Πόσο πιθανό είναι να καταργηθεί η μοναρχία στη Βρετανία;
Παγκοσμίως
υπάρχουν αυτή τη στιγμή 43 χώρες με μονάρχες, οι οποίοι απολαμβάνουν διάφορους βαθμούς ισχύος. Οι 15 από αυτές τις χώρες, συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου, βρίσκονται εντός της Βρετανικής Κοινοπολιτείας και ο Κάρολος είναι τώρα ο αρχηγός τους. Και αυτό, όμως, δείχνει ότι ίσως πάψει να συμβαίνει πολύ σύντομα, ίσως και μέσα στο 2023. Τον Νοέμβριο του 2021 το Μπαρμπέιντος έκοψε τους δεσμούς του με τη βρετανική μοναρχία και εξέλεξε Πρόεδρο. Ακόμη έξι χώρες της Καραϊβικής έχουν ανακοινώσει ότι θα κάνουν άμεσα το ίδιο: Η Μπελίζ, η Τζαμάικα, η Γρανάδα, οι Μπαχάμες, η Αντίγκουα και το Σεν Κιτς και Νέβις. Στην Αυστραλία, την ημέρα του επίσημου πένθους για τον θάνατο της Ελισάβετ είχαν ξεσπάσει αντιμοναρχικές διαδηλώσεις, οι οποίες επικεντρώθηκαν στα δεινά που επέφερε η αποικιοκρατία στους γηγενείς πληθυσμούς. Και, τίποτε δεν συνδέεται πιο άμεσα με την αποικιοκρατία και τα δεινά της όσο οι μοναρχίες. Ο Καναδάς πρόσφατα κατήργησε τον υποχρεωτικό όρκο πίστης στον βασιλιά Κάρολο για τους βουλευτές και μια δημοσκόπηση στο Κεμπέκ έδειξε ότι το 79% του πληθυσμού της επαρχίας θέλει να κοπεί κάθε δεσμός με τη βρετανική μοναρχία. Στον υπόλοιπο Καναδά το ποσοστό είναι κάπως μικρότερο και ο Τριντό είπε ότι δεν «βλέπει τη διακοπή των δεσμών αυτών να συμβαίνει πολύ σύντομα», αλλά δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο. Σε κάθε περίπτωση, το βασίλειο του Καρόλου Γ’ δεν έχει καμία σχέση με εκείνο που κληρονόμησε η μητέρα του. Τότε ήταν ο μισός κόσμος. Σήμερα με το ζόρι τα βρετανικά νησιά και μερικές διάσπαρτες χώρες για τους τύπους. Ο Ουίλιαμ ίσως κληρονομήσει μόνο την Αγγλία.
Για τη Βρετανία, πάντως, μια πιθανή απόφαση να καταργηθεί η μοναρχία δεν είναι τόσο απλή, καθώς σημαίνει ότι πρέπει να γίνουν τα εξής βήματα: Πρώτα, η κυβέρνηση να εξουσιοδοτήσει ένα σχετικό δημοψήφισμα. Δεύτερον, το δημοψήφισμα να αποβεί υπέρ της κατάργησης. Κάτι δύσκολο, αλλά μετά το Brexit κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να περιμένει από τους Βρετανούς. Τρίτον, τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος να εγκριθούν από το Κοινοβούλιο. Σε περίπτωση, πάντως, που συνέβαιναν όλα αυτά, η χώρα θα έπρεπε να αλλάξει εντελώς το σύνταγμά της. Ο βασιλιάς είναι ο επικεφαλής του κράτους και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει εάν δεν αναθεωρηθεί το σύνταγμα. Αλλά ακόμη κι αν αυτό γίνει, η Βρετανία θα χρειαστεί έναν νέο επικεφαλής του κράτους, ο οποίος κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ένας Πρόεδρος που θα αναλάβει τις περισσότερες από τις υποχρεώσεις του μονάρχη, όπως την
τυπική επικύρωση των νόμων (σπανιότατα βασιλιάς ή βασίλισσα έχει προβάλει βέτο), να πηγαίνει εξωτικά ταξίδια και να μιλάει στο έθνος σε περιόδους κάποιας κρίσης, χωρίς να λέει κάτι συγκεκριμένο. Ναι, όλα αυτά είναι απίθανα σήμερα, αλλά εάν δεν αλλάξει κάτι πολύ δραστικά, σε λίγα χρόνια η σημερινή νέα γενιά των Βρετανών ίσως το επιδιώξει. Η σκοτεινή εμπλοκή του Καρόλου στην πολιτική, κατά την περίοδο 2004-2005, και μια σειρά επιστολών που έγραφε στους υπουργούς της κυβέρνησης, προσπαθώντας να τους επηρεάσει, δεν βοηθούν καθόλου. Ο ίδιος, ένας άνθρωπος που παρέμεινε στο παρασκήνιο και τη σκιά της μητέρας του επί πολλά χρόνια, φαίνεται ότι ανέπτυξε μια τρομερή δίψα αν όχι ακριβώς για εξουσία, πάντως για να «είναι κάποιος», κάτι που φαίνεται ήδη από τη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντα της εκλιπούσας. Μόνο που οι Βρετανοί θέλουν -ή ανέχονται- τη μοναρχία ακριβώς επειδή ο βασιλιάς τους «δεν κάνει τίποτε», τουλάχιστον στην πολιτική.
Τελικά, δεν έχουν και πολύ άδικο όσοι λένε ότι είναι μια «ονειρεμένη δουλειά» να είσαι βασιλιάς. Τουλάχιστον όσο ένας ολόκληρος λαός είναι διατεθειμένος να του κοστίζεις περίπου 100 εκατομμύρια λίρες τον χρόνο μόνο και μόνο για να κρατάς τη γνώμη σου για τον εαυτό σου και τις νύφες σου σε μια στοιχειώδη τάξη. Ο Κάρολος Γ’ δεν κατάφερε να κάνει με επιτυχία ούτε καν αυτές τις δύο δουλειές...