Το θέατρο στη φυλακή είναι απόδραση στη ζωή

ΕΠΙΣΚΕΨΗ στις Φυλακές Κορυδαλλού την ώρα του επισκεπτηρίου. Υποδέχεται τον θεατρολόγο Μιχάλη Τραΐτση, τους φοιτητές του Μεταπτυχιακού Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ, την επικεφαλής του μεταπτυχιακού τμήματος στο Ναύπλιο

Άλκηστη Κοντογιάννη και την εισαγγελέα ε.τ. Ξένη Δημητρίου ο σκηνοθέτης Στρατής Πανούριος, ο οποίος με έγκλειστους του Κορυδαλλού προετοιμάζει τη θεατρική παράσταση «Πέρσες», που θα ανέβει στο αίθριο των φυλακών στις 7, 8 και 9 Ιουλίου. Η συνάντηση γίνεται στο νέο θεατράκι των φυλακών, χωρητικότητας περίπου 60 θεατών, που κατασκευάστηκε με χορηγία και όχι με κρατική επιδότηση.

Από τους 20 ηθοποιούς-κρατούμενους ήταν παρόντες οι πέντε. Στάθηκαν πάνω στη σκηνή, δίπλα στον Τραΐτση, μίλησαν με ονοματεπώνυμο, χωρίς να κρύβουν τα αδικήματά τους, και τα λόγια τους ήταν αποκαλυπτικά για την «ιαματική» λειτουργία του θεάτρου, την οποία όμως αδυνατεί να κατανοήσει η δικαστική ηγεσία. «Το περιεχόμενο των παραστάσεων είναι η ζωή μας» είπε ο Κώστας που υποδύεται τον Ξέρξη. «Έζησα σαν βασιλιάς, γιατί συμμετείχα σε εμπόριο ναρκωτικών και όπλων. Κυνήγησα το ακατόρθωτο και έφαγα τα μούτρα μου. Τώρα αποζητώ την κάθαρση και τη συγχώρεση από τον δικό μου Δαρείο, την οικογένειά μου. Στο δικαστήριο, όταν τους μίλησα για τη συμμετοχή μου στη θεατρική ομάδα, κανείς δεν με πίστεψε. Αντιθέτως, με ειρωνεία μου απάντησαν, ακόμη και οι εισαγγελείς: Τώρα το σκέφτηκες; Κανείς από τους δικαστές δεν αναγνώρισε την προσπάθεια για μεταμέλεια. Αδιαφόρησαν για τη συμμετοχή μου σε μια κινηματογραφική ταινία, σε σεμινάρια ζωγραφικής. Οι μόνοι που πιστεύουν σ’ εμάς είναι οι δάσκαλοι μας. Συνεχίζω το θέατρο γιατί αισθάνομαι υποχρεωμένος για την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν. Όταν φεύγω από το κελί για το θέατρο, τα ξεχνώ όλα: την ειρωνεία, την καζούρα, την απαξίωση από τους συν-κελίτες, τις δυσκολίες να κρατήσω το φώς ανοιχτό για να μάθω τα λόγια. Στην πτέρυγα οι συζητήσεις όλες περιστρέφονται γύρω από την παραβατικότητα. Ο χρόνος δεν έχει όρια. Όταν φτάνω εδώ, στο θεατράκι, μπαίνω στον παράδεισο, σε έναν κόσμο που δεν γνώριζα ότι υπάρχει. Εδώ δεν είναι φυλακή, είναι ζωή». Σιωπή στο ακροατήριο. Συνεχίζει ο κρατούμενος, πρώην αστυνομικός Χριστόδουλος: «Εδώ, στο θέατρο, δεν έχει σίδερα, δεν έχει άγχος, δεν είναι φυλακή.

Όταν, όμως, έρχεται η ώρα της επιστροφής στο κελί, όλα σκοτεινιάζουν. Εκεί επικρατούν η ματσίλα, ο ψευτοανδρισμός, ο χλευασμός, τα πικρόχολα σχόλια για την ευαισθησία μας να ασχοληθούμε με το θέατρο. Και στα δικαστήρια, ούτε ένα μπράβο! Εμείς, όμως, είναι ευκαιρία τουλάχιστον κάτι να κερδίσουμε για μας. Φεύγω το πρωί για το θέατρο και γυρνάω το βράδυ στο κελί. Στεναχωριέμαι που τα σαββατοκύριακα και τις γιορτές δεν έχουμε θεατρικό εργαστήρι. Το θέατρο είναι απόδραση στη ζωή». Τα λόγια του Χριστόδουλου συνοδεύονται από ένα μειδίαμα όταν ακούει ότι στην Ιταλία οι παραστάσεις εκτός φυλακών γίνονται χωρίς αστυνομικούς: «Εδώ τα ΜΑΤ θα ήταν περισσότερα από τους θεατές».