Το σώμα του Έκτορα

μια δύσκολη τετραετία, με έναν πρωτοφανή έλεγχο των ΜΜΕ, που σε συνδυασμό με τους (και) οικονομικούς εξαναγκασμούς της πανδημίας έδωσε χώρο σε μια πρωτόγνωρη μονοφωνία. Ουδέποτε στη μεταπολιτευτική Ιστορία της Ελλάδας υπήρχε η δυνατότητα ένας οποιοσδήποτε πολιτικός να κάνει τα καραγκιοζιλίκια των «μωυσήδων», των «τι-γκόμενος-είσαι» και των «Ντάλτον» χωρίς να τον περάσουν πριονοκορδέλα τα μέσα.

Ωστόσο, τους τελευταίους δύο μήνες ήταν πλέον πάνδημη η αγανάκτηση από την κυβέρνηση. Περιπτώσεις μεγαλύτερων χωρών, όπως η Βραζιλία ή ακόμα και οι ΗΠΑ, έχουν δείξει ότι η απαλλαγή από λαομίσητες alt-right κυβερνήσεις είναι μια υπόθεση πιο περίπλοκη από όσο φαίνεται.

Προλαβαίνουμε να μετρήσουμε πόσα από τα κανονάκια που είχε σε αυτή τη διαδικασία πρόλαβε να κάψει η Αριστερά; Το πρώτο αναμφίβολα ήταν η απλή αναλογική, στην οποία ακόμα και μικρά κόμματα, που σχεδόν η επιβίωσή τους εξαρτάται από αυτήν, της φέρθηκαν όπως φέρθηκε ο Αχιλλέας στο πτώμα του Έκτορα - όχι ότι τα μεγάλα πήγαν πίσω. Απέναντι στον πιο αντιθεσμικό πρωθυπουργό της Ιστορίας, που ρητά έλεγε ότι θα σαμποτάρει την πρώτη εκλογική διαδικασία, τα κόμματα της Αριστεράς διαγωνίζονταν να κάνουν το άδικό του να μοιάζει με δίκιο.

Επειτα υπήρξε το ζήτημα της ατζέντας. Με τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας να αδυνατεί να βγάλει τον μήνα με το εισόδημά της, αποτελεί πραγματικό κατόρθωμα ότι περάσαμε εβδομάδες συζητώντας για συστήματα συναλλαγών και όχι για μισθούς και τον κοινωνικό συσχετισμό.

Να οι λόγοι που η σημερινή αναμέτρηση παραμένει αμφίρροπη. Υπάρχει η πιθανότητα να προκύψει μια προοδευτική πλειοψηφία στη Βουλή από τη Δευτέρα; Είναι, παρ’ όλα αυτά, περίπου βέβαιο. Αλλά αυτό, μην κρυβόμαστε, η Αριστερά θα το οφείλει στη Δεξιά και στον κόσμο που δεν την αντέχει άλλο. Όχι στους δύο προεκλογικούς μήνες.