Η τηλεοπτική ματιά των Γάλλων στους αυτόχθονες των Αθηνών
Οι ειδήσεις για τις διεθνείς παραγωγές που επιλέγουν τη χώρα μας για τα γυρίσματα εξαντλούνται σε ένα γενικό αίσθημα υπερηφάνειας για το εξαγώγιμο προϊόν των ελληνικών τοπίων. Μερικά πρόσφατα παραδείγματα της γαλλικής αφήγησης δείχνουν πού οδηγεί η εμμονή σε άψυχα στερεότυπα
Αυτή
την περίοδο προβάλλεται από το Amazon Prime η «Χωριάτικη σαλάτα» («Salade Grecque»), μια τηλεοπτική σειρά από τη Γαλλία με προϋπολογισμό 8 εκατομμυρίων και με πολυεθνική διανομή ρόλων. Υπάρχει ωστόσο ένα ζήτημα οπτικής στις γαλλικές ιστορίες που γυρίζονται στην Ελλάδα.
Η «Χωριάτικη σαλάτα» θα μπορούσε να ονομαστεί και «Τζατζίκι» ή «Μουσακάς» - άλλωστε για τους δημιουργούς αρκούσε ένα σήμα κατατεθέν. Η υπόθεση αφορά δύο αδέλφια από εύπορη οικογένεια, μεγαλωμένα στο Παρίσι και στη Νέα Υόρκη, από Γάλλο πατέρα και Αγγλίδα μητέρα, που κληρονόμησαν ένα πολυώροφο ρημαγμένο κτήριο στο κέντρο. Ο τελευταίος όροφος έχει μετατραπεί σε κοινόβιο από «φασαίους» που κάνουν project ή ηχογραφούν μουσική. Το αγόρι από τα δύο αδέλφια θέλει να ξεκινήσει μια start up γύρω από την πράσινη ανάπτυξη, ενώ το κορίτσι έχει ερωτευτεί έναν αναρχικό (!) που την ώθησε να απασχολείται εθελοντικά σε μια δομή για πρόσφυγες. Ανάμεσα στους νεαρούς ήρωες είναι ένας σκληροτράχηλος Κροάτης, ένας φαφλατάς Ιταλός και άλλα σωματοποιημένα στερεότυπα που ζουν σε ένα μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό μιας πρώην μεγαλούπολης, στην οποία οι ιθαγενείς ασχολούνται μόνο με την εστίαση (αν δεν είναι μπάτσοι) και ζωή έχουν μόνο οι ψηφιακοί νομάδες που στήνουν ή απασχολούνται σε κάποιο project.
Θαρρώ πως οι άνθρωποι που ανέλαβαν το ρεπεράζ της σειράς (αν και έκαναν καλή δουλειά) είχαν εντολές να βρουν δρόμους που να έχουν απαραιτήτως τοίχους πνιγμένους στα γκράφιτι, σημεία που φαίνονται «εξωτικά» και περιοχές όπου δεν υπάρχει αίσθηση καθημερινής ζωής και πραγματικής γειτονιάς. Σαν μην έφτανε το ότι κανένας ήρωας δεν έχει την παραμικρή επαφή με οποιονδήποτε μέσο άνθρωπο της πόλης που ζει, εργάζεται και διασκεδάζει στο κέντρο, σ’ αυτή την πόλη-φάντασμα (κάτι σαν το Ντιτρόιτ των Βαλκανίων) ο ήρωας βλέπει οράματα με μορφές της αρχαίας Αθήνας που του λένε σοφά τσιτάτα του Σωκράτη.
Μια αλλοιωμένη οπτική με αποικιοκρατικά χαρακτηριστικά
Προσπαθήστε να φανταστείτε πώς θα φαινόταν σε έναν βέρο Νεοϋορκέζο ένα ρομαντικό δράμα
του Χριστόφορου Παπακαλιάτη στη Νέα Υόρκη, με ήρωες να περπατούν στην Times Square, να ψωνίζουν στην 5η Λεωφόρο και να κάνουν υπαίθρια πάρτι στο Σέντραλ Παρκ. Κάπως έτσι φαίνονται οι βόλτες στο Μεταξουργείο, στο Γκάζι και στα Εξάρχεια των ηρώων του «Salade Grecque» σε θεατές με αίσθηση του χαρακτήρα της Αθήνας. Ο σκηνοθέτης Σεντρίκ Κλαπίς (συμμετείχε μεταξύ άλλων στο «Call my agent») φαίνεται πως ακολουθεί μια μανιέρα. Άλλωστε, το «L’ auberge espagnole» («Ισπανικό πανδοχείο») που είχε σκηνοθετήσει παλιότερα διαδραματιζόταν στη Βαρκελώνη και είχε ήρωες φοιτητές του Erasmus.
Μια σαλταρισμένη Βαρκελώνη
Οπως δήλωσε ο ίδιος ο σκηνοθέτης σχετικά με την επιλογή της