«Η πιο χαζή Δεξιά του κόσμου»
Στη Γαλλία υπάρχει μια πολιτική φράση σχεδόν παροιμιώδης. Λένε ότι έχουν «την πιο χαζή Δεξιά του κόσμου». Η φράση έχει ιστορικές καταβολές αρκετά περίπλοκες στην πραγματικότητα. Ωστόσο, τελικά, χρωστά τη δημοφιλία της στο γεγονός ότι ενώ στη γαλλική κοινωνία υπάρχει παραδοσιακά μια δεξιά πλειοψηφία, η συμπεριφορά της την οδηγεί συχνά σε εκλογικές ήττες� και για να είμαστε ειλικρινείς και σε πολύ χειρότερα πράγματα, καθώς η Γαλλία παράγει μια τεράστια εξέγερση ανά 30 χρόνια περίπου.
Η λίστα των γεγονότων που επιβεβαιώνουν το παροιμιώδες στερεότυπο είναι, ας πούμε, μπαμπάτσικη. Λάθος υποψήφιοι, διασπάσεις γεμάτες μίσος, αχρείαστες προκηρύξεις πρόωρων εκλογών και διάφορα άλλα.
Στην Ελλάδα, βέβαια, δεν έχουμε τέτοια προβλήματα. Η Δεξιά δεν αποτελεί σχεδόν ποτέ ούτε την κοινωνική ούτε την εκλογική πλειοψηφία. Τα ποσοστά της σπανίως φτάνουν ή ξεπερνούν το 45%. Σε περιπτώσεις μεγάλων θριάμβων, όπως το 1990, το 2004 ή το 2019, μπορεί να υπερβούν το 47%, χωρίς και πάλι να γίνει πλειοψηφία.
Γιατί τότε δεν κυβερνούν πάντα στην Ελλάδα η Αριστερά και η Κεντροαριστερά; Η απάντηση είναι στην πραγματικότητα προφανής. Γιατί παρά τις ιστορικές φορτίσεις, που βαίνουν μειούμενες όσο απομακρυνόμαστε από τις ιστορικές περιόδους που τις γέννησαν, ο χώρος πέραν της Δεξιάς δεν είναι διόλου ενιαίος. Το ΚΚΕ, για παράδειγμα, είναι ένα κόμμα που μετά το 1991 επέλεξε να παραμείνει σε μια γραμμή αποχής από κάθε συγχρωτισμό με τα αστικά πολιτικά κόμματα, επαναλαμβάνοντας κατά κάποιον τρόπο την κομμουνιστική γραμμή της «Τρίτης Περιόδου» κατά τη
δεκαετία του 1920, ως αντίδοτο στη συρρίκνωση των κομμουνιστικών κομμάτων διεθνώς - και όχι εντελώς αποτυχημένα, για να είμαστε ειλικρινείς. Το ΠΑΣΟΚ, πάλι, υπάρχουν περίοδοι που δύσκολα μπορούσε να ταξινομηθεί ακόμα και στην Κεντροαριστερά. Δεν είναι μόνο οι εποχές εισόδου των Μνημονίων, είναι επίσης και αυτές της απόλυτης συστημικότητας στις αρχές του αιώνα, για να μην θυμηθούμε ότι ακόμα και σήμερα φιλοξενούνται στις τάξεις του άνθρωποι, όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος, των οποίων τα όρια με την κυβερνητική Ακροδεξιά είναι εντελώς δυσδιάκριτα.
Ομως αυτή η συζήτηση περί πολιτικής γεωγραφίας είναι μάλλον φιλοσοφική σε αυτή τη φάση. Σήμερα θα προσέλθουν στις κάλπες κοντά στα 6 εκατομμύρια άνθρωποι. Σύμφωνα με τα ποιοτικά στοιχεία όλων σχεδόν των δημοσκοπήσεων, ένα ποσοστό που ξεπερνά το 55% ανάμεσά τους επιθυμεί την εκδίωξη της απερχόμενης κυβέρνησης, της κατά τεκμήριο πρώτης κυβέρνησης alt-right στην Ελλάδα. Εξ αυτών, περίπου 1 στους 10 εμφορείται από ακροδεξιές ιδέες, και δεν αφορά αυτή την εξίσωση. Όσοι απομένουν δεν είναι λιγότερο από 10% πολυπληθέστεροι από όσους πρόκειται να ψηφίσουν σήμερα Νέα Δημοκρατία - εάν αυτή πιάσει τα υψηλότερα προσδόκιμα ποσοστά της.
Πόσες είναι οι πιθανότητες να προκύψει από το σημερινό εκλογικό αποτέλεσμα, που θα δίνει στα κόμματα του Κέντρου, της Κεντροαριστεράς και της Αριστεράς μια ευρεία πλειοψηφία, μια τέτοια κυβέρνηση; Κάποιοι θα πουν «καμία» και κάποιοι άλλοι «ελάχιστες». Πρέπει, λοιπόν, με τη σειρά μας να αντιστρέψουμε το ερώτημα των Γάλλων: Έχουμε -θα το πω ευγενικά μέρα που είναι- μια Αριστερά αναντίστοιχη της δυναμικής της;