Οι εκλογές που κέρδισαν σινεφιλική ψήφο εμπιστοσύνης

Μπορεί

οι δεκαετίες να έχουν περάσει, αλλά η διαφθορά της εξουσίας και οι κίνδυνοι αλλοτρίωσης ακόμα και των αδαμάντινων χαρακτήρων είχαν εκφραστεί εκπληκτικά στο κλασικό «Όλοι οι άνθρωποι του Βασιλιά» («All the King’s men») του 1949. Οι συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις λειτουργούσαν ως επισφράγιση της εξουσίας στο κλασικό πλέον φιλμ του Ρόμπερτ Ρόσεν. Σαφώς πιο διαχρονικό και πιο μοντέρνο στη φτιαξιά του ήταν το αριστουργηματικό «Medium cool» (1969), όπου ο βραβευμένος διευθυντής φωτογραφίας Χάσκελ Γουέξλερ καταγράφει μοναδικά τις αμερικανικές εκλογές του 1968 και το συνέδριο των Δημοκρατικών στο Σικάγο, που κατέληξε σε εξέγερση φοιτητών. Ιστορικό ντοκουμέντο μιας εξαιρετικά ταραγμένης εποχής, με το μοντάζ να κάνει ευθύβολο σχόλιο στα τεκταινόμενα.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και το «The Last Hurrah», που σκηνοθέτησε ο συντηρητικός Τζον Φορντ το 1958. Το ήσυχο πολιτικό δράμα είχε τον Σπένσερ Τρέισι στον ρόλο ενός δημάρχου που κάνει αγώνα να επανεκλεγεί, σε μια εποχή που τα media είχαν αποκτήσει τρομακτική δύναμη και έλεγχαν την κρίση του λαού. Ο Τρέισι είχε βρεθεί χρόνια νωρίτερα και στο ψυχολογικό δράμα «State of the Union» (1948) του Φρανκ Κάπρα, όπου ένας δυνάμει υποψήφιος Πρόεδρος των Ρεπουμπλικάνων χειραγωγείται από μια ραδιούργα φίλη και σταδιακά παγιδεύεται από τις φιλοδοξίες της. Σε πιο σατιρικό ύφος κινείται το «Εκλογικά σκάνδαλα» («The great McGinty»), μια σάτιρα της εκλογικής διαδικασίας, που σκηνοθέτησε ο Πρέστον Στάρτζες το 1940. Η διαφθορά του παρασκηνίου και η μικρότητα των πολιτικάντηδων μπαίνουν στο μικροσκόπιο μιας ταινίας που υπαινίσσεται σε κάθε σκηνή το πόσο εύκολα διαταράσσονται οι αρχές της Δημοκρατίας. Ανάλογο θέμα έχει και το τραγικά υποτιμημένο «Advise & Consent» του Ότο Πρέμινγκερ. Το σοφό και διακριτικό αυτό δράμα αναδείκνυε με λεπτότητα τις αθέατες πολιτικές ζυμώσεις, με αριστοτε

χνική και πολυεπίπεδη αφήγηση που δεν βλέπουμε συχνά στο σινεμά. Στην επικών διαστάσεων ταινία εμφανίζονται, μεταξύ άλλων, ο Χένρι Φόντα και ο Τσαρλς Λότον.

Στο προσκήνιο των ζυμώσεων των Ρεπουμπλικάνων εστίαζε η καλοφτιαγμένη τηλεταινία (όπως τις λέγαμε τότε) του HBO με τίτλο «Game change» (2012), όπου η Τζούλιαν Μουρ υποδυόταν έξοχα την περίφημη Σάρα Πέιλιν, την «The Last Hurrah»

τραγική αυτή περίπτωση από την Αλάσκα, την περίοδο που έγινε εντελώς αναπάντεχα υποψήφια αντιπρόεδρος του Τζον ΜακΚέιν (τον υποδύεται πειστικά ο Εντ Χάρις) κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του 2008. Το ενδιαφέρον αυτού του στιβαρού φιλμ βρίσκεται στο πνιγηρό αίσθημα απογοήτευσης των συμβούλων στρατηγικής και επικοινωνίας των Ρεπουμπλικάνων, που στην απέλπιδα προσπάθειά τους να βρουν γρήγορα ένα φωτογενές πρόσωπο βρέθηκαν αντιμέτωποι με την ντροπιαστική ημιμάθεια της Σάρα Πέιλιν σε βασικά ζητήματα, με αποτέλεσμα να εκτεθούν παγκοσμίως. Τέλος, όσοι αναζητούν μια εναλλακτική ανάγνωση στις ζυμώσεις πίσω από μια φαινομενικά αθώα σχολική εκλογική αναμέτρηση ας δοκιμάσουν το «Election» (1999) του Αλεξάντερ Πέιν (κυκλοφόρησε με τον ανεκδιήγητο τίτλο «Σκάνδαλα στα θρανία»). Πρόκειται για μια γλυκόπικρη κομεντί που μέσα από την εφηβική ελαφρότητά της εξαπολύει ένα δηλητηριώδες σχόλιο στην ανθρώπινη ιδιοτέλεια, στη ρίζα της εξουσιομανίας και στις αυτοσχέδιες ραδιουργίες που ξεκινούν από πολύ μικρή ηλικία στους ανθρώπους που αποκτούν θέσεις εξουσίας, εκτός ή εντός πολιτικής.

Ανδρέας Κύρκος

Η διαφθορά της εξουσίας, η μικρότητα των πολιτικάντηδων, οι κίνδυνοι αλλοτρίωσης ακόμα και συγκροτημένων χαρακτήρων, η ανθρώπινη ιδιοτέλεια και η σχέση με την εξουσιομανία είναι μερικά από τα προσφιλή θέματα των σκηνοθετών της μεγάλης οθόνης