Ο Ντάριο Αρτζέντο και η αναμέτρηση με την έμπνευση

Ενα ντοκιμαντέρ για τον μεγάλο μάστορα του κινηματογραφικού τρόμου και πατέρα του ιταλικού giallo, του αιματοβαμμένου σινεμά που άνθησε μέσα από pulp ιστορίες και μακάβριες πλοκές. Μέσα σε δωμάτια ξενοδοχείων, προστατευμένος από τον έξω κόσμο, ο Ντάριο Αρτζέντο δημιούργησε τα μεγάλα του αριστουργήματα, όπως το σκηνοθετικό του ντεμπούτο «Το πουλί με τα κρυσταλλένια φτερά» (1970), το «Βαθύ κόκκινο» (1973), το «Inferno» (1980), το «Tenebrae» (1982) και φυσικά το υπερβατικό «Suspiria» (1977), αυτή τη συμφωνία τρόμου, αίματος και μεταφυσικής φρίκης μέσα σε μια σχολή αθώων νεαρών χορευτριών. Σήμερα, σε ένα δωμάτιο ενός ξενοδοχείου στην επαρχία της Ρώμης, γράφει το τελευταίο του σενάριο.

Στο ντοκιμαντέρ που θα προβληθεί στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες», μια ομάδα κινηματογραφιστών ακολουθεί τον Ντ. Αρτζέντο και τον βιντεοσκοπεί καθώς επιστρέφει στις συνθήκες της απομόνωσης που γέννησαν τις πιο εμβληματικές δημιουργίες του. Η ταινία «Dario Argento Panico» του Σιμόνε Σκαφάντι είναι ένας φόρος τιμής στον μεγάλο στιλίστα της οθόνης, που εξηγεί και αναλύει πως το ζητούμενο της καλλιτεχνικής του αναζήτησης δεν είναι ο τρόμος, η αγωνία ή το σασπένς συγγενές, αλλά ο πανικός. Ακόμα και αν ο ίδιος είναι πια κουρασμένος και βρίσκεται στη δύση της καριέρας του, έχει ενδιαφέρον να βλέπουμε τον Ντ. Αρτζέντο να στοχάζεται τις εικόνες του και να φαντάζεται τους βίαιους, οπερατικούς και άγριους ονειρόκοσμους των ταινιών του. Ο Γκασπάρ Νοέ και ο Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο είναι ανάμεσα στους σκηνοθέτες που μιλάνε για την επιρροή που τους άσκησε το σινεμά του Ντ. Αρτζέντο, ενώ τοποθετούνται διαφωτιστικά και οι γυναίκες της ζωής του, ανάμεσά τους η κόρη του Άζια Αρζέντο, η οποία μιλάει για την πολυκύμαντη σχέση τους μέσα στα χρόνια, αλλά και η πρώτη του σύζυγος Μαρία Καζάλες. Το σαρδόνιο και αινιγματικό χαμόγελο του auteur που κλείνει την ταινία στο τελευταίο της πλάνο είναι καθηλωτικό.