Γιατί υπάρχουν ακόμη βασιλιάδες

Για πολλούς η βασιλεία είναι πια μια χάρτινη βιτρίνα, που κρύβει το απόλυτο κενό.

Άλλοι πάλι ξενύχτησαν μέρες για να πιάσουν πρώτη σειρά στο The Mall

Στο

TikTok κυκλοφορεί ένα χαριτωμένο βιντεάκι στο οποίο ένας πιτσιρικάς, γύρω στα 5, λέει εντυπωσιασμένος στον Ουίλιαμ που κάθεται δίπλα του «ουάου, είσαι ο βασιλιάς». Ο Ουίλιαμ του απαντά κάπως αμήχανα «όχι, ο μπαμπάς μου είναι ο βασιλιάς, εγώ είμαι πρίγκηπας». Γελάνε όλοι, η συνομιλία τελειώνει εδώ, χωρίς την αναμενόμενη ατάκα «εγώ είμαι ο μελλοντικός βασιλιάς». Ίσως επειδή και ο ίδιος ο Ουίλιαμ ξέρει ότι αυτό δεν είναι και τόσο βέβαιο όσο ήταν κάποτε.

Λίγες μέρες πριν από την ενθρόνιση του Καρόλου Γ’, η εκπομπή Panorama ζήτησε μια δημοσκόπηση από το YouGov για τη δημοφιλία της μοναρχίας στη Βρετανία. Δεν προξενεί ιδιαίτερη έκπληξη το ότι οι ερωτηθέντες υποστηρίζουν τη διατήρηση του status quo κατά 58%, ενώ μόλις το 26% υποστηρίζει την αντικα

τάσταση του βασιλιά με έναν εκλεγμένο αρχηγό κράτους. Αυτό που θα έπρεπε ίσως να προβληματίσει τους Βρετανούς (και όχι μόνο) είναι το γεγονός ότι ανάμεσα στους ανθρώπους κάτω των 30 ετών και σε εκείνους άνω των 60 υπάρχει όχι απλώς διάσταση απόψεων, αλλά κυριολεκτικό χάος. Στην ερώτηση «έχει κάποια επαφή ο βασιλιάς Κάρολος με τις εμπειρίες του μέσου Βρετανού πολίτη;» το 16% των νέων απάντησαν «ναι» και το 59% «όχι».

Βέβαια, η πραγματική ερώτηση που θα έπρεπε να γίνει στους Βρετανούς, οι οποίοι πληρώνουν «χρυσά» όλα αυτά τα λαμπερά που είδαμε στην τελετή ενθρόνισης και όχι μόνο, είναι μία: «Τι ακριβώς κάνει ο βασιλιάς σας και η βασιλική οικογένεια;» Κι αυτή είναι μια ερώτηση στην οποία μάλλον κανείς δεν θα μπορούσε να απαντήσει με βεβαιότητα.

Τι κάνουν λοιπόν οι βασιλιάδες και γιατί κάποιοι λαοί της Ευρώπης επιμένουν να τους κρατάνε; Η απάντηση είναι, ότι ουσιαστικά δεν κάνουν

απολύτως τίποτε κι αυτό είναι ακριβώς μέρος της δύναμής τους. Παράδοξο, πλην όμως αληθινό. Στην περίπτωση της Βρετανίας, για παράδειγμα, η ιστορικά απολιτική θεσμική θέση της βασιλικής οικογένειας και του εκάστοτε μονάρχη φαίνεται ότι δίνει μια ψευδαίσθηση σταθερότητας στους Βρετανούς, ένα αντίβαρο στην πολιτική αστάθεια, ιδιαίτερα των τελευταίων ετών, αλλά και γενικώς. Κανείς δεν κούνησε βλέφαρο όταν η αείμνηστη Ελισάβετ υποδεχόταν τον Τσαουσέσκου, τον Μουγκάμπε, τον Πούτιν και άλλους παγκόσμιους μακελάρηδες στο Μπάκιγχαμ. Τουναντίον, αυτό θεωρούνταν πάντα κάτι απόλυτα φυσιολογικό. Διότι η βασίλισσα δεν κάνει πολιτική.

=Ο βασιλιάς ήταν από αρχαιότητας εκείνος που έλυνε τις διαφορές των ανθρώπων όταν αποτύγχαναν να τις λύσουν μεταξύ τους. Σήμερα λοιπόν φαίνεται ότι είναι εκείνος που τους δίνει περίπου την ίδια ψευδαίσθηση σε μεγαλύτερη κλίμακα: Είτε τους κυβερνάει ο Μπόρις Τζόνσον,

είτε η Λιζ Τρας, είτε βγαίνουν από την Ε.Ε., είτε το νησί τους βουλιάζει, εκείνοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι κάποιος πάνω και πέρα απ’ όλα αυτά τους φροντίζει. Πληρώνουν κάτι παραπάνω, βέβαια, αλλά έτσι είναι οι «προστάτες», για τους οποίους εξάλλου υπάρχουν κι άλλα ονόματα, κάπως λιγότερο κομψά.

τεράστια δύναμη του να μην κάνεις απολύτως τίποτε και να παραμένεις πολύ σημαντικός

Δύσκολοι καιροί για γαλαζοαίματους

Ο Κάρολος πιθανώς θα είναι ο πλέον αντιδημοφιλής μονάρχης στη Βρετανία από καταβολής του θεσμού. Πέρα από εξαιρετικά αντιπαθής ως πρόσωπο, είναι και άτυχος: Η οικογένειά του μαστίζεται από σκάνδαλα, οι Βρετανοί μαστίζονται από την ακρίβεια, η Βρετανία μαστίζεται από αβεβαιότητα, πολλή μάστιγα μαζεμένη, η οποία έχει φέρει εδώ και καιρό στο προσκήνιο τη συζήτηση για το μήπως όλοι αυτοί θα πρέπει αν μη τι άλλο να «μαζευτούν λίγο, οικονομικά τουλάχιστον».

Κάτι που ήδη κάνουν οι πιο βό