Το πείραμα της Σαρδηνίας
Το γεγονός ότι το βράδυ της περασμένης Δευτέρας η γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος (PD) Έλιν Σλάιν και ο πρόεδρος του Κινήματος των Πέντε Αστέρων (Κ5Α) Τζουζέπε Κόντε ταξίδεψαν «εκτάκτως» στη Σαρδηνία δείχνει ακριβώς τη σημασία που απέκτησαν ξαφνικά οι εκλογές για τον νέο περιφερειάρχη του νησιού. Η συμμαχία των δύο κομμάτων και μαζί κάποιων άλλων μικρότερων σχημάτων της Αριστεράς και της Οικολογίας έφερε τη νίκη για την κοινή υποψήφια Αλεσάντρα Τόντε - έστω και οριακά.
Η 55χρονη πολιτικός, προερχόμενη από το Κ5Α, θα είναι η πρώτη γυναίκα σ’ αυτό το αξίωμα, αφού κατάφερε να συγκεντρώσει ένα ποσοστό 45,3%, δηλαδή οριακά πάνω από τον αντίπαλό της Πάολο Τρούτσου από τους Αδελφούς της Ιταλίας, του κόμματος της Τζόρτζια Μελόνι, που έλαβε 45% και φυσικά απαίτησε επανακαταμέτρηση των ψήφων. Για την πρωθυπουργό της Ιταλίας η ήττα αυτή αποτελεί και ένα προσωπικό χαστούκι, όπως σχολίασαν αρκετοί συμπατριώτες της αναλυτές. Η Σαρδηνία βρισκόταν στα χέρια της Δεξιάς τα τελευταία χρόνια, αλλά η Τζ. Μελόνι αρνήθηκε να υποστηρίξει μια επανεκλογή τού μέχρι τώρα τοπικού κυβερνήτη,
προερχόμενου από τη Λέγκα του Ματέο Σαλβίνι.
Μια κακή επιλογή
Ο Π. Τρούτσου ήταν προσωπική επιλογή της κυρίας Μελόνι, αν και είναι ουσιαστικά δεδηλωμένος οπαδός του Μπενίτο Μουσολίνι, έχοντας κάνει μάλιστα και τατουάζ τη λέξη «Trux», ένα παρατσούκλι που συνδυάζει το όνομά του με το Dux, όπως αποκαλούσαν οι Ιταλοί φασίστες τον ιστορικό ηγέτη τους. Η επιλογή της πρωθυπουργού σχολιάστηκε αρνητικά όχι μόνο γιατί ο Π. Τρούτσου είναι γνωστός μεταφασίστας, αλλά και γιατί η μέχρι τώρα θητεία του ως δημάρχου στο Κάλιαρι μόνο δάφνες δεν του είχε αποφέρει. Αντίθετα, χαρακτηριζόταν ως ένας από τους πιο αντιπαθείς τοπικούς άρχοντες.
Το αποτέλεσμα αναμένεται να προκαλέσει πρόσθετες τριβές στις σχέσεις Μελόνι-Σαλβίνι, που εδώ και αρκετά μεγάλο διάστημα δεν διανύουν και την καλύτερη περίοδό τους. Οι ανταγωνισμοί μέσα στον κυβερνητικό συνασπισμό και οι διαφοροποιήσεις για σημαντικά θέματα αποτελούν συχνό φαινόμενο, το οποίο δεν σχετίζεται μόνο με το γεγονός ότι και τα δύο κόμματα έχουν αρχίσει να μετρούν αντίστροφα ενόψει των ευρωεκλογών, που θα είναι η καλύτερη «σφυγμομέτρηση» για την απήχησή τους στο στρατόπεδο των συντηρητικών ψηφοφόρων. Προβληματισμό έφερε το αποτέλεσμα και στο τρίτο κόμμα της συντηρητικής «παρέας», τη Φόρτσα Ιτάλια που είχε ιδρύσει ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ο σημερινός της επικεφαλής και υπουργός Εξωτερικών της χώρας Αντόνιο Ταγιάνι επιχείρησε να καθησυχάσει το δικό του κοινό υποστηρίζοντας πως το αποτέλεσμα στο νησί του Νότου δεν επηρεάζει σε τίποτα την εθνική κυβέρνηση συνασπισμού και τη συνεργασία των δυνάμεων που την απαρτίζουν. Οι δηλώσεις αυτές δεν μπορούν φυσικά να αποκρύψουν το γεγονός ότι ειδικά οι τελευταίες αγροτικές κινητοποιήσεις έφεραν τριγμούς στο κυβερνητικό στρατόπεδο, με τον Μ. Σαλβίνι να επιχειρεί να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια των… τρακτέρ εκτοξεύοντας βολές και κατά των Βρυξελλών και την Τζ. Μελόνι να προσπαθεί να κατευνάσει τις διαμαρτυρίες υποσχόμενη λύσεις στα αιτήματα για τα οποία έδειξε κατανόηση «προσωπικά».
Το ρίσκο της Σλάιν
Στην απέναντι όχθη της Κεντροαριστεράς το αποτέλεσμα ερμηνεύεται και ως μια προσωπική δικαίωση για την Έλιν Σλάιν, αφού η επιλογή της συγκεκριμένης υποψήφιας επιβλήθηκε πρακτικά από την ίδια παρά τις μεγάλες εσωκομματικές αντιδράσεις και πολλοί την περίμεναν στη γωνία για να της επιτεθούν σε περίπτωση ήττας. Είναι ενδεικτικό ότι η Αλ. Τόντε είχε να αντιμετωπίσει και έναν αντάρτη από
το Δημοκρατικό Κόμμα, τον Ρενάτο Σόρου, ο οποίος είχε κυβερνήσει το διάστημα 2004-2009 και θεωρούσε απαράδεκτο να μην υπάρχει «καθαρή» υποψηφιότητα του PD. Αν δεν είχε κατέβει ως ανεξάρτητος υποψήφιος, η νίκη της Κεντροαριστεράς θα ήταν σίγουρα πιο άνετη. Ένα αναπάντητο για πάντα ερώτημα αποτελεί και το τι θα συνέβαινε αν η συμμετοχή στις εκλογές δεν έπεφτε στο 52,4% από το 53,8% του 2019. Ικανοποιημένος θα πρέπει να αισθάνεται και ο ηγέτης του Κ5Α Τζ. Κόντε, αφού για πρώτη φορά ένα μέλος του κόμματός του κατακτά αξίωμα περιφερειάρχη, δείχνοντας ότι το κίνημα συνεχίζει να έχει σφυγμό παρά τις κρίσεις του και τις κατά καιρούς «μεταλλάξεις» του.
Η νίκη του συνασπισμού αυτή καθαυτή αποτελεί σε κάθε περίπτωση ένα πολύ ενδιαφέρον πείραμα για το μέλλον μιας τέτοιας ευρύτερης σύμπραξης και σε εθνικό επίπεδο, για την οποία υπάρχουν φανατικοί υποστηρικτές αλλά και αντίπαλοι στα δύο μεγάλα κόμματα του χώρου. Ήδη στις 10 Μαρτίου έρχεται το δεύτερο σχετικό τεστ με τις εκλογές στο Αμπρούτσο, τον αποκαλούμενο και πράσινο πνεύμονα της χώρας στη Μεσοδυτική Ιταλία. Και εδώ PD και Κ5Α κατεβαίνουν με κοινή λίστα και υποψήφιο και ελπίζουν να κάνουν και πάλι την έκπληξη εκτοπίζοντας τη σημερινή κεντροδεξιά διοίκηση. Όπως είπε χαρακτηριστικά σε μια κρίση αισιοδοξίας ο Τζ. Κόντε, «με το φαγητό έρχεται η όρεξη».
Η επικράτηση της συμμαχίας της Κεντροαριστεράς στις περιφερειακές εκλογές στο νησί δημιούργησε αισιοδοξία για το μέλλον. Οφείλεται πάντως σε σημαντικό βαθμό και στις εσωτερικές έριδες στο απέναντι στρατόπεδο