Χρυσοφόρες τουρνέ για λίγους και εκλεκτούς

που οι πωλήσεις του φυσικού προϊόντος είναι αμελητέες και τα έσοδα από τις πλατφόρμες του streaming και την εκμετάλλευση των πνευματικών δικαιωμάτων παραμένουν ένα αξεδιάλυτο κουβάρι, που δεν έχει ακόμη μεταφραστεί σε πειστικούς καταλόγους επιτυχιών, η επιτυχία και η εμπορική απήχηση κρίνονται πρωτίστως από τις εισπράξεις των ταινιών. Μοιάζει απίθανο, αλλά ανάμεσα στα πιο εμπορικά ονόματα της χρονιάς βρίσκεται ο τραγουδιστής της country Margan Wallen. Η τουρνέ του με τον γενικό τίτλο «One night at a time» έχει σημειώσει εισπράξεις 260 εκατομμυρίων, ενώ η μουσική του δεν έχει διασχίσει ποτέ τον Ατλαντικό. Η στεγνή, άοσμη και φιλικά αστραφτερή country pop του Warren γεμίζει στάδια με καταιγιστικούς ρυθμούς, που οι Ευρωπαίοι τραγουδοποιοί δεν μπορούν να πλησιάσουν. Λίγο πιο εμπορικός είναι ο Harry Styles, ο οποίος με τη «Love on tour» μάζεψε 338 εκατομμύρια, μένοντας λίγο πίσω από τους Βρετανούς Coldplay, που με την παγκόσμια περιοδεία τους «Music of the spheres» (αυτή που ήταν προγραμματισμένη για το ΟΑΚΑ προτού προκύψει η φθορά στο στέγαστρο Καλατράβα) μετράνε 342 εκατομμύρια μέχρι στιγμής. Από τη μια η πολύκροτη ερωτική ζωή του Harry Styles, ο οποίος προσπαθεί να μιμηθεί κάτι από την gender bender γοητεία του παλιού Mick Jagger στη σκηνή, και από την άλλη η οικογενειακή και μελωδική ατμόσφαιρα των Coldplay, που αποδεικνύονται ικανοί στις μεγαλόπνοες παραστάσεις, αποτελούν ένα σίγουρο συναυλιακό στοίχημα που μεταφράζεται σε έσοδα από merchandise και τροφοδοτεί viral περιεχόμενο στα social media.

Σαφώς πιο πετυχημένη είναι η Beyonce με την περιοδεία «Renaissance», που χάρη στην πληθώρα χορευτικών και το multimedia θέαμα φτάνει τα 570 εκατομμύρια. Όμως η Taylor Swiſt με την περιοδεία «The Eras» έσπασε τα φράγμα του 1 δισεκατομμυρίου. Με τους U2 και την Adele να παίζουν μόνιμα για το κοινό του Λας Βέγκας, με το πιο φτηνό εισιτήριο στις τελευταίες θέσεις να μην πέφτει εύκολα κάτω από τα 300 ευρώ, και τη Madonna να σημειώνει νέα ρεκόρ για τα επόμενα Grammy, οι γιγαντοπεριοδείες των λίγων, τεράστιων ονομάτων του σήμερα και των δεινοσαύρων της χρυσής εποχής μετά το 1980 αποτελούν την καρδιά του κέρδους για τη βιομηχανία. Εύλογα, λοιπόν, αναρωτιέται κανείς για την τύχη των ροκ ονομάτων, για το μέλλον των ανερχόμενων τραγουδοποιών και τη μοίρα των ανεξάρτητων μουσικών που κυκλοφορούν νέους δίσκους. Το στρίμωγμα στα πολυήμερα φεστιβάλ του καλοκαιριού αποτελεί μονόδρομο για κάθε όνομα που έχει αξιόλογες ηχογραφήσεις, με την έντυπη κριτική να έχει απαξιωθεί και με τα ραδιόφωνα να μην μετακινούνται από τις αυστηρές playlist, που με τη σειρά τους συμβουλεύονται τις εισπράξεις των live και τα Grammy. Χρυσοφόρες τουρνέ για λίγους και εκλεκτούς, μαζική συμφόρηση εκατοντάδων ονομάτων σε τρεις καλοκαιρινούς μήνες για όλους τους άλλους που δεν έχουν το χρυσό συμβόλαιο και τα απαραίτητα views για να το διεκδικήσουν.

Mε την περιοδεία «The Eras», η Taylor Swiſt έσπασε τα φράγμα του 1 δισ.