Στην απλότητα

Ο Τάσος Καρτέρης με τον δημοσιογράφο της εφημερίδας μας Ανδρέα Κύρκο

ποιους φόβους μου και την εμμονή μου να τα κάνω όλα μόνος μου.

Θέλω να φύγω από τη δική σου οπτική και να σου πω για την αίσθηση του ακροατή. Θεωρώ πως για πρώτη φορά κάνεις τον ακροατή να νιώθει ότι είναι μαζί σου. Του απευθύνεσαι, νιώθει πως συμμετέχει. Πώς προέκυψε αυτό το αίσθημα του «μαζί»;

Αυτό που λες είναι πολύ ωραίο, γιατί το συνδέω με τις στιγμές που αναρωτιόμουν γιατί είναι τόσο πιο απλοί οι στίχοι. Παλιότερα, για παράδειγμα, έλεγα: «Έχω το καλύτερο μπολ του κόσμου και θα βρω έναν τρόπο να το σπάσω για να μπορώ να λέω μετά ότι έσπασα το καλύτερο μπολ του κόσμου». Αυτό είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Τώρα θεωρώ πως μέσα στην απλότητα βρίσκεται το μεγαλείο. Πλέον δεν φοβάμαι να πω στίχους όπως «Αγάπη μου, αστέρι της ζωής μου, τι δεν θα ’δινα να είσαι εδώ πάλι μαζί μου». Αυτός ο στίχος θα μπορούσε να ακούγεται στα μπουζούκια ή σε κάποιο ελαφρολαϊκό κομμάτι. Πλέον θέλω αυτό που για κάποιους είναι underground να περάσει και σε ανθρώπους που έχουν συνηθίσει σε διαφορετικό ρεπερτόριο. Συνήθως κάποιοι ελιτιστές υποτιμούν τα άλλα είδη και τους ακροατές τους, αλλά για εμένα έχει σημασία να τους φέρουμε κοντά μας. Είναι στο χέρι μας να τους κερδίσουμε. Οπότε, αυτό το «μαζί» που λες είναι πολύ σημαντικό.

Ηταν μεγάλη διαδικασία η παραγωγή αυτού του δίσκου;

Αν ρωτήσεις τον παραγωγό μου, τον Κώστα Ζάμπο, θα σου πει ότι βιαστήκαμε. Βέβαια, το διάστημα που θεωρεί βιαστικό ήταν δέκα φορές μεγαλύτερο απ’ όσο αφιέρωνα στους προηγούμενους δίσκους. Παλιά έγραφα ένα ντέμο και το πήγαινα σε έναν παραγωγό για να το βελτιώσουμε. Όλη η διαδικασία μπορεί να έπαιρνε μέχρι έξι μήνες συνολικά. Τώρα μου πήρε πάνω από έναν χρόνο να φτιάξω την παραμικρή λεπτομέρεια των τραγουδιών σε ντέμο μορφή και στη συνέχεια άλλους εννέα μήνες στο στούντιο - για να συντονιστούν και οι χρόνοι όσων συνεργάστηκα. Νομίζω πως τελικά όλα ζυμώθηκαν σωστά και μπορεί απ’ το αποτέλεσμα να μην προκύπτει ένας δίσκος που σε πιάνει με την πρώτη ακρόαση, αλλά θα γεράσει ωραία και θα ακούγεται για καιρό.

Μας αποκαλύπτεις πλέον και το πρόσωπό σου. Αυτό σε απελευθερώνει ή νιώθεις εκτεθειμένος;

Ηταν μια φυσική εξέλιξη. Στην αρχή είχα μια μανία να είμαι αυτός που δεν δείχνει πουθενά το πρόσωπό του. Όμως από τη στιγμή που έπαιξα στο Release Festival μαζί με τον Αγγελάκα και τον Παυλίδη, μπροστά σε 10.000 κόσμο, με τα κινητά να με καταγράφουν στη σκηνή, μου φαινόταν υποκριτικό πια να κρύβομαι. Φυσικά, μεγάλο ρόλο έπαιξε και η αίσθηση συμμετοχής που μου έδωσε η μπάντα που έχω στον δίσκο. Από την άλλη, ήταν και το υλικό που με ώθησε να εμφανιστώ. Έστω συμβολικά. Αυτό το «μαζί» που λέγαμε το έκανε μονόδρομο.

Το «Τρομακτικό» είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα ελληνικά τραγούδια της δεκαετίας. Έχει μια μελωδικότητα που τόσο πολύ μου έχει λείψει. Πώς γεννήθηκε αυτό το νανούρισμα στη μελωδία; Εγώ γράφω ως εξής: περπατάω στον δρόμο και ξαφνικά μουρμουράω τα τραγούδια σαν να μου τα υπαγορεύει κάποιος. Στο «Τρομακτικό» θυμάμαι να πρέπει να φύγω από το σπίτι για μια δουλειά και όταν φτάνω στην πόρτα, να μου έρχεται στο μυαλό αυτή η παιδική μελωδία. Οπότε τα ακυρώνω όλα και κάθομαι και το παίζω στα πλήκτρα και γράφω τα ακόρντα. Ένα άλλο τραγούδι, το «Ροκ σταρ», μου ήρθε ένα βράδυ που ήμουν στο Latraac στο Μεταξουργείο. Εκεί που καθόμουν, σκέφτηκα τη μελωδία και πήγα πίσω από τη ράμπα που έχει διαθέσιμη το μαγαζί για skateboard για να το καταγράψω. Βγήκαν επιτόπου τα δύο πρώτα τετράστιχα του τραγουδιού.

Η Νεφέλη Φασούλη πώς προέκυψε να λέει το τραγούδι «Τα μυστικά»;

Λατρεύω τη χροιά της. Δεν τη γνώριζα καθόλου, αλλά έπαθα σοκ με τη φωνή της. Σε κάθε δίσκο αφήνω ένα τραγούδι για το πει μια γυναίκα προσκεκλημένη και τώρα έψαχνα μια λαϊκή φωνή που να τα καταφέρνει σε κάτι πιο pop. Η Νεφέλη ήρθε δύο ώρες στο στούντιο, ταυτίστηκε με τους στίχους και στο τέλος έμεινα άναυδος με την ερμηνεία που μας χάρισε. Νομίζω πως η Νεφέλη είναι το μέλλον και σε δέκα χρόνια θα μιλάνε όλοι γι’ αυτή.

Ποιες είναι οι μουσικές επιρροές σου; Μεγάλωσα κυρίως με ελληνικό rock, με ηλεκτρονικά σχήματα όπως οι Στέρεο Νόβα και ο Κωνσταντίνος Βήτα στα προσωπικά του, αλλά και με τους Radiohead. Σ’ αυτόν τον δίσκο με επηρέασαν οι δίσκοι των Young Fathers, ένα συγκρότημα που άκουγα διαρκώς όταν έγραφα τα νέα τραγούδια. Όμως άκουγα και πολλά μιούζικαλ, όπως το «Hamilton». Θέλω να περάσουν λίγοι μήνες για να ακουστεί πρώτα ο δίσκος και αργότερα, προς το φθινόπωρο, να κάνω μια μεγάλη ζωντανή παρουσίαση, όχι μόνο με την μπάντα μου, αλλά με ένα μεγάλο σχήμα, με πολλά όργανα, με βιολιά και ζωντανή χορωδία. Ένας στόχος μου είναι να φτιάξω κάποτε ένα μεγάλο μιούζικαλ. Να γράψω όλη την πρόζα και τη μελωδία. Θέλει πολλή δουλειά, αλλά είναι κάτι που το ονειρεύομαι.