Δημοκρατική αφύπνιση
Να που φτάσαμε να πρέπει να ( ξανα) μάθουμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα και απλά για τα βασικά.
Για τη Δημοκρατία, που δεν εξαντλείται στην ψήφο ( όσων φτάνουν στην κάλπη) κάθε τέσσερα χρόνια. Αν ο Μητσοτάκης κόπιαζε να διαβάσει τον Θουκυδίδη στη μετάφραση του Ελευθερίου Βενιζέλου, τον οποίο με τόση ευκολία επικαλείται, θα συναισθανόταν με σκυμμένο κεφάλι ποιο μήνυμα εκπέμπει το πρωτοφανές για ευρωπαϊκή Δημοκρατία ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που με μεγάλη και διακομματική πλειοψηφία εντάσσει την Ελλάδα στην ίδια κατηγορία με την Ουγγαρία του Όρμπαν.
Η λειτουργία της Δημοκρατίας κρίνεται από τον βαθμό που διασφαλίζει τους όρους της ύπαρξής της την επόμενη και τις πολλές μεθεπόμενες τετραετίες. Και αυτό δεν συνάδει με τη βορίδειο υπόδειξη για παρεμβάσεις στο κράτος και στους θεσμούς ώστε να μην ξανάρθει η Αριστερά στην εξουσία. Υπόδειξη που ουδέποτε αποκήρυξε αυτή η κυβέρνηση. Αντιθέτως. Αυτό ακριβώς αναγνώρισαν και καταδίκασαν εκκωφαντικά οι εταίροι μας δείχνοντας ότι οι παραβιάσεις του Κράτους Δικαίου από την κυβέρνηση Μητσοτάκη υπονομεύουν τη δυνατότητα δημοκρατικής εναλλαγής.
Πολλοί συμπολίτες μας μπορεί να αντιμετωπίζουν τη συζήτηση για τους θεσμούς ως πολυτέλεια όταν καλπάζει η ακρίβεια και αυξάνεται η οικονομική καχεξία. Το ένα τρίτο των μισθωτών, σου λένε, αμείβονται με μεικτό μισθό μέχρι 800 ευρώ, οι μισοί έως 1.000 ευρώ μεικτά. Μπαίνουν, μάλιστα, στον πειρασμό να αποδέχονται ότι μπορεί να τους σώσει κάποιος «με ισχυρή πυγμή», έστω και παραβιάζοντας κάποιες δημοκρατικές αρχές. Δημοκρατία, όμως, χωρίς οικονομική δημοκρατία δεν υπήρξε ποτέ. Ακόμα και ο Μητσοτάκης αναγνώρισε, στα λόγια, ότι «η κοινωνική συνοχή διασφαλίζεται μόνο εάν υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη στον τρόπο με τον οποίο επιμερίζεται ο πλούτος που δημιουργείται»...
Ναι, το εκστόμισε! Μετά κάποιοι αναρωτιούνται γιατί τα πιο πρόσφατα στοιχεία του ΟΟΣΑ κατατάσσουν την Ελλάδα στην προτελευταία θέση όσον αφορά τον βαθμό εμπιστοσύνης που τρέφουν οι πολίτες έναντι της κυβέρνησής τους ή γιατί θεριεύει η Ακροδεξιά. Η εποχή της αγανάκτησης -που ο Ινγκράο επισήμανε από τότε πως «δεν αρκεί»- παρέδωσε τη σκυτάλη στην απελπισία, που τροφοδοτεί τους «εμπόρους των εθνών». Ήρθε η ώρα για τη δική μας TINA
(There is no alternative), τη δημοκρατική αφύπνιση.