Το Κέντρο δεν υπάρχει πια

Δεν

πρέπει να έχει υπάρξει από την εποχή του ΣΥΝ του 1993 χειρότερη πολιτική εκστρατεία από κόμμα της Αριστεράς. Αποτυχίες είχαμε και με τη «Συμμαχία» το μακρινό 1977. Και το 1981, που το ιστορικό ΚΚΕ Εσωτερικού έμεινε εκτός Βουλής, όταν το ΠΑΣΟΚ έφτανε το 48% και το ΚΚΕ σχεδόν το 10%, η μάχη δόθηκε με σωστό προσανατολισμό. Το 1993 είχαμε κεντρικό σύνθημα «Αψηφήστε τους» - και τελικά μας αψήφησαν.

Τώρα, αφού αφήσαμε να περάσει μια τριετία αποδεχόμενοι την απόλυτη κυριαρχία του Μητσοτάκη, αφού χάσαμε στο μέτρημα τις στροφές προς το Κέντρο, αλλά ταυτόχρονα αφήναμε μεταμεσονύχτια pοsts να παίζουν ελεύθερα τον δικό τους σκοπό, είπαμε να αναστήσουμε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη για να έχουμε κυβερνητικό εταίρο. Ο εξαφανισμένος Ανδρουλάκης στεκόταν στα πόδια του κάθε φορά που απέρριπτε τη συνεργασία και έβαζε όρο να μην είναι ο Τσίπρας πρωθυπουργός. Δούλεψε και δουλεύει με έναν ξεχαρβαλωμένο, αλλά υπαρκτό μηχανισμό του παλιού ΠΑΣΟΚ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Αυτός έχει μηχανισμό, εμείς πήξαμε στις περσόνες. Που έπαιζαν με ομαδούλες και μηχανισμούς για να εξασφαλίσουν την εκλογή τους και μόνο. Μετρημένοι στα δάχτυλα και των δύο χεριών όσοι έδιναν συλλογικό και όχι προσωπικό αγώνα. Αρκετοί έβγαιναν αδιάβαστοι στα κανάλια, αδυνατούσαν να υπερασπιστούν το θετικό έργο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, έπαιζαν απεγνωσμένη άμυνα απέναντι σε πολιτικά σούργελα, αλλά άριστους στην επικοινωνία και στο τελεμάρκετινγκ. Ανέχονταν τη διαστρέβλωση και το ψέμα γιατί δεν ήξεραν σωστά τις θέσεις.

Και χαριεντίζονταν μαζί -με τα πολιτικά σούργελα- στα διαλείμματα των διαφημίσεων προς χάριν της πολιτικής ευγένειας. Αντιγράφω από το μετεκλογικό post μιας φίλης: «Και μου έρχεται στο μυαλό η φράση “υπάρχει ένας πόνος σ’ αυτό το δωμάτιο, αλλά δεν ξέρω αν είναι δικός μου”, χάνω λίγα λεπτά να θυμηθώ ποιος την είπε, ίσως ο Ντίκενς, αλλά πού να θυμάμαι τώρα, και τελικά καταλήγω ότι δικός μου είναι ο πόνος, δικός μου, και λεφτά να πάω στον γιατρό δεν έχω»… Ο πόνος δεν περνάει με ξανά μανά διεκδίκηση ενός ανύπαρκτου Κέντρου. Ο,τι απέμεινε το πάτησε το τρένο της Ακροδεξιάς, με επιβάτες που φορούν ακριβά κοστούμια και κλέβουν τις εισφορές της γυναίκας που τους καθαρίζει το σπίτι.

Ας δώσουμε τη μάχη για 31 μέρες σαν ριζοσπαστική Αριστερά. Μπορούμε;