Φεστιβάλ έπαρσης

Από

τις φράσεις που θα θυμάμαι πάντα είναι εκείνη του Σταύρου Ξαρχάκου κατά την τελετή αναγόρευσής του σε διδάκτορα του Πανεπιστημίου Αθηνών το 2019. «Έμαθα ότι δικαίωμα στην έπαρση έχει μόνο η σημαία» είχε πει τότε ο συνθέτης. Δεν ξέρω αν τα μέλη της «αγίας οικογένειας» την άκουσαν.

Σίγουρα πάντως την έχουν ξεχάσει.

Με περισπούδαστο ύφος ακούσαμε χθες το «rookie» της οικογενείας να μας μιλάει για τις επιχωματώσεις της Πολιτείας του Πλάτωνα, εννοώντας προφανώς την Ακαδημία Πλάτωνος. Το έκανε με τη γνωστή έπαρση, που προφανώς αποτελεί γονιδιακό χάρισμα της οικογένειας, ασχέτως αν κάποιοι κατάφεραν έπειτα από μεγάλα στραπάτσα να την καταστείλουν για μικρό διάστημα.

Εχει βεβαίως δώσει δείγματα γραφής ο φέρελπις νέος, που οι κακές γλώσσες λένε ότι ετοιμάζεται για να διαδεχθεί κάποια στιγμή τον θείο του. Ώρες-ώρες μοιάζουν να βρίσκονται σε έναν άτυπο ενδοοικογενειακό ανταγωνισμό, ένα διαρκές «φεστιβάλ έπαρσης» για το ποιος θα πάρει το Όσκαρ αλαζονείας και αυτοθαυμασμού.

Αξέχαστα θα μας μείνουν, για παράδειγμα, τα διαδοχικά πρωθυπουργικά διαγγέλματα, όπου η λέξη «εγώ» εμφανιζόταν στο «ότο κιου» πιο συχνά κι από τις τελείες.

Από την άλλη, ο δήμαρχος, που βάλθηκε να σκάψει την Αθήνα λες από αλληλεγγύη στο βομβαρδισμένο Κίεβο και αγνοεί την παρακμή που κραυγάζει στις γειτονιές μακριά από το Κολωνάκι και το Σύνταγμα, δεν πάει πίσω. Ανερυθρίαστα εξαγγέλλει έργα εκατομμυρίων που καταλήγουν στα σκουπίδια, σνομπάρει την αντιπολίτευση, δεν διστάζει ακόμα και να απειλήσει όποιον αμφισβητήσει τα μεγαλόστομα σχέδιά του.

Βεβαίως, τα μεγέθη είναι διαφορετικά.

Ο θείος παίζει με δισεκατομμύρια σε αναθέσεις σε κολλητούς, ο ανιψιός βρίσκεται ακόμα στις «κατηγορίες τσικό», αφού έχει να μοιράσει μόνο εκατομμύρια.

Κάτι που επίσης πρέπει να δουλέψει το τμήμα υποδομών της οικογένειας είναι η σκοπιμότητα της χρήσης της συγγνώμης. Ο πρωθυπουργός, από ένα σημείο και μετά, αφού είχε επικριθεί για την αποφυγή της, άλλαξε τακτική και την έκανε ψωμοτύρι. Ο νέος γόνος δεν έχει μάθει να τη χειρίζεται όπως θα έπρεπε. Εκτός αν έχει ζητήσει συγγνώμη από τους φοίνικες για την ταλαιπωρία στην οποία τους υπέβαλε και δεν το μάθαμε ποτέ. Αν είναι έτσι, έχει καλώς και ζητάμε ταπεινά συγγνώμη. Από σεβασμό στα μυστικά της οικογένειας. Και στο μεγαλείο της.*