Ο Θωμάς Κοροβίνης αποκαλύπτει το μέταλλο και το εύρος της ποιητικής του
Μια κουβέντα με αφορμή την παρουσίαση του καινούργιου του βιβλίου «Ποιήματα και τραγούδια» εκδόσεις Άγρα την Πέμπτη 29 του μηνός στο βιβλιοπωλείο Επί λέξει
Αυτή η βραδιά θα είναι ένα μουσικοποιητικό αναλόγιο ως παραμυθία της ψυχής μας στους ταραγμένους αυτούς καιρούς που ζούμε» προϊδεάζει ευθύς εξαρχής ο Θωμάς Κοροβίνης για την παρουσίαση του καινούργιου βιβλίου του «Ποιήματα και τραγούδια» (εκδόσεις Άγρα) την επόμενη Πέμπτη 29 του μηνός, στις 7 μ.μ., στο βιβλιοπωλείο Επί λέξει. Στίχοι και μουσικές συνθέτουν το σκηνικό της παρουσίασης, με τον ποιητή Γιάννη Στίγκα και τον πεζογράφο και ακορντεονίστα Νίκο Χρυσό να συνομιλούν με τον γνωστό δημιουργό και να συνοδεύουν με νότες την ανάγνωση των ποιημάτων.
«Το βιβλίο αυτό αποτελεί το συνολικό κόρπους των ποιημάτων μου, των στίχων που έχουν μελοποιηθεί από μένα ή από άλλους και μη μελοποιημένων ποιημάτων μου» λέει ο Θ. Κοροβίνης. «Για να οδηγηθώ στην απόφαση
να εκδοθούν αυτά τα ποιήματα, δοκίμασα να διαβαστούν και να τραγουδηθούν προηγουμένως μπροστά στο κοινό. Έτσι, τα άκουσαν πέρσι πολλοί και διαφορετικοί άνθρωποι και είχαν ενθουσιαστική πρόσληψη. Η δική τους αποδοχή ήταν το βασικό κριτήριο για την έκδοση αυτού του συγκεντρωτικού τόμου. Παράλληλα με την ανάγνωση αυτών των ποιητικών κειμένων, ο αναγνώστης έρχεται σε βαθύτερη γνωριμία με την ιδιοσυγκρασία του δημιουργού και τα κλειδιά της κοσμοθεώρησής του. Τα περισσότερα είναι μαχητικά ποιήματα και ανταποκρίνονται σε αναζητήσεις και προβληματισμούς γύρω από τη σύγχρονη καθημερινότητα» εξηγεί.
Ο Θ. Κοροβίνης δεν φοβάται τις λέξεις, συνομιλεί και περπατάει μαζί τους. Κάπου ενδιάμεσα συναντάει τον Ρεμπό και τον Ελύτη, τον Γκίνσμπεργκ και τον Χριστιανόπουλο αναζητώντας διαρκώς διόδους ελευθερίας. Σε μια προηγούμενη συζήτηση που είχαμε κάνει έλεγε ότι «αν στη ζωή μου η ποίηση δεν έκανε τακίμι με την αλητεία, θα ήμουν ένα άνοστο, ξινισμένο πιάτο». Τον ρωτάω πού και πώς συναντιέται η ποίησή του με την αλητεία. «Η αλητεία έχει την έννοια της διαρκούς και ελεύθερης περιπλάνησης του δημιουργού αλλά και του καθενός που είναι αποφασισμένος να πετάξει στον κόσμο με τα δικά του φτερά» λέει και εξηγείται αμέσως: «Εμένα η ποίηση με απελευθερώνει, με βοηθάει να αναδείξω περισσότερο τον κοινωνικό μου προβληματισμό από την ανάγκη να εξωτερικεύσω τις ψυχικές μου αναζητήσεις. Η ποίηση λοιπόν είναι ο καμβάς για να ζωγραφίσω το αχ μου για όσα συμβαίνουν στο περιβάλλον μου, στην κοινωνία, στον κόσμο μας».
Μιλώντας για τον συγκεντρωτικό τόμο της ποίησής του, εξηγεί ότι «αυτά είναι τα ποιήματά μου και αναφέρονται σε όλα, και στον Λόρκα, και στον Λαμπράκη, και στον Αλή Πασά και στην Ελένη Τοπαλούδη, και στον Ζακ, και στις μυστικές διαδρομές της Κωνσταντινούπολης. Αυτά τα ποιήματα είναι επίσης μια
σπονδή στις αδελφές ψυχές απανταχού ποιητών, ζώντων και τεθνεώτων. Των ποιητών που πυροδότησαν μέσα μου τη φλόγα της ποίησης, που ενίσχυσαν το φρόνημά μου, που με συντρόφευσαν στα αγκαθωτά μονοπάτια της οδοιπορίας μου. Ο Βαμβακάρης, ο Ρεμπό, ο Περικλής Κοροβέσης, η Κατερίνα Γώγου, ο Άλεν Γκίνσμπεργκ, η Μπέλλου και ο Καζαντζίδης, η Πολυδούρη και ο Καρυωτάκης, ο Ελύτης, ο Παπάζογλου και ο Ρασούλης, η Τζάνις Τζόπλιν και η Πόλυ Πάνου, η Διδώ Σωτηρίου, ο Γιώργος Ιωάννου, ο Ντίνος Χριστιανόπουλος πάντα. Αυτοί είναι οι φύλακες του παραδείσου μου. Έχω υψηλή προστασία στην άλλη μπάντα. Και φαρμακωμένος να φύγω, δεν θα φύγω απαρηγόρητος. Με περιμένει η φιλόξενη αγκαλιά τους».
Αναπόσπαστο μέρος της πολιτισμικής μας ιδιοσυστασίας, κιμπάρης άνθρωπος και κιμπάρης δημιουργός, ο Θ. Κοροβίνης αυτή τη φορά καταθέτει τον στίχο αποκαλύπτοντας το μέταλλο και το εύρος της ποιητικής του.