Μια νύχτα με τη φωνή της Ιουλίας Καραπατάκη
Η Ιουλία Καραπατάκη γεμίζει τον Σταυρό του Νότου ακριβώς γιατί είναι από εκείνες τις λιγοστές νεότερες τραγουδίστριες που ξέρουν πώς να ανοίξουν διάλογο με τον κόσμο από τη σκηνή με τα τραγούδια
Είναι
πολύ λίγες οι φορές που εμφανίζεται στην Αθήνα μια καλλιτεχνική προσωπικότητα που να θέλει, να μπορεί και να καταφέρνει να γεμίσει ένα ολόκληρο μαγαζί χωρίς καν ακόμα να έχει τους απαραίτητους συμμάχους σε επίπεδο ρεπερτορίου.
Μια τέτοια περίπτωση ακούει στο όνομα Ιουλία Καραπατάκη και μια ζωντανή της εμφάνιση θα σας πείσει, αν δεν είστε ήδη από εκείνες και εκείνους που ήδη φανατικά την ακολουθείτε και τώρα πια ξέρω γιατί.
Μια τέτοια περίπτωση ακούει στο όνομα Ιουλία Καραπατάκη και μια ζωντανή της εμφάνιση θα σας φέρει σε επαφή με έναν άλλο τρόπο να ακούσετε τραγούδια που ήδη αγαπάτε, αφού αυτό το κορίτσι με τα κόκκινα αθλητικά παπούτσια ξέρει καλά πώς να τα τραγουδάει, περνώντας τα πρώτα από το δικό της λαρύγγι, από τη δική της καρδιά, για να τα προσγειώσει εκεί δίπλα μας, στα δικά μας αυτιά.
Οταν τα φώτα έσβησαν και αυτό το κορίτσι πάτησε απαλά πάνω στη σκηνή του Σταυρού του Νότου, ίσως και με μια αμηχανία, άφησε στη μνήμη αυτή την αίσθηση από τα πρώτα δευτερόλεπτα που ακούς τη φωνή της ζωντανά, εκείνη την ευχάριστη έκπληξη που σου προκαλούν τέτοιες σπάνιες φωνές ζωντανά. Είδα πολλά στόματα να σκύβουν το ένα στο αυτί του άλλου εκείνα τα πρώτα δευτερόλεπτα και είμαι σίγουρος, χωρίς να τα έχω ακούσει, ότι όλα έλεγαν την ίδια φράση: «Τι φωνή είναι αυτή!» Είδα αυτόν τον θαυμασμό στα μάτια των θεατών. Και είδα τι μπορεί να κάνει μια τέτοια φωνή στα τραγούδια και κατ’ επέκταση μέσα εκεί όπου στοχεύουν οι λέξεις αυτών των τραγουδιών.
Η Ιουλία, το μικρό όνομα της οποίας αρκεί για να καταλάβεις για ποια μιλάμε, επέλεξε προσεκτικά τα τραγούδια για αυτές τις εμφανίσεις της, με μοναδικό γνώμονα ξεκάθαρα την αγάπη της για αυτά, καταφέρνοντας να φτιάξει ένα πρόγραμμα ακραία συναισθηματικό, με χαρμολύπη αλλά και χορό, κεντροβαρίζοντας στις ερμηνείες, δημιουργώντας ταυτόχρονα εκείνη τη συνθήκη που σου επιτρέπει να ακούσεις λέξεις τραγουδιστές από το στόμα της και να πας πίσω, να γυρίσεις στο τώρα και να ελπίσεις για το μέλλον. Τραγούδια δικά της, όπως το «Τακούνια για Καρφιά», που μας ρίχνει το απαραίτητο φεμινιστικό ξεσκόνισμα που απαιτεί η εποχή, αλλά και τραγούδια άλλων, που χωρίς καμία υπερβολή καταφέρνει να μην είναι άλλων, αλλά δικά της, κτήμα της φωνής της, προστάτες για όσα το μέλλον προσδοκά από εκείνην να τραγουδήσει, για να δώσει σ’ εμάς εκείνους τους μουσικούς συμμάχους που χρειαζόμαστε στα υπαρξιακά μας ταξίδια και αδιέξοδα.
Η Ι. Καραπατάκη γεμίζει τον Σταυρό του Νότου ακριβώς γιατί είναι από εκείνες τις λιγοστές νεότερες τραγουδίστριες που ξέρει πώς να ανοίξει διάλογο με τον κόσμο από τη σκηνή με τα τραγούδια. Δεν ξέρω αν αυτό μαθαίνεται. Δεν ξέρω αν αυτό υπάρχει. Δεν ξέρω αν αυτό στο κάνουν τα ίδια τα τραγούδια. Ξέρω πως είναι σπάνιο. Ξέρω πως η Ι. Καραπατάκη το έχει, το θέλει και το μπορεί. Ξέρω πως η Ιουλία δίνει σημασία στις λέξεις. Ξέρω πως η Ιουλία έχει ιστορίες πίσω από τα τραγούδια. Ξέρω πως την Ιουλία την ενδιαφέρουν οι ιστορίες οι δικές μας πίσω από τα τραγούδια. Ξέρω πως την Ιουλία την περιμένουν σπουδαία τραγούδια σε νότες και λέξεις, που ήδη γράφονται στο από πάνω στενό αποκλειστικά για τη δική της φωνή. Ξέρω πως η Ι. Καραπατάκη ήρθε για να μείνει.