμηθούμε ότι είναι με αυτόν τον τρόπο που η Ακροδεξιά κέρδισε σε όλη την Ευρώπη από τη στρεβλή συζήτηση περί «ασφάλειας», στην οποία αστόχαστα μπήκαν όλοι.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είναι ούτε Τσόρτσιλ ούτε Μπους πατέρας. Δεν κέρδισε κανέναν πόλεμο, όπου ανακατεύτηκε τα έκανε θάλασσα. Είναι εύλογο να θέλει να αλλάξει την ατζέντα. Μιλάει, λοιπόν, περί ανέμων και υδάτων. Προσπαθεί να πείσει ότι η απλή αναλογική είναι χαμένος χρόνος, ότι ακόμα και όσοι την ψήφισαν δεν την πιστεύουν, ότι οι συνεργασίες είναι πηγή αστάθειας. Επίσης, ότι οι κομμουνιστές -όλοι αυτοί ίδιοι είναι- θα κλείσουν τις τράπεζες, αφού πρώτα τις κρατικοποιήσουν και πάρουν τα λεφτά του κόσμου.
Για έναν από τους πιο αποτυχημένους πρωθυπουργούς των δύο αιώνων ελληνικού κράτους -που δεν είναι δα και το πιο πετυχημένο κράτος στον κόσμοο Μητσοτάκης πρέπει να αισθάνεται πολύ τυχερός που σχεδόν όλοι μιλάνε για τις ανοησίες που προτείνει για ατζέντα.