Υπάρχουν και τα νόμιμα βασανιστήρια ζώων

πως δεν υπάρχει χειρότερο έγκλημα από το να κακοποιείς ή να σκοτώνεις αυτόν που σε εμπιστεύεται. Και όντως, πρόκειται για έγκλημα όταν ένα παιδί βασανίζει κουτάβια και ένα άλλο συνομήλικό του αγόρι βιντεοσκοπεί την άγρια και βάναυση κακοποίηση των αθώων και ανυπεράσπιστων ζώων.

Δεν έχει καμία σημασία το πού. Σημασία έχουν μόνο η ηλικία των βασανιστών και αυτή καθεαυτή η πράξη τους. Σημασία έχει πως πριν ρίξουμε το ανάθεμα στους ανήλικους δράστες, καλό είναι να παραδεχτούμε πως τα παιδιά μας μεγαλώνουν σε μια κοινωνία που αντιλαμβάνεται τα ζώα ως αντικείμενα. Αντικείμενα που δεν νιώθουν και, αν νιώθουν, δεν έχουν φωνή να το πουν. Αντικείμενα που δεν πονούν και, αν πονούν, δεν έχουν φωνή να το πουν. Παιδιά που μεγαλώνουν σε μια κοινωνία η οποία αντιλαμβάνεται τα ζώα ως κτήνη και κτήματα του ανθρώπου, ως ιδιοκτησία του,

που δεν έχουν δικαιώματα και, αν έχουν, δεν έχουν φωνή να τα διεκδικήσουν.

Είμαστε μια κοινωνία που αντιλαμβάνεται τα ζώα ως ουδέτερες υπάρξεις, που είτε τα έφτιαξε κάποιος θεός είτε τα δημιούργησε η φύση υπάρχουν μόνο και μόνο για να τα διαχωρίζουμε σε κατοικίδια και μη και όσα περισσεύουν της αγάπης και της οικιακής φροντίδας να τα σφάζουμε, να τα πυροβολούμε, να τα τρώμε, να τα φοράμε, να πειραματιζόμαστε πάνω τους, να τα βασανίζουμε, να τα εκμεταλλευόμαστε, να τα κρατάμε σε κλουβιά και πίσω από κάγκελα, και αυτό να το δεχόμαστε και να το διδάσκουμε στα παιδιά μας ως φυσική και φυσιολογική κανονικότητα. Και μόνο όταν κάποιοι ξεφεύγουν από τα νόμιμα βασανιστήρια των ζώων, η κοινωνία ξυπνά, τρομάζει και πέφτει από τα σύννεφα με κάποια παιδιά που η ίδια διαπαιδαγωγεί.

Για παράδειγμα, δεν θέλουμε να ξέρουμε τι ξύλο τρώνε τα ζώα για να υποταχτούν στα σφαγεία.