Σπουδαίο ψυχολογικό δράμα με υπαρξιακές προεκτάσεις

στο χειροποίητο ψυχόδραμα και στο μεταφυσικό ρομάντζο και εστιάζει στην ειλικρίνεια των συναισθημάτων ενός ανθρώπου που θέλει να σταματήσει τον χρόνο. Να πει όσα δεν πρόλαβε ή προσπέρασε. Να ζήσει την άδηλη επιθυμία. Χάρη στις άψογες ερμηνείες τους, οι δύο πρωταγωνιστές σε υποχρεώνουν να τους εμπιστευτείς: από τη μία ο Πολ Μέσκαλ με τον τρόπο που εκφράζει τις ανάγκες απέ

ναντι στις αστικές νευρώσεις και από την άλλη ο Άντριου Σκοτ με τον τρόπο που κουβαλάει στα μάτια του την καλοσύνη εκείνων των ανθρώπων που έχουν μάθει να συμπεριφέρονται σαν να μην είναι το επίκεντρο του κόσμου. Και ο σκηνοθέτης Άντριου Χέιγκ δεν θέλει απλώς να συγκινηθούμε με τις πληγές που άφησαν οι αδικαίωτοι έρωτες και οι ψυχολογικοί δαίμονες. Η ταινία αυτή μας θέλει να «συμμετέχουμε» στο εσωτερικό ταξίδι. Μας θέλει «μαζί» σ’ αυτή την ελεύθερη βουτιά προς τα μέσα. Πόσο σπάνιο είναι να νιώθεις πως μια τέτοια ταινία δεν σε έχει απέναντι αλλά σε κρατάει απ’ το χέρι; Επιπλέον, μας χαρίζει μια αστρική εικόνα στο φινάλε που σε κάνει να θες ν’ ανοίξεις μια αγκαλιά και να την κρατήσεις εκεί για πάντα. Με μια ανάγλυφη pop μπαλάντα των Frankie Goes To Hollywood να έρχε

ται σε πλήρη χημική επικοινωνία με τις συναισθηματικές αντιδράσεις μας, με τρόπο που ξεμπροστιάζει όλα τα γλυκερά soundtracks που παράγει η μηχανή συναισθημάτων του Χόλιγουντ. Και, όπως μας θυμίζει επίμονα ο τίτλος, ακόμη κι αν ο φόβος της μοναξιάς είναι υπόθεση που δύσκολα μπορεί να κερδηθεί, αυτό δεν σημαίνει ότι η αγάπη πρέπει να φαντάζει εξαρχής σαν καμένο χαρτί.