Πεισματικά ανεπίδεκτοι

Aργησε

ο Τσίπρας. Άφησε το νερό να κυλήσει χωρίς να υπάρχει χαραγμένο αυλάκι και τώρα προσπαθεί να παρέμβει κάπως στη ροή. Στην τοποθέτησή του μοίρασε ευθύνες, δεν διαίρεσε όμως τα αίτια. Φταίνε αυτοί που έφυγαν, φταίνε αυτοί που πριονίζουν για να επωφεληθούν, φταίει ο πολιτικός ναρκισσισμός, έχει ευθύνες ο νέος πρόεδρος με τη διεκδίκηση «λευκής επιταγής». Η περιγραφή του περιλαμβάνει και τον ίδιο στους έχοντες ευθύνη (ανέλαβα στο ακέραιο την ευθύνη της ήττας). Η πρόταση είναι απλή: Ο πρόεδρος οφείλει να επανεκλεγεί. Να ξαναγίνουν εσωτερικές εκλογές με ανοιχτές υποψηφιότητες. Ξανά. Εκ των πραγμάτων, να καταναλωθεί η προεκλογική περίοδος των ευρωεκλογών με εσωεκλογές. Στην εμφυλιοπολεμική εσωκομματική κατάσταση αντιπροτείνεται ακόμα μια εσωτερική δοκιμασία για να εκτονωθούν οι εντάσεις και να σταματήσουν οι μαχαιριές. Ούτως ή άλλως η εσωκομματική ενέργεια εξαντλείται στην αυτοπροώθηση, στις απίστευτες αλληλοϋπονομεύσεις και στις τυφλές φαντασιώσεις μεγαλείου. Πόσο χειρότερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα;

Είναι όντως δύσκολη η κατάσταση με δυσδιάκριτες λύσεις. Ό,τι και να προταθεί θα είναι υπονομευμένο. Γιατί όλοι είναι εναντίον όλων. Όλοι υποπτεύονται την επόμενη παγίδα που είναι σκεπασμένη με κλαδιά. Είναι τέτοιος ο βρασμός που σε λίγο θα καταπιεί και τον Τσίπρα. Είναι ενδιαφέρον ότι έχουν αρχίσει επιθέσεις από προβεβλημένα (νυν και τέως) στελέχη. Επιθέσεις από προβεβλημένα (και ευνοημένα από τον ίδιο τον Τσίπρα) πρόσωπα. Ευεξήγητο και σύνηθες. «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» και συγχρόνως το «πεπρωμένον φυγείν αδύνατον». Ολα τα γνωμικά μπορεί να ισχύσουν μέσα σε μια τόσο ρευστή και εκ των πραγμάτων αντιπολιτική κατάσταση, όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι γνωστό. Κάθε λεπτό ξεσπάει μια κρίση, μια υπονομευτική διαρροή, ένα πλάκωμα μεταξύ στελεχών, μια άστοχη παρέμβαση, μια ανόητη κουβέντα. Τώρα έχουν «ξεσπάσει» και δείπνα εργασίας. Ποιος με ποιον. Κάθε λεπτό γράφονται απίστευτα πράγματα εναντίον. Γενικώς εναντίον. Ο ΣΥΡΙΖΑ τρώει τα σπλάχνα του. Αυτοτραυματίζεται και συνεχίζει με μεγαλύτερο μένος εναντίον του εαυτού του.

Εάν επανεκλεγεί ο κ. Κασσελάκης, θα πάψει ο διχασμός; Ή θα συνεχιστεί η διάβρωση; Εάν εκλεγεί κάποιος άλλος εσωκομματικός αντίπαλος του κ. Κασσελάκη, θα κουβαλάει το φορτίο ότι «υπονόμευε» συστηματικά για να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη; Αλλά και η επίδοση στις ευρωεκλογές δεν θα ροκανίσει και τον επόμενο πρόεδρο; Όποιος κι αν είναι, δεν θα φέρει το βάρος μιας πιθανής ήττας; Σαν τους προπονητές. Αν πάνε σε μια ομάδα αιχμάλωτη της ηττοπάθειας, των αποδυτηρίων και των συμπλεγμάτων κατωτερότητας, συνήθως αποτυγχάνουν. Αλλά και ποια είναι αυτή η ήττα ή αλλιώς πώς ορίζεται η νίκη; Πρώτοι, δεύτεροι, 18%, όχι κάτω από διψήφιο; Όλα τα έχουν εκστομίσει διάφοροι με επιπολαιότητα και ανοησία. Ο κ. Κασσελάκης «σήκωσε το γάντι». Θα γίνουν τετραπλές εκλογές. Προσοχή: Η πείρα δείχνει ότι πολλές συνελεύσεις κερδίζονταν ή διαλύονταν στις συγκρούσεις «επί της διαδικασίας».

Σε μια περίοδο κάποιας στοιχειώδους κινηματικής αφύπνισης (αγροτικό, φοιτητικό, διογκούμενη νέα μαζική εκπτώχευση) ο ΣΥΡΙΖΑ και η αριστερά ενδοχώρα ζουν στην πολυθρόνα τους με καρό παντόφλες και ρομπ ντε σαμπρ. Αφήνουν τα τρένα να περνούν και ασχολούνται με το αν ο τάδε τη «βγήκε» στον δείνα σε μια ανάρτηση, αιχμάλωτοι στις δαιδαλώδεις αποθηκευμένες και ανεξήγητες (για τους στοιχειωδώς σκεπτόμενους) εμπάθειες. Έχουμε πολλές κατηγορίες: τους φιλόδοξους, τους αυλικούς (που πανικόβλητοι θα ψάχνουν νέα προσκόλληση αν διαισθανθούν ότι το άλογο που πόνταραν χάνει), τους νεοπροσήλυτους, τους μισαλλόδοξους και τους έκθαμβους, απελπισμένους αριστερούς. Ο βρασμός θα συνεχιστεί με τη μια ή την άλλη εξέλιξη. Γιατί προϋπάρχει των προσώπων που τον εκφράζουν. Λόγω ανεπαρκούς πολιτικής κατασκευής και λόγω των ανεπίδεκτων μαθήσεως, ο βρασμός δεν μπορεί να πολιτικοποιηθεί.

Ποιος ωφελείται; Θα υπάρχει άπλετος χρόνος να το σκεφτούν όταν μονάζουν στα πολιτικά γηροκομεία.