«Εδώ η λέξη-κλειδί είναι το “μαζί”»

Ανεργη από το 2013, η Μάγδα Φύσσα προσλήφθηκε τον Μάρτιο μέσω των προγραμμάτων του ΟΑΕΔ: «Όλη η ομάδα εδώ δουλεύει με αγάπη, σύμπνοια, φροντίδα, αλληλεγγύη» τονίζει στην ΑΥΓΗ της Κυριακής

Με

έκπληξη διέκρινα ανάμεσα στους εργαζόμενους μέσα στην κουζίνα τη Μάγδα Φύσσα, τη μάνα του Παύλου, το σύμβολο του αντιφασιστικού κινήματος, η οποία, φορώντας πάνω από τα -μονίμως μαύρα- ρούχα της τη βυσσινί ποδιά της μαγείρισσας και το άσπρο σκουφάκι στα μαλλιά, τοποθετούσε μέσα στα κεσεδάκια το ψητό φιλέτο ψαριού με έγνοια μήπως και η μερίδα είναι λειψή γι’ αυτόν που τη δικαιούται. Έχουμε συνηθίσει την εικόνα της Μ. Φύσσα στο δικαστήριο ή στις κινητοποιήσεις, εξού και ο αιφνιδιασμός. Τι άραγε να σκέφτεται όταν μαγειρεύει στη δομή; Μήπως πόσο όμορφα θα ήταν αν μαγείρευε το αγαπημένο φαγητό του Παύλου της και τον περίμενε το μεσημέρι για φαγητό ή για να του δώσει το ταπεράκι; Μήπως τη δικαστική αίθουσα, όπου θα βρεθεί σε λίγες μέρες και πάλι αντιμέτωπη με τους δολοφόνους του παιδιού της; Την πλησιάσαμε, τη σφίξαμε στην αγκαλιά μας και αφήσαμε να μας μιλήσει, όπως και οι άλλοι εργαζόμενοι.

«Δουλεύω εδώ από τις 6 Μαρτίου και προσλήφθηκα μέσω των προγραμμάτων του ΟΑΕΔ. Ένας συν ένας χρόνος εργασίας. Ήμουν άνεργη από το 2013. Για πρώτη φορά φέτος ειδοποιήθηκα από τον ΟΑΕΔ για προσφορά εργασίας: τραπεζοκόμος στις Κοινωνικές Υπηρεσίες του δήμου. Αν αρνηθείς τρεις φορές την προσφερόμενη εργασία, διαγράφεσαι από τα μητρώα του ΟΑΕΔ. Οι

ανάγκες της οικογένειας είναι πολλές, αλλά ήμουν και έτοιμη πια για να επιστρέψω σε δουλειά. Γνώριζα για τα συσσίτια του δήμου, αλλά δεν τα είχα επισκεφθεί ποτέ. Εδώ η λέξη-κλειδί είναι το “μαζί”. Λες και το σύμπαν συνηγορεί και βοηθά όλη η ομάδα εδώ να δουλεύει με αγάπη, σύμπνοια, φροντίδα, αλληλεγγύη και να μην το αντιλαμβάνεται ως αγγαρεία. Φροντίζουμε όλοι μας όσοι παίρνουν ένα πιάτο φαγητό από τα χέρια μας να μην αισθάνονται άβολα που έφτασαν σ’ αυτή την ανάγκη. Να μην έχουν ενοχή. Το κράτος τους οδήγησε σ’ αυτή την ανημποριά. Αυτό έχει την ευθύνη για την αδυναμία τους. Δεν φταις εσύ, τους λέμε, που είσαι εδώ. Το σημαντικότερο για μένα είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βρίσκονται στην ανάγκη να μην χάσουν την αξιοπρέπειά τους. Εγώ νομίζω πως κάτι κάνω εδώ, κάτι προσφέρω στον άνθρωπο. Μόνο που αυτές τις υπηρεσίες και τις δομές που έχει ο δήμος όφειλε να τις έχει το κράτος. Να μην εξαρτάται το λεγόμενο κοινωνικό κράτος από χορηγίες και δωρεές πλουσίων… Η μεγαλύτερή μου χαρά ήταν όταν τις γιορτές ένας ωφελούμενος των συσσιτίων έφερε σε όλους εμάς τους εργαζόμενους δωράκια εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του και το ευχαριστώ. Με το ένα χέρι έπαιρνε την μπλε σακούλα της αλληλεγγύης και με το άλλο επέστρεφε τη αγάπη του. Μεγαλείο!»