Στο Τσαντ αδελφές μου, στο Τσαντ!
ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΜΗΝΕΣ ήταν αρκετοί αυτοί που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου λέγοντας ότι θα αποτελεί έναν τύπο εκτροπής να γίνουν εκλογές με το ζήτημα των υποκλοπών ανοιχτό. Δηλαδή με την υπόνοια ότι το ένα κόμμα παρακολουθεί τα υπόλοιπα.
Σε δύο εβδομάδες ψηφίζουμε με αυτή ακριβώς τη συνθήκη, η οποία συζητιέται λιγότερο, αλλά παραμένει αναλλοίωτη. Ψηφίζουμε όμως και με ακόμα δύο συνθήκες που επιβεβαιώθηκαν στην καρδιά της προεκλογικής περιόδου.
Η πρώτη αφορά το είδος της δημοσιογραφίας και της ελευθερίας του Τύπου στη χώρα. Η έρευνα των Ρεπόρτερ Χωρίς Σύνορα κατατάσσει φέτος την Ελλάδα στην 107η θέση παγκοσμίως - μία θέση καλύτερα από πέρσι και πάντα τελευταία στην Ευρώπη. Στο μεταξύ, το κυβερνών κόμμα κατεβάζει για ακόμα μια φορά δεκάδες πρώην και «νυν» δημοσιογράφους στα ψηφοδέλτιά του, οι οποίοι μάλιστα συνηθίζουν να περιδιαβαίνουν τα πάνελ και να υπερασπίζονται τις εκδικητικές αγωγές επιχειρήσεων κατά δημοσιογράφων ή να φωνασκούν ότι διατηρούν την ιδιότητα του δημοσιογράφου μαζί με αυτή του κυβερνητικού βουλευτή κι αυτό αποτελεί απόδειξη της ελευθερίας του λόγου!
Η δεύτερη αφορά το είδος της Δικαιοσύνης και της ανεξαρτησίας της από την εκτελεστική εξουσία. Αυτό που συνέβη τις προηγούμενες δέκα μέρες με τα κόμματα της Ακροδεξιάς είναι απλώς απερίγραπτο. Κόπηκαν όσα κόμματα μπορούσαν να πάρουν ψηφοφόρους από τη Ν.Δ. και υπάρχει η προοπτική αυτοί να επιστρέψουν στη βάση τους και επιτράπηκαν όσα κόμματα ανακόπτουν «τιμωρητική» ψήφο προς τη Ν.Δ. ή αποτελούν «Νέα Δημοκρατία με πολιτικά» - σαν τους Τζημεροφαήλους. Όπως θα έλεγε και ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, αυτά είναι δείγματα σοβιετίας, όπου πλάι στα κομμουνιστικά κόμματα επιτρεπόταν και ένα αγροτικό για το ξεκάρφωμα.
Στην ελευθερία του Τύπου η Ελλάδα το 2023 ξεπέρασε, διαβάζουμε, το Τσαντ. Στη Δικαιοσύνη θα δυσκολευόταν να ξεπεράσει την Ωκεανία του οργουελιανού «1984».