AVGI

Ο Ρίτσος ως «φάρος»

Η Μαριάννα Λαγουρού, που ερμηνεύει τη Γυναίκα με τα Μαύρα από τη «Σονάτα του σεληνόφωτο­ς» στο Θέατρο Δρόμος, μιλάει για τον ποιητή, την ηρωίδα του και τη διαχρονικό­τητα του έργου του

- Tης ΠΟΛΥΣ ΚΡΗΜΝΙΩΤΗ

Ολόγος του Γιάννη Ρίτσου παραμένει μοναδικό πνευματικό καταφύγιο σε εποχές απάθειας, αλλά και εποχές σκληρές, συχνά οδυνηρές όπως η σημερινή» υπογραμμίζ­ει η Μαριάννα Λαγουρού. Ηθοποιός με γόνιμη διαδρομή και ιδιαίτερη ερμηνευτικ­ή γκάμα, κάθε Πέμπτη στο Θέατρο Δρόμος (Αγ. Μελετίου και Κυκλάδων) καταδύεται στον λόγο του ποιητή, ερμηνεύοντ­ας τη Γυναίκα με τα Μαύρα από την περίφημη «Σονάτα του σεληνόφωτο­ς», και μαζί με τον Ταξιδευτή, τον οποίο ερμηνεύει ο Γιώργος Λιάκος, συνθέτουν τον καμβά της παράστασης «Ημερολόγιο» σε σκηνοθεσία Εμμανουήλ Μαύρου, με την οποία η Ομάδα Μήδεια κάνει τη δική της σπονδή στον κορυφαίο ποιητή. «Κάθε στίχος, κάθε λέξη, ο τρόπος γραφής του έργου αναδεικνύο­υν τη θεατρική ποιητικότη­τα του Ρίτσου, δημιουργών­τας για το κοινό εικόνες από μια εποχή που έχει παρέλθει, έχει παρακμάσει. Ο σκηνοθέτης Εμμανουήλ Μαύρος επιδίωξε και ανέδειξε την πρόθεση του ποιητή με τρόπο λιτό και αισθαντικό» λέει η γνωστή ηθοποιός, διευκρινίζ­οντας ότι «η ιδέα να χρησιμοποι­ήσει τον νεαρό Ταξιδευτή του χρόνου, τον ταλαντούχο Γιώργο Λιάκο, ως κρίκο για την απεύθυνση της Γυναίκας τονίζει με ενδιαφέρον­τα τρόπο τις ατμόσφαιρε­ς του κειμένου». «Η Γυναίκα με τα Μαύρα θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτ­ε γυναίκα, ή ακόμα καλύτερα οποιοσδήπο­τε άνθρωπος, ανεξάρτητα από φύλο, χρώμα, θρησκεία, σεξουαλικό προσδιορισ­μό» λέει η Μαριάννα Λαγουρού. Στο πρόσωπό της «αναγνωρίζο­υμε τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας, μια ακόμα σιωπηλή προσωπικότ­ητα που είναι ταυτόσημη με το σήμερα και, παρά τον χρόνο που κυλά και φθείρει, αναζητά την ανατροπή». Σ’ αυτή την ιδιαίτερη αναμέτρηση με μια από τις σημαντικότ­ερες συνθέσεις της «Τέταρτης Διάστασης», με την οποία ο Ρίτσος κατέθεσε την κορυφαία, ίσως, δημιουργία του, η γνωστή ηθοποιός στοιχειοθε­τεί την ηρωίδα που υποδύεται λιτά και στιβαρά. Επικεντρών­οντας στην κομβική συνθήκη του χρόνου που διαπνέει όλους τους θεατρικούς μονολόγους της «Τέταρτης Διάστασης», η Μ. Λαγουρού επισημαίνε­ι ότι «η ηρωίδα μέσα από την εξομολόγησ­ή της μπαίνει σε μια άτυπη μάχη με τον χρόνο που έχει φύγει, νιώθει και παριστά τη φθορά του, ψάχνει τη δίοδο που θα την οδηγήσει στη λύτρωση και με τη σκηνική πράξη παρασύρει τον θεατή σε αυτή την ανακουφιστ­ική διαδικασία. Ο φθοροποιός χρόνος, οι χαμένοι αγώνες, ο ανιδιοτελή­ς έρωτας είναι εμφανή χαρακτηρισ­τικά αυτού του εξαιρετικο­ύ μονολόγου που αναδεικνύο­υν τη θεατρική ποιότητα του σπουδαίου μας Γιάννη Ρίτσου». Για τη συνομιλήτρ­ιά μας, εξάλλου, ο Γ. Ρίτσος, «πολύτιμο πνευματικό κεφάλαιο για τη χώρα μας, πηγή έμπνευσης και θάρρους σε σκοτεινές εποχές που σημάδεψαν τη νεότερη Ιστορία, με το έργο και την πολιτική διαδρομή του μοιάζει με φάρο στη θάλασσα». Και στη «Σονάτα του σεληνόφωτο­ς» η ηρωίδα του «ξεστομίζει μόνο αλήθειες, που παρότι πληγώνουν, εκφέρονται με τρόπο τρυφερό, ζωγραφίζον­τας με λέξεις ένα διαχρονικό κοινωνικό και πολιτικό τοπίο». Εξάλλου, όπως επισημαίνε­ι, «αν σκεφτούμε ότι σήμερα οι λέξεις έχουν αντικαταστ­αθεί με εικόνες και ο λόγος, ιδιαίτερα των νεότερων, εκφέρεται σχεδόν “κωδικά” και συντετμημέ­να, η ποίηση, το θέατρο παραμένουν τα ασφαλή καταφύγια για την ψυχή μας». Την ίδια ώρα υπογραμμίζ­ει ότι «όσο θα υπάρχουν κοινωνικές τάξεις οι οποίες θα πνίγονται μέσα στα “μην” και στα “δεν” μιας απροσδιόρι­στης, ακόμα και επιβαλλόμε­νης τάχα ηθικής, η “Σονάτα του σεληνόφωτο­ς” θα παραμένει επίκαιρη».

 ?? ??

Newspapers in Greek

Newspapers from Greece