Η «ασίγαστη γενικότητα των πιθήκων»

Πριν

κάποια χρόνια αντιμετώπισα -κατά διαβολική σύμπτωση, που λένε, τέτοιες μέρες ήταν- ένα σοβαρότατο πρόβλημα υγείας, το οποίο, για να ξεπεραστεί, χρειάστηκε μια πολύ βαριά εγχείρηση. Ενώ αναρρώνω στο νοσοκομείο έρχεται να με δει ο γιατρός που με παρακολουθούσε μέχρι τότε. Στην αγωνιώδη μου ερώτηση «τι γίνεται από τώρα και ύστερα», αφού μου είπε μερικές γενικές συμβουλές, συμπλήρωσε χαμογελώντας: «Και πήγαινε να ανάψεις ένα κεράκι στην Παναγία. Δουλεύει, ξέρεις».

Επειδή δεν ήξερα και επειδή δεν ήθελα να δοκιμάσω τέτοιες… θεραπευτικές μεθόδους, ήταν η τελευταία φορά που είδα τον γιατρό εκείνον. Ευτυχώς από τότε και μέχρι σήμερα όλα βαίνουν ομαλώς, χωρίς δεήσεις, επικλήσεις, γονυκλισίες και άλλες σωσίτριχες μεθόδους. Προτίμησα… την κλασική ιατρική. Αυτό το περιστατικό θυμήθηκα όταν διάβασα τα όσα είπε η, συγκλονιστική κάθε φορά που μιλάει, Μαρία Καρυστιανού, πρόεδρος του Συλλόγου «Τέμπη 2023», στον ραδιοφωνικό σταθμό του Ηρακλείου Radio 9,84. Όχι μόνο διάβασα αλλά και ανατρίχιασα από τις προτροπές της εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Γεωργίας Αδειλίνη όταν την επισκέφτηκε για να μεταφέρει όσα έγιναν και κυρίως όσα δεν έγιναν μετά το έγκλημα των Τεμπών, όπου η ίδια έχασε την 20χρονη κόρη της Μάρθη.

Ας φαντασθούμε τη σκηνή: από την έξω πλευρά του γραφείου είναι μια γυναίκα που, εκτός από το αβάσταχτο βάρος που πένθους της, σηκώνει και το βάρος εκπροσώπησης των συγγενών άλλων 57+1 νεκρών και 128 τραυματιών. Δεν είναι μόνη της. Είναι εκατοντάδες ρημαγμένοι ψυχικά άνθρωποι. Δεν ικετεύουν, ούτε δέονται, ούτε προσπίπτουν. Διεκδικούν τα νόμιμα που αξίζουν στους υπαίτιους αυτής της εκατόμβης. Πίσω από το γραφείο είναι μια άλλη γυναίκα. Ανώτατη εισαγγελική λειτουργός, πιο ανώτατη δεν γίνεται. Ούτε αυτή είναι μόνη. Μαζί της έχει ένα πολυπληθέστατο σύστημα οργανωμένο έτσι που να προστατεύει τους ισχυρούς υπαίτιους. Ένα σύστημα που προ ουδενός ορρωδεί και που μετέρχεται όλα τα μέσα για να επιτύχει τους σκοπούς του: από τη δολοφονία χαρακτήρων μέχρι την καταρράκωση των βασικών, των ιδρυτικών θεσμών της Δημοκρατίας. Η δράση των βουλευτών της Ν.Δ. στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για τα Τέμπη είναι οδυνηρά χαρακτηριστικό παράδειγμα καταρράκωσης των θεσμών. Η κατάπτυστης διαβολής αναφορά εγκριτότατου καθεστωτικού δημοσιογράφου περί χαροκαμένης, εντός δικών του εισαγωγικών, μάνας που ελπίζει να μην την δει υποψήφια με κάποιο κόμμα, επειδή έχει δει πολλές τέτοιες, είναι χαρακτηριστική της αγριότητας με την οποία επιχειρείται η δολοφονία χαρακτήρων.

Από τη μια πλευρά του γραφείου λοιπόν η Μαρία Καρυστιανού, με τη σκευή της, και από την άλλη η Γεωργία Αδειλίνη, με τη δική της.

Η μία διεκτραγωδεί ζητώντας από μια κορυφαία λειτουργό της Δημοκρατίας το δίκιο της. Υπό μία έννοια ζητάει την αποκατάσταση της Δημοκρατίας από τη βαριά τρωθείσα τιμή και υπόληψή της, λόγω του εγκλήματος των Τεμπών. Και η άλλη, που είναι ακριβώς επιφορτισμένη για αυτή την αποκατάσταση με τα μέσα που της έχει διαθέσει το πολίτευμα, ακριβώς για να το προστατεύσει, τι κάνει; Προτρέπει την ικεσία ως μέθοδο Δικαιοσύνης. Όχι έρευνα, όχι νόμος, όχι βαθύτατα δημοκρατική και ανθρώπινη παρηγορία από την απονομή δικαιοσύνης, αλλά ο κυνικός ωχαδερφισμός μιας εξουσίας που έχει απολέσει τα χαρακτηριστικά που κάνουν απαραίτητη την ύπαρξή της.

Τι απαντάει η προσωποποίηση του Διαφωτισμού στην αγωνία και το πένθος, τι απαντάει στη διεκδίκηση του αυτονόητου, την εφαρμογή του νόμου δηλαδή; Απαντάει, σύμφωνα με όσα ανέφερε η Μαρία Καρυστιανού: «Τι να κάνουμε; Αυτά συμβαίνουν. Πάτε στην εκκλησία να σας βοηθήσει. Κοιτάξτε μπροστά τη ζωή σας». Αντί απάντησης από την ανώτατη εισαγγελική λειτουργό, έχουμε απάντηση παπαδιαμαντικής καντηλανάφτισσας, χωρίς βέβαια το παρηγορητικό υπόβαθρο του μεγάλου Σκιαθίτη.

Εδώ δεν υπάρχουν ούτε «θαμνώδη ρήματα» ούτε «φύλλα καταπράσινα της γλώσσας» που λέει και ο Νίκος Καρούζος. Εδώ ο «ανέσπερος Έλληνας» είναι κατάμονος και απροστάτευτος από την «ασίγαστη γενικότητα των πιθήκων» σ’ αυτόν «τον αιώνα της καλπάζουσας εξυπνάδας». Μια εξυπνάδα απάνθρωπη , αδίστακτη, αγοραία και στον πυρήνα της βαθύτατα σκοταδιστική. Μια «εξυπνάδα» που καταπίνει ανθρώπους για να ζήσει μέσα «στην οσμή των πτωμάτων». Που αξίζει μονάχα σε «ορνεοκέφαλους». Σ’ εμάς όχι.

Ο κυνικός ωχαδερφισμός μιας εξουσίας που έχει απολέσει τα χαρακτηριστικά που κάνουν απαραίτητη την ύπαρξή της