Κατασκευάζοντας ενόχους

*

τους τέχνη κόσκινο.

Στα δύσκολα να ρίχνουν την ευθύνη όχι στον θύτη, αλλά στο θύμα.

Μια ζωή τα ίδια. Χρεοκόπησε η χώρα και ποιος έφταιγε; Ο πολίτης, που αγόραζε τυρόπιτα και δεν έπαιρνε απόδειξη. Ένα κομμάτι του πολιτικού προσωπικού της χώρας έφαγε ό,τι τρωγόταν και ποιος έφταιγε; Εμείς φταίγαμε, γιατί, όπως μας είπαν, όλοι μαζί τα φάγαμε.

Ψάχνουν τα καλοκαίρια οι επιχειρηματίες του τουρισμού σκλάβους να δουλέψουν στις γαλέρες και δεν βρίσκουν. Ποιος φταίει; Μα οι ανεπρόκοποι οι νέοι,που προτιμούν να τους ζει ο μπαμπάς τους και να σαπίζουν στις καφετέριες αντί να πηγαίνουν για μεροκάματο. Και κάπως έτσι πάει η φάμπρικα της ενοχοποίησης και του κοινωνικού αυτοματισμού στη χώρα του οι πολίτες φταίνε για όλα.

Στο γνωστό, λοιπόν, μήκος κύματος και η έρευνα του Συνδέσμου Εξαγωγέων, που, ούτε λίγο ούτε πολύ, μας λέει ότι η εξεύρεση ανθρώπινου δυναμικού συνιστά μεγάλο πρόβλημα για

τις ελληνικές επιχειρήσεις, που δεν βρίσκουν ούτε ανειδίκευτους εργάτες. Και για να πουληθεί καλύτερα το προϊόν, έρχονται και τα στρατευμένα στον κοινωνικό αυτοματισμό ΜΜΕ να πουλήσουν την είδηση υπηρετώντας όχι την πραγματικότητα, αλλά τις εντολές των χορηγών τους. Γιατί αν υπηρετούσαν την πραγματικότητα όπως αυτή αποτυπώνεται στην αγορά εργασίας, όλο και έναν αστερίσκο θα έβαζαν στη ρητορική των εργοδοτών, όλο και ένα «αλλά» θα έγραφαν, αντί να αραδιάζουν αμάσητη την προπαγάνδα. Γιατί, εκτός από τις «έρευνες», καλό είναι να κοιτάμε και λίγο έξω από το γραφείο και τον υπολογιστή μας, αναζητώντας τα αίτια που οι επιχειρήσεις δυσκολεύονται να βρουν προσωπικό. Γιατί, εντάξει να λέει ο εργοδότης ότι δυσκολεύεται να βρει έναν κάτοχο μεταπτυχιακού για την επιχείρησή του, αλλά ας ρωτήσει κάποιος και τι αμοιβή δίνει σε έναν άνθρωπο που έφαγε τα νιάτα του στη μελέτη και τον προσβάλλεις όταν του δίνεις μισθό τρεις κι εξήντα.