Σε ταληράκια

Μέσα στον γενικό χαμό, η κυβέρνηση περνάει και ένα νομοσχέδιο με το οποίο καταργείται το όριο των 30 μέτρων, που υπάρχει σήμερα, πέρα από τα οποία μπορείς να χτίσεις στην παραλία.

Είναι φυσικά ένα πολύ περιορισμένο όριο. Σε άλλες χώρες υπάρχει μεγαλύτερο, και για λόγους αισθητικής και πρόσβασης όλων στις ακτές αλλά και για λόγους περιβαλλοντικούς και προστασίας από φυσικές καταστροφές.

Αλλά η κυβέρνηση το καταργεί.

Και το κάνει με τον μοναδικό τρόπο του Χατζηδάκη. Επιτέλους, μπαίνουν κανόνες, θωρακίζεται ο δημόσιος χώρος και προστατεύεται ο δημόσιος χαρακτήρας των ακτών μας.

Ετσι έκανε και με το εργασιακό ο Χατζηδάκης. Φώναζε ότι υλοποιούμε ριζοσπαστικά μέτρα υπέρ των εργαζομένων, που είναι και πάγιες θέσεις του ΚΚΕ.

Και στην πραγματικότητα υλοποιεί απλήρωτα δωδεκάωρα.

Και πάει και τα βάζει πάνω στην τούρτα του, όπως βάζανε οι αποικιοκράτες κομμένα κεφάλια άγριων ζώων πάνω από το τζάκι. Εννοείται ότι διαμαρτύρονται οι πάντες. Από τις περιβαλλοντικές οργανώσεις μέχρι τους πολεοδόμους και την Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας. Αλλά η κυβέρνηση δεν μασάει από τέτοια. Από την ώρα που το αποσιωπούν τα κανάλια, ελάχιστοι θα το πάρουν είδηση.

Αν τα κανάλια μιλούσαν για το θέμα, έστω και θετικά, θα υπήρχε σίγουρη αντίδραση από τα κοινωνικά δίκτυα.

Και τα κοινωνικά δίκτυα μπορούν να είναι πολύ σκληρή αντιπολίτευση αν πάρουν ένα θέμα σοβαρά.

Επίσης, ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται πλέον πού θα χτίζει ο καθένας.

Τα θεωρεί φυσιολογικά όλα αυτά και δεν κάθεται να τα αμφισβητήσει. Μόνο που αυτές οι αλλαγές ρυθμίσεων δεν αφορούν τον κόσμο. Αφορούν συγκεκριμένες ξενοδοχειακές επιχειρήσεις.

Και μπορεί ο άλλος να σου λέει

«Έλα μωρέ, Ελλάδα είναι εδώ, όποιος έχει φράγκα πάει και χτίζει όπου θέλει», αλλά όταν βλέπει το ξενοδοχείο να έχει φάει όλη την παραλία και να έχει φτάσει μέχρι τη θάλασσα, δεν του αρέσει. Υπάρχει και κάτι ακόμα. Εδώ δεν υπάρχουν γκρίνιες, αποστασίες και προειδοποιήσεις, όπως στο θέμα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Εδώ όλοι συστρατεύονται γύρω από την κυβερνησάρα. Διότι τέτοιες ρυθμίσεις ωφελούν τα ισχυρά τοπικά συμφέροντα και τα ισχυρά τοπικά συμφέροντα τους βοηθάνε να εκλέγονται βουλευτές.

Θα ήταν διαφορετικά αν υπήρχε μια ισχυρή Κοινωνία των Πολιτών και τους έλεγε «αν τολμήσετε και ψηφίσετε τέτοιο πράγμα, μην διανοηθείτε να ξαναπατήσετε εδώ πέρα». Αλλά όχι. Ο κόσμος έχει ξεμάθει με τον καιρό να ενδιαφέρεται για τον δημόσιο χώρο.

Υπάρχουν βέβαια τοπικές επιτροπές που ασχολούνται. Και που σε πολλές περιπτώσεις καταφέρνουν εξαιρετικά αποτελέσματα, όπως πέρσι με τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες.

Και οι οποίες, μολονότι είχαν ξεκάθαρα δίκιο, επέσυραν λίγο την οργή και την ειρωνεία των ΜΜΕ.

Κι αυτό γιατί σε κλίμα συντηρητισμού οι άνθρωποι πρώτα απ’ όλα αντιπαθούν άλλους ανθρώπους που κινητοποιούνται για κοινές υποθέσεις.

Δεν τους θέλουν, βρε παιδί μου.

Είναι αυτοί που υπερασπίζονται τους λάθρο κ.λπ.

Και εμποδίζουν την τοπική ανάπτυξη.

Η κυβέρνηση τα αφουγκράζεται αυτά. Και πράττει αναλόγως ξέροντας ότι, παρά τις επιμέρους φωνές, το συγκεκριμένο νομοσχέδιο θα περάσει σχετικά εύκολα. Και ένα τελευταίο. Δεν υπάρχει ισχυρή επιχειρηματική επιδίωξη στον τόπο που η κυβέρνηση να μην έχει σπεύσει να την εξυπηρετήσει σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος. Αυτό είναι εξαιρετικά επωφελές.

Γιατί στην καλύτερη περίπτωση ανταποδίδεται με άφθονη μιντιακή στήριξη.

Αλλά μπορεί να ανταποδίδεται και με πιο υλικούς τρόπους, όπως είδαμε και από διάφορες απομαγνητοφωνήσεις του Predator.

Ο σχολαστικός