Μετατοπίσεις
Ο ζωγράφος Αλέξης Αυλάμης καταφέρνει να δέσει στις «Μετατοπίσεις» του το φανταστικό με το πραγματικό, χρησιμοποιώντας την αγαπημένη του από παλιά αρχαία τεχνική της εγκαυστικής, με κύριο υλικό το μελισσοκέρι πάνω σε ξύλο
Διαπιστώσαμε έκπληκτοι τις μετατοπίσεις του εκλογικού σώματος προς τα δεξιά, που εντοπίστηκαν- δυστυχώς, όπως πάντα, σε περιόδους κρίσης- σε παραδοσιακά λαϊκές με προσφυγικό μάλιστα υπόβαθρο γειτονιές και κυρίως στους νέους. Τους νέους που ενίσχυσαν με την ψήφο τους το αυταρχικό καθεστώς Μητσοτάκη, παρά τα βαριά πλήγματα που είχαν δεχτεί από αυτό με τον βίαιο περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης και τον αποκλεισμό τους από τη μόρφωση, τη μετατροπή τους σε ανασφαλείς ενοικιαζόμενους εργαζόμενους που θεωρούν κανονικό να εξαρτώνται από τα περιστασιακά φιλοδωρήματα των κρατούντων και τη σύνταξη των παππούδων τους.
Των νέων που έχουν συνηθίσει στριμωγμένοι μέσα στα παιδικά τους δωμάτια και αποκομμένοι από τον ερημωμένο στην ύπαιθρο ή στην πόλη βιότοπό τους να απωθούν τα μικρά και τα μεγάλα τους όνειρα μέσα στα γυαλιστερά καλούπια του φτιαγμένου «με χειρουργική ακρίβεια» lifestyle των reality shows και του Διαδικτύου, που αποστρέφεται μετά βδελυγμίας την πραγματική ζωή με τα πραγματικά της προβλήματα και τους πολιτικούς που επιζητούν πραγματικά τις λύσεις τους. Αλλά δεν κατάφεραν να τις αναδείξουν μέσα στον αγώνα δρόμου για την αναζήτηση ενός πολιτικού εταίρου που ποτέ δεν υπήρξε.
Το μαγικό σύμπαν του Αλέξη Αυλάμη
Ο ζωγράφος Αλέξης Αυλάμης καταφέρνει να δέσει στις «Μετατοπίσεις» του, που παρουσιάζει στην Blender Gallery στη Γλυφάδα, το φανταστικό με το πραγματικό. Να «ενσωματώσει», όπως ο ίδιος λέει, με την αγαπημένη του από παλιά αρχαία τεχνική της εγκαυστικής με κύριο υλικό το μελισσοκέρι πάνω σε ξύλο, συμβολικά και στην καλλιτεχνική του πράξη «αντιθέσεις όπως στερεό ή ρευστό, επίπεδο ή ανάγλυφο, ελεγχόμενο ή απρόβλεπτο». Και να κρατήσει, όπως στα νεκρικά Φαγιούμ, τις μορφές του ανέπαφες μέσα στον χρόνο.
Χρησιμοποιεί, όπως ο Ρωμαίος ποιητής του 1ου αι. π.Χ. Οβίδιος, τις βυθισμένες μέσα στους αρχαιοελληνικούς μύθους μεταμορφώσεις των ανθρώπινων πλασμάτων του σε πλάσματα της φύσης. Τα διατυπώνει ρεαλιστικά ανάμεσα στη σκιά και στο φως ως ρομαντικές υπάρξεις άλλων εποχών που περπατούν στο δάσος κάτω από ένα φανταστικό φεγγάρι ή ως σύγχρονες νεαρές κοπέλες με μαγιό που μεταλλάσσονται με τη βουτιά τους στο κενό πάνω από το μορφωμένο με ορμητικές πινελιές τοπίο σε άγριες, βαθιά ριζωμένες στη γη αγκινάρες. Αφήνει τα «παραδείσια πουλιά» να βλαστήσουν εκρηκτικά μέσα σε περίτεχνα κεντημένες γυναικείες γόβες ανάμεσα στους πολύχρωμους, γραμμένους σαν μικρές πιτσίλες σπόρους τους που προβάλλουν στον θεα
τή απτή τη διαδικασία της δημιουργίας. Δείχνει τον άνθρωπο ως εστεμμένο κορίτσι όπως σε έναν καθρέφτη με τη λευκή και μαύρη όψη του κάτω από τον μορφωμένο με άγριες κηλίδες ουρανό και το μικρό αγόρι με το παιχνιδιάρικο ύφος να εξελίσσεται σε μιαν αισθαντική, βαμμένη με έντονα χρώματα πεταλούδα. Μας μεταφέρει μακριά από τις ανθρώπινες μικρότητες και τις κατασκευασμένες πραγματικότητες σε ένα σύμπαν μαγικό και εντελώς υλικό συνάμα, όπου τα μέρη του, τα μικρά και τα μεγάλα, ανακυκλώνονται αενάως και το συγκροτούν. Δηλώνοντας με το έργο του ότι «αυτά που γεννούν τον ευχάριστο βίο δεν είναι οι αδιάκοπες διασκεδάσεις…, αλλά ο νηφάλιος στοχασμός και η εξερεύνηση των αιτίων για κάθε προτίμηση ή αποφυγή».