Ο Βέντερς βρίσκει ξανά τον παλιό καλό του εαυτό

Υπέροχες μέρες (Perfect days) ★★★★

Σκηνοθεσία: Βιμ Βέντερς Πρωταγωνιστούν: Κότζι Γιακούσο, Τόκιο Εμότο, Αρίσα Νακάνο

Ο Xιριγιάμα συντηρεί με προσήλωση μια αυστηρά δομημένη ρουτίνα και είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που χαίρονται και κάνουν με μεράκι τη σκληρή εργασία τους. Ο ήπιος, συγκροτημένος και φιλόμουσος ήρωας καθαρίζει καθημερινά τις δημόσιες τουαλέτες στο Τόκιο. Όταν δεν δουλεύει, συχνάζει στα δισκάδικα και αναζητά τους αγαπημένους του δίσκους (από Van Morrison και Velvet Underground μέχρι Patti Smith και Nina Simone), ενώ απολαμβάνει τα βιβλία του, τη φωτογραφία και δεν παραμελεί τα φυτά που καλλιεργεί στο μικρό, τακτοποιημένο διαμέρισμά του. Οι κασέτες και οι φωτογραφίες αποτελούν μικρές άγκυρες στη μνήμη. Επίσης, τα δέντρα που ριζώνουν στην καρδιά των πόλεων και μεγαλώνουν τόσο αργά και ανεπαίσθητα που το ανθρώπινο μάτι δεν μπορεί να τα προσέξει είναι ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο σε αυτή την ταινία ως δείκτες του χρόνου. Ο Xιριγιάμα είναι ένας καλόβουλος άνθρωπος που κινείται διακριτικά στη μεγαλούπολη και ζει σαν αόρατος σαμουράι της εργατικής τάξης των βαρέων και ανθυγιεινών.

Ο ήρωας του Βέντερς είναι άνθρωπος του μόχθου, όμως ο θεατής αναρωτιέται εάν η αυστηρή ιεροτελεστία των δραστηριοτήτων (μετρημένες αναπνοές, συγκεκριμένος χρόνος ύπνου, απαράλλακτο κολατσιό, σταθερά στέκια) και η ακρίβεια των χειρωνακτικών εργασιών της καθημερινότητάς του αποτελούν προπύργιο ενάντια στο εσωτερικό χάος ή άμυνα απέναντι σε ένα σκοτεινό παρελθόν. Ο Xιριγιάμα είναι ένας παρατηρητής που αντικρίζει την πόλη και τους ανθρώπους της με μια τρυφερότητα και μια επιείκεια, που είναι πολύ εύκολο να αποδώσουμε στη μακάρια καλοσύνη του. Μόνο όταν διακρίνουμε μια υποψία πόνου να αναβοσβήνει στην έκφρασή του μπορούμε να

Μια υπέροχη, μινιμαλιστική ταινία του Βιμ Βέντερς ξεχωρίζει αυτή την εβδομάδα. Ο Γερμανός σκηνοθέτης ξαναβρίσκει τη φόρμα του στη μυθοπλασία (στα ντοκιμαντέρ δεν την έχασε ποτέ) και μας χαρίζει ένα σπάνιο ανθρώπινο πορτρέτο που θα μείνει ως κόσμημα στη μακρά φιλμογραφία του

καταλάβουμε γιατί η δομή της ζωής του κυρίου Xιριγιάμα προέρχεται από μια επιλογή που μπορεί να πηγάζει από κάτι βαθύτερο.

Η ταινία «Perfect days» προέκυψε όταν ο σκηνοθέτης της Βιμ Βέντερς επιχείρησε να εργαστεί σε ένα πρότζεκτ που του είχε ανατεθεί για να αναδείξει τη λειτουργία των τουαλετών στο Τόκιο. Αυτό το σημείο εκκίνησης για μια ταινία μυθοπλασίας μπορεί να φαίνεται παράδοξο, όμως ο Βέντερς μέσα από αυτό εντόπισε και ανέπτυξε την

αναλογική γοητεία και τον μινιμαλισμό της ζωής ενός ανθρώπου σε έναν κόσμο που ψηφιοποιείται ραγδαία. Η καριέρα που άρχισε με τα σπουδαία road movies της δεκαετίας του ’70 («Αλίκη στις πόλεις») και συνεχίστηκε εξίσου δυναμικά με την αναζήτηση του ορίζοντα («Παρίσι Τέξας») άρχισε να χωλαίνει και να γίνεται άνιση καθώς ο Βέντερς άρχισε να χάνεται σε μια αμήχανη αναζήτηση για το «μέλλον των εικόνων». Με τις «Υπέροχες μέρες» ο Γερμανός

στοχαστής ξαναβρίσκει τον καλό του εαυτό. Υιοθετεί την κομψότητα των καλύτερων ταινιών του Τζάρμους (ειδικά του «Ghost dog»), τις ανθρώπινες στιγμές του Μπρεσόν, τα αριστουργήματα του Γιαζουχίρο Όζου και την ευαισθησία του πρώιμου Κιτάνο, για να υπογράψει την καλύτερη ταινία του από την εποχή του «Until the end of the world» (1991). Η ταινία βρήκε πανάξια μια θέση στην πεντάδα για το Όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας.